Titoïsme

Communisme

Concepten Marxistische economie Historisch materialisme Meerwaarde Klassenstrijd Proletarisch internationalisme Wereldrevolutie

Aspecten Communistisch Manifest Communistische partij Communistische symboliek

Varianten Marxisme Leninisme Trotskisme Maoïsme Luxemburgisme Titoïsme Stalinisme Castroïsme Guevarisme Hoxhaïsme Juche Blanquisme Linkscommunisme Radencommunisme Anarchocommunisme Christelijk communisme Eurocommunisme Oercommunisme Wetenschappelijk communisme

Internationalen Bond der Communisten Eerste Internationale Tweede Internationale Derde Internationale Vierde Internationale

Personen Gracchus Babeuf Filippo Buonarroti Louis Blanqui Étienne Cabet Wilhelm Weitling Karl Marx Friedrich Engels Rosa Luxemburg Karl Liebknecht Antonio Gramsci Vladimir Lenin Leon Trotski Jozef Stalin Kim Il-sung Mao Zedong Hồ Chí Minh Josip Broz Tito Che Guevara

Verwante onderwerpen Anticommunisme Russische Revolutie Sovjet-Unie Koude Oorlog Dictatuur van het proletariaat Val van het communisme Links Socialisme

Portaal    Communisme

Titoïsme is een stroming binnen het communisme, ontwikkeld door de Joegoslavische leider Josip Broz Tito.

Het voornaamste ideologische verschil tussen titoïsme en andere vormen van communisme is dat, volgens Tito, het communisme in een specifiek land bereikt moet worden op een op dat land toegespitste manier, en niet volgens een in een ander land ontwikkelde "blauwdruk." Vandaar Tito's ruzie met de leiders van de Sovjet-Unie en de weigering van Joegoslavië om lid te worden van het Warschaupact.

De term titoïsme was aanvankelijk een door Moskou gebruikt scheldwoord, maar werd net als eerder trotskisme spoedig een misdrijf. De partijleiders van Polen Władysław Gomułka en Hongarije Laszlo Rajk werden op beschuldiging van "titoïsme" uit hun functies ontheven.

Het arbeiderszelfbestuur, waarop het Joegoslavische communisme althans in woord en geschrift de nadruk legde, werd overgenomen door de Spaanse Carlistische Partij die in de jaren 70 van de 20e eeuw werd opgericht door Karel Hugo van Bourbon-Parma, waarmee hij zijn aanspraak op de Spaanse troon kracht bij wilde zetten. Hiervoor kreeg hij echter niet veel bijval tijdens de overgang van Spanje naar de democratie na Franco's dood in 1975; veel Carlisten hielden het bij hun ultra-conservatieve katholieke traditie.