Łódź ratunkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łódź ratunkowa — łódź wożona na statku jako środek ratunkowy w gotowości do użycia. Spuszczana jest na wodę za pomocą żurawików lub wodowana przez zrzucenie ze specjalnej pochylni (system swobodnego spadku ang free fall). Zgodnie z przepisami Konwencji o Bezpieczeństwie Życia na Morzu musi charakteryzować się konstrukcją zapewniającą niezatapialność. W tym celu pod ławkami znajdują się szczelne komory powietrzne. Łódź wyposażona jest w słodką wodę, zapasy żywności i niezbędny osprzęt. Łodzie ratunkowe przewidziane są zwykle na kilkanaście lub kilkadziesiąt osób, ale bywają i takie, które są w stanie zabrać nawet ponad sto osób.

Specjalnym rodzajem łodzi ratunkowej jest hiperbaryczna łódź ratunkowa (hyperbaric lifeboat) z umieszczoną na pokładzie komorą dekompresyjną. Służy ona do ewakuacji nurków ze statków przeznaczonych do prac podwodnych. Największe komory dekompresyjne na łodziach ratunkowych budowane aktualnie na świecie mogą pomieścić 24 nurków^[1].

Najczęstszym materiałem wykorzystywanym do budowy łodzi ratunkowych są tworzywa sztuczne (żywice poliestrowe zbrojone włóknem szklanym), jednak spotyka się jeszcze łodzie wykonane z drewna lub blachy metalowej (stal, stopy aluminium). Napęd łodzi ratunkowej bywa motorowy, żaglowy lub ręczny.

Łodzie ratunkowe pod względem konstrukcyjnym dzielą się na dwie grupy:

Otwarte, z możliwością postawienia na nich namiotu, chroniącego przed wiatrem, deszczem lub słońcem.
Zamknięte, stosowane przede wszystkim na tankowcach. Ich konstrukcja zapewnia bezpieczne wydostanie się ze strefy ognia w przypadku pożaru statku lub palącej się na powierzchni wody substancji (np. oleju napędowego).