Laurent Fignon

Laurent Fignon
Laurent Fignon in de Ronde van Frankrijk 1993
Persoonlijke informatie
Volledige naam Laurent Patrick Fignon
Geboortedatum 12 augustus 1960
Geboorteplaats Vlag van Frankrijk Parijs, Frankrijk
Overlijdensdatum 31 augustus 2010
Overlijdensplaats Vlag van Frankrijk Parijs, Frankrijk
Sportieve informatie
Discipline(s) Weg
Ploegen
1982-1983
1984-1985
1986-1988
1989
1990
1991
1992
1993
Renault-Elf-Gitane
Renault-Elf
Système U
Super U
Castorama-Raleigh
Castorama
Gatorade-Chateau d'Ax
Gatorade
Beste prestaties
Milaan-San Remo 1e (1988, 1989)
Ronde van Vlaanderen 13e (1988)
Parijs-Roubaix 3e (1988)
Luik-Bastenaken-Luik 5e (1985)
Ronde van Italië 1e (1989)
3 etappezeges
Ronde van Frankrijk 1e (1983, 1984)
9 etappezeges
Ronde van Spanje 3e (1987)
2 etappezeges
WK op de weg 6e (1989)
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Laurent Fignon (Parijs, 12 augustus 1960 – aldaar, 31 augustus 2010) was een Frans wielrenner.

Loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]

Fignon won tweemaal de Ronde van Frankrijk. De eerste keer was in 1983, toen hij het kopmanschap kreeg omdat zijn landgenoot Bernard Hinault geblesseerd was, en de tweede maal in 1984, waarbij hij liefst vijf etappes won. Hij werd in 1989 tweede op acht seconden van de Amerikaan Greg LeMond. Deze maakte in de laatste tijdrit bijna een minuut goed.

Fignons bijnaam luidde Le Professeur, mede door zijn karakteristieke bril. Na zijn actieve wielercarrière, die hij in 1993 beëindigde, bleef Fignon betrokken bij de sport door het organiseren van wielerwedstrijden.

Na zijn wielercarrière versloeg Fignon ook de Tour als presentator en commentator op France 2 tijdens de live-uitzending en presenteerde hij na iedere etappe het tour-praatprogramma 'Velo Club' op France 2 en 'Un Jour de Tour' op Télé 5.

Ziekte en overlijden[bewerken | brontekst bewerken]

Op 12 juni 2009 werd bekend dat Fignon aan kanker leed[1], in eerste instantie geduid als alvleesklierkanker, maar naar later bleek longkanker.[2] De tumor drukte op de zenuw die voor de stembanden zorgt, waardoor hij erg hees was. Fignon maakte dit zelf bekend en voegde eraan toe dat een verband met zijn dopinggebruik van amfetaminen en cortisonen niet vaststaat.[3]

Tijdens de Ronde van Frankrijk 2010 werd Laurent Fignon ondanks zijn aangetaste stem alle eer gegund door de Franse televisiezenders: hij gaf commentaar bij de etappes.

Op 31 augustus 2010 overleed Fignon op 50-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.[4] Op 3 september 2010 werd hij in intieme kring begraven op het kerkhof Père Lachaise te Parijs. Bij de begrafenis waren onder meer wielerlegendes Bernard Hinault, Seán Kelly en oud-kampioen Formule 1 Alain Prost aanwezig.[5]

Belangrijkste overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

1981
2e etappe Ronde van de Vaucluse
1982
Grand Prix de Cannes
Criterium International
1e etappe Ronde van de Vaucluse
1983
Grand Prix de Plumelec
4e etappe Tirreno-Adriatico
1e etappe van Criterium International
4e etappe Ronde van Spanje
Proloog Tour d'Armorique
21e etappe Ronde van Frankrijk
Eindklassement Ronde van Frankrijk
Witte trui Ronde van Frankrijk
3e etappe Tour de Limousin
Boucles de l'Aulne
1984
9e etappe Clásico RCN
Proloog Ronde van Romandië
4e etappe Ronde van Romandië
20e etappe Ronde van Italië
Frans kampioen op de weg, Elite
Winnaar bergklassement Ronde van Italië
7e etappe Ronde van Frankrijk
16e etappe Ronde van Frankrijk
18e etappe Ronde van Frankrijk
20e etappe Ronde van Frankrijk
22e etappe Ronde van Frankrijk
Eindklassement Ronde van Frankrijk

1986
Waalse Pijl
1987
19e etappe Ronde van Spanje
21e etappe Ronde van Frankrijk
1988
Milaan-San Remo
Parijs-Camembert
1989
Milaan-San Remo
20e etappe Ronde van Italië
Eindklassement Ronde van Italië
18e etappe Ronde van Frankrijk
Eindklassement Ronde van Nederland
Criterium der Azen
1990
Criterium International
1992
11e etappe Ronde van Frankrijk
1993
Ronde van Mexico

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
1982 15e  
1983  ↑ (1)   7e (1) 
1984 Zilver ↑ (1)   ↑ (5) 
1985
1986 opgave   7e  
1987 7e (1)  Brons ↑ (1) 
1988 opgave  
1989  ↑ (1)  Zilver ↑ (1)  
1990 opgave   opgave  
1991 opgave   6e  
1992 37e   23e (1) 
1993 opgave  
(#) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl Parijs-Brussel WK op de weg Wereld­ranglijsten
1982 21e
1983 118e 29e 29e 9e (SPP)
1984 8e 51e 22e 4e (SPP)
1985 5e Brons ↑
1986 32e 34e Goud ↑ 15e (SPP)
1987 6e 11e 6e (SPP)
1988 Goud ↑ 13e Brons ↑ Zilver 8e 5e (UWB)
1989 Goud ↑ 7e 25e 95e 6e 14e (UWB)
1990 79e 27e 118e
1991 53e 62e 24e 16e
1992 63e 76e 77e 39e
1993

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Laurent Fignon.
(en) Profiel van Laurent Fignon op ProCyclingStats
Voorganger:
Vlag van Verenigde Staten Andy Hampsten
1988
Winnaar van de Ronde van Italië
Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
1989
Opvolger:
Vlag van Italië Gianni Bugno
1990
Voorganger:
Bernard Hinault
Vlag van Frankrijk
1982
Winnaar van de Ronde van Frankrijk
Laurent Fignon
Vlag van Frankrijk
1983, 1984
Opvolger:
Bernard Hinault
Vlag van Frankrijk
1985
Voorganger:
Marc Gomez
1983
Frans kampioen wielrennen
Laurent Fignon
1984
Opvolger:
Jean-Claude Leclercq
1985