French
DeutschParmigianino
| Parmigianino | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Zelfportet, 1524, Kunsthistorisches Museum, Wenen | ||||
| Persoonsgegevens | ||||
| Volledige naam | Girolamo Francesco Maria Mazzola | |||
| Bijnaam | Parmigianino | |||
| Geboren | 11 januari 1503 | |||
| Overleden | 24 augustus 1540 | |||
| Geboorteland | Italië | |||
| Beroep(en) | schilder, etser | |||
| Oriënterende gegevens | ||||
| Stijl(en) | hoogrenaissance, maniërisme | |||
| RKD-profiel | ||||
| ||||
Parmigianino (uitspraak: pärmējänē'nō) of Parmigiano geboren als Girolamo Francesco Maria Mazzola (Parma, 11 januari 1503 - Casalmaggiore, 24 augustus 1540) was een Italiaanse schilder en etser. Zijn werknaam Parmigianino is Italiaans voor de kleine Parmezaan (afkomstig uit Parma). Parmigianino's werken worden meestal tot het Maniërisme van de Renaissance schilderkunst gerekend. Parmigianino wordt door kenners vaak bestempeld als een van de gevoeligste kunstenaars uit het Maniërisme.
Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]
Parmigianino werd geboren als achtste kind van het gezin. Toen hij twee jaar oud was, overleed zijn vader aan de pest. De kinderen werden daarna opgevoed met steun van vooral hun twee ooms Michele Ilario en Pier Ilario. Deze waren schilders. In 1515 kreeg een van de twee ooms opdracht een kapel in de San Giovanni Evangelista te versieren met fresco's. Uiteindelijk maakte de jonge Parmigianino het werk af. Dat hij getalenteerder was dan zijn twee ooms bleek toen hij op zijn achttiende het altaarwerk Huwelijk van St. Catherina voor de Santa Maria in Bardi voltooide. Dit werk bevindt zich in de Galleria nazionale di Parma en net als bij andere werken uit zijn beginperiode is de grote invloed te zien van Antonio da Correggio.
Naar Viadana en Rome[bewerken | brontekst bewerken]
In 1521 trok Parmigianino samen met Girolamo Mazzola Bedoli, een aangetrouwde neef, naar Viadana. Daar werkte hij ook in San Giovanni en ontmoette Correggio. Een jaar later kreeg hij de opdracht om een deel van de kathedraal van San Giovanni te versieren, maar hij rondde de opdracht niet af. In 1524 trok hij naar Rome. Daar werkt onder meer samen met zijn oom Pier Ilario en Bedoli. Ze kregen onder meer de opdracht een kerk te versieren in Lauro. Parmigianino schilderde daar een zelfportret, met behulp van een bolle spiegel, zoals hij laat zien in het schilderij.
Naar Bologna en Parma[bewerken | brontekst bewerken]
Drie jaar later verliet hij Rome wegens de Plundering van Rome. Hij trok naar Bologna, waar hij aan het altaarstuk Madonna en Kind met St. Margareta en andere Heiligen werkte. In 1530 keerde hij terug in zijn geboorteplaats Parma. Daar kreeg hij allerlei opdrachten, onder meer om twee altaarstukken te maken voor de Santa Maria della Steccata in aanbouw. Maar zowel de kerk als de werken konden niet afgemaakt worden. In 1540 stierf Parmigianino op 37-jarige leeftijd in Casalmaggiore toen hij daar werkte aan een project.
Werken[bewerken | brontekst bewerken]
- Madonna met de lange nek, 1534–40, olieverf op paneel, 216 x 132 cm, Uffizi, Florence
- Zelfportret in a bolle spiegel, ca. 1524; olieverf op paneel, diameter 24.4 cm; Kunsthistorisches Museum, Wenen
- Visioen van Sint Hieronimus, (National Gallery, Londen)
- Cupido, ca. 1523-24, Kunsthistorisches Museum, Wenen [1])
- Madonna en Kind, 1525, Galleria Doria-Pamphili, Rome [2])
- Portret van een man met boek (Toegeschreven, York City Art Gallery)
- De Besnijdenis, Detroit Institute of Arts
- Antea (portret van een jonge vrouw), Capodimonte Museum, Napels
- De Turkse slavin, Galleria nazionale, Parma
- Heilige Familie met Kind, Maria Magdalena en Johannes de Doper, Capodimonte Museum, Napels
- De bekering van Paulus, Kunsthistorisches Museum, Wenen
- Sint Roch en Donor, Gamba Kapel San Petronio, Bologna
- Allegorisch Portret van Karel V, New York
- De Annunciatie, Metropolitan Museum of Art, New York
Galerij[bewerken | brontekst bewerken]
.jpg)
