Pot Black

Pot Black is een professioneel snookertoernooi, ontstaan in 1969, met wedstrijden die slechts uit één frame bestaan. De laatste editie werd gehouden in 2007.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

De huidige populariteit van het snooker is grotendeels te danken aan Pot Black. Het ontstond eind jaren 60, toen de BBC in kleur begon uit te zenden en op zoek ging naar programma's die hier goed geschikt voor waren. De keuze viel op snooker vanwege de verschillende gekleurde ballen, en dus organiseerde men om de week wedstrijden. Kenmerkend was dat die altijd maar uit één frame bestonden en altijd besloten werden met het potten van de zwarte bal, iets wat in langere wedstrijden vaak achterwege wordt gelaten als de voorsprong op de tegenstander groot genoeg is.

Pot Black werd razend populair bij het publiek, de uitzending werd het op een na populairste programma op BBC Two. Die populariteit heeft ervoor gezorgd dat snooker evolueerde van een kleine sport met slechts een handvol professionals tot een van de belangrijkste en meest gevolgde sporten in het Verenigd Koninkrijk.

In zijn originele vorm werd Pot Black georganiseerd van 1969 tot en met 1973, in 1974 werd overgeschakeld naar een wedstrijd waarin twee frames moesten worden gewonnen. Een jaar later werd weer overgeschakeld naar het originele formaat en dat tot in 1977. Vervolgens werd tot en met 1986 gespeeld in een best-of-three systeem. Pot Black verdween vervolgens voor enkele jaren van het snookertoneel, maar werd in 1991 toch weer door de BBC teruggehaald, om twee jaar later toch weer op de achtergrond te verdwijnen.

In 2005 werd Pot Black als een eendagswedstrijd opnieuw opgevist, de eerste editie werd een invitatietoernooi voor acht spelers, gewonnen door Matthew Stevens.

Het principe van het toernooi in zijn huidige vorm is een knock-outsysteem, waarbij de wedstrijden uit één frame bestaan. In 2006 werd Pot Black een toernooi voor de beste acht spelers van de wereldranglijst. Mark Williams versloeg John Higgins en liet daarbij in de finale een break van 119 noteren, goed voor de hoogste break ooit in de geschiedenis van het toernooi.

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Editie	Winnaar		Verliezend finalist		Uitslag
1969	Ray Reardon	WAL	John Spencer	ENG	88 - 29
1970	John Spencer	ENG	Ray Reardon	WAL	88 - 27
1971	John Spencer	ENG	Fred Davis	ENG	61 - 40
1972	Eddie Charlton	AUS	Ray Reardon	WAL	75 - 43
1973	Eddie Charlton	AUS	Rex Williams	ENG	93 - 33
1974	Graham Miles	ENG	John Spencer	ENG	2 - 0 (F)
1975	Graham Miles	ENG	Dennis Taylor	NIR	81 - 27
1976	John Spencer	ENG	Dennis Taylor	NIR	69 - 42
1977	Perrie Mans	RSA	Doug Mountjoy	WAL	90 - 21
1978	Doug Mountjoy	WAL	Graham Miles	ENG	2 - 1 (F)
1979	Ray Reardon	WAL	Doug Mountjoy	WAL	2 - 1 (F)
1980	Eddie Charlton	AUS	Ray Reardon	WAL	2 - 1 (F)
1981	Cliff Thorburn	CAN	Jim Wych	CAN	2 - 0 (F)
1982	Steve Davis	ENG	Eddie Charlton	AUS	2 - 0 (F)
1983	Steve Davis	ENG	Ray Reardon	WAL	2 - 0 (F)
1984	Terry Griffiths	WAL	John Spencer	ENG	2 - 1 (F)
1985	Doug Mountjoy	WAL	Jimmy White	ENG	2 - 0 (F)
1986	Jimmy White	ENG	Kirk Stevens	CAN	2 - 0 (F)

1991	Steve Davis	ENG	Stephen Hendry	SCO	2 - 1 (F)
1992	Neal Foulds	ENG	James Wattana	THA
1993	Steve Davis	ENG	Mike Hallett	ENG

1997 †	Joe Johnson	ENG	Terry Griffiths	WAL

2005	Matthew Stevens	WAL	Shaun Murphy	ENG	53 - 27
2006	Mark Williams	WAL	John Higgins	SCO	119 - 13
2007	Ken Doherty	IRL	Shaun Murphy	ENG	71 - 36

Met (F) aangegeven wanneer er over frames gespeeld werd.
† 1997: Seniors Pot Black