Nelson Freire

Nelson Freire
	Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Geboren	18 oktober 1944
Geboorteplaats	Boa Esperança
Overleden	1 november 2021
Overlijdensplaats	Rio de Janeiro
Land	Brazilië
Werk
Beroep	Pianist
Instrument(en)	Piano
	Officiële website; (en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Nelson Freire (Boa Esperanca, 18 oktober 1944 – Rio de Janeiro, 1 november 2021)^[1] was een Braziliaanse concertpianist.

Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]

Freire begon op driejarige leeftijd met piano spelen.^[2] Zijn leraren in Brazilië waren Lucia Branco, een oud-studente van Arthur De Greef (die zelf les van Liszt had gehad) en haar assistent Nise Obino. Voor zijn eerste recital koos Freire Mozarts Sonate in A majeur, KV 331 .

In 1957 speelde de twaalfjarige Freire Beethovens pianoconcert nr. 5. Hij behaalde de zevende plaats op het internationale pianoconcours in Rio de Janeiro. Vervolgens ontving hij een Braziliaanse overheidssubsidie om in Wenen bij Bruno Seidlhofer te studeren. In 1964 had Freire zijn eerste prijs gewonnen op de Vianna da Motta International Music Competition in Lissabon (ex-aequo met Vladimir Krainev) en ontving hij ook de Dinu Lipatti-medaille en de Harriet Cohen-medaille in Londen. In december 2001 was hij voorzitter van de jury van het Concours Marguerite Long in Parijs. Zijn debuut bij de Londense Proms was in augustus 2005.^[3]

Over het algemeen meed Freire de schijnwerpers, publiciteit en interviews.^[4]^[5] In 2011 distantieerde hij zich van het Orquestra Sinfônica Brasileira (OSB) uit solidariteit, nadat dirigent Roberto Minczuk ongeveer drie dozijn orkestleden ontslagen had.^[6]

Nelson Freire overleed op 77-jarige leeftijd op 1 november 2021 in zijn huis in Rio de Janeiro.^[7]^[8]

Opnamen[bewerken | brontekst bewerken]

Freire heeft opgenomen voor Sony / CBS, Teldec, Philips en Deutsche Grammophon. Hij heeft Liszts pianoconcerten opgenomen met de Dresdner Philharmonie onder Michel Plasson voor Berlin Classics. Freire nam ook op met Martha Argerich,^[9] met wie hij een langdurige muzikale samenwerking en vriendschap deelde.^[4] Freire tekende een exclusief contract met Decca met als resultaat opnamen van solowerken van Chopin en van de pianoconcerten van Brahms en Beethoven met het Gewandhausorchester onder Riccardo Chailly,^[10]. Daarmee won hij in 2007 prijzen van Classic FM en The Gramophone in de categorieën Record of the Year en Concerto. Hij maakte ook cd's gewijd aan sonates van Beethoven,^[11] Chopin,^[12] en Debussy.^[13] Hij herdacht de tweehonderdste verjaardag van de geboorte van Franz Liszt met een Decca-cd getiteld Harmonies du Soir.^[14] Hij heeft ook Braziliaanse pianomuziek opgenomen voor Decca.^[15]

Een gearchiveerde opname van Freire op de leeftijd van 12-13 omvat zijn live concertuitvoering in 1957 in de laatste ronde van het Rio de Janeiro Pianoconcours van dat jaar, die zijn carrière lanceerde, evenals stukken die hij direct na de wedstrijd opnam.^[16]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Biografie bij Decca Classics
Nelson Freire speelt het pianoconcert van Schumann
Nelson Freire op deSingel.be

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) The greatest Brazilian pianist, Nelson Freire, dies at 77. The Catholic Transcript (1 november 2021).
↑ "Pianist searches for improvement and change", The Vancouver Sun, January 22, 1987.
↑ Andrew Clements, BBCSSO/ Volkov. The Guardian (1 augustus 2005). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ ^a ^b Leslie Kendall, Pianist Takes Back Seat, But His Talent Doesn't. New York Times (2 april 2000). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Andrew Clements, Nelson Freire: Radio Days – Concerto Broadcasts 1968-1979 review – not a dud among them. The Guardian (3 september 2014). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Cristina Grillo, Solistas incendeiam crise na OSB. Folha de S.Paulo (4 juni 2011). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Guido van Oorschot, Nelson Freire (1944-2021), meesterpianist en stille virtuoos. de Volkskrant (2 november 2021). Geraadpleegd op 4 november 2021.
↑ Mischa Spel, Bedachtzame pianist Nelson Freire (77) betoverde met heel persoonlijk spel. NRC Handelsblad (2 november 2021). Geraadpleegd op 4 november 2021.
↑ Nicholas Kenyon, Martha Argerich and Nelson Freire: Live from Salzburg. The Observer (6 december 2009). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Andrew Clements, Brahms: Piano Concertos Nos 1 & 2, Freire/ Leipzig Gewandhaus O/ Chailly. The Guardian (16 juni 2006). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Andrew Clements, Beethoven: Piano Sonatas Opp 27 no 2, 53, 81a and 110, Nelson Freire. The Guardian (31 mei 2007). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Andrew Clements, Chopin: The Nocturnes. The Guardian (4 maart 2010). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Andrew Clements, Debussy: Preludes Book 1; Children's Corner; etc: Nelson Freire. The Guardian (23 januari 2009). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Andrew Clements, Liszt: B minor Ballade; Six Consolations, etc – review. The Guardian (28 april 2011). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Andrew Clements, Brasileiro: Villa-Lobos and His Friends – review. The Guardian (22 augustus 2012). Geraadpleegd op 25 december 2014.
↑ Sidney Molina, Lançamento histórico traz primeiras gravações de Nelson Freire aos 12, tocando Beethoven e Chopin. Folha de S.Paulo (25 juni 2012). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[1] (en) The greatest Brazilian pianist, Nelson Freire, dies at 77. The Catholic Transcript (1 november 2021).

[Sun-2] "Pianist searches for improvement and change", The Vancouver Sun, January 22, 1987.

[3] Andrew Clements, BBCSSO/ Volkov. The Guardian (1 augustus 2005). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[Kendall-4] Leslie Kendall, Pianist Takes Back Seat, But His Talent Doesn't. New York Times (2 april 2000). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[Clements-5] Andrew Clements, Nelson Freire: Radio Days – Concerto Broadcasts 1968-1979 review – not a dud among them. The Guardian (3 september 2014). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[6] Cristina Grillo, Solistas incendeiam crise na OSB. Folha de S.Paulo (4 juni 2011). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[7] Guido van Oorschot, Nelson Freire (1944-2021), meesterpianist en stille virtuoos. de Volkskrant (2 november 2021). Geraadpleegd op 4 november 2021.

[8] Mischa Spel, Bedachtzame pianist Nelson Freire (77) betoverde met heel persoonlijk spel. NRC Handelsblad (2 november 2021). Geraadpleegd op 4 november 2021.

[9] Nicholas Kenyon, Martha Argerich and Nelson Freire: Live from Salzburg. The Observer (6 december 2009). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[10] Andrew Clements, Brahms: Piano Concertos Nos 1 & 2, Freire/ Leipzig Gewandhaus O/ Chailly. The Guardian (16 juni 2006). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[11] Andrew Clements, Beethoven: Piano Sonatas Opp 27 no 2, 53, 81a and 110, Nelson Freire. The Guardian (31 mei 2007). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[12] Andrew Clements, Chopin: The Nocturnes. The Guardian (4 maart 2010). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[13] Andrew Clements, Debussy: Preludes Book 1; Children's Corner; etc: Nelson Freire. The Guardian (23 januari 2009). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[14] Andrew Clements, Liszt: B minor Ballade; Six Consolations, etc – review. The Guardian (28 april 2011). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[15] Andrew Clements, Brasileiro: Villa-Lobos and His Friends – review. The Guardian (22 augustus 2012). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[16] Sidney Molina, Lançamento histórico traz primeiras gravações de Nelson Freire aos 12, tocando Beethoven e Chopin. Folha de S.Paulo (25 juni 2012). Geraadpleegd op 25 december 2014.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]