John Pershing

John J. Pershing
	generaal John Joseph Pershing
Bijnaam	"Black Jack"
Geboren	13 september 1860; Laclede, Missouri, Verenigde Staten
Overleden	15 juli 1948; Walter Reed Army Medical Center, Washington D.C., Verenigde Staten
Rustplaats	Arlington National Cemetery, Arlington, Virginia, Verenigde Staten
Land/zijde	Verenigde Staten
Onderdeel	United States Army
Dienstjaren	1886 - 1924
Rang	General of the Armies
Eenheid	Troop L, 6th Cavalry
Bevel	Amerikaans expeditieleger (WO1); Pancho Villa-expeditie; Army Chief of Staff (1921-1926)
Slagen/oorlogen	Amerikaans-indiaanse oorlogen Spaans-Amerikaanse Oorlog Mexicaanse Revolutie Franse interventie in Mexico Slag om San Juan Hill; Filipijns-Amerikaanse Oorlog Russisch-Japanse Oorlog Eerste Wereldoorlog Westfront;
Onderscheidingen	Zie decoraties

John Joseph (John) Pershing (nabij Laclede (Missouri), 13 september 1860 – Washington D.C., 15 juli 1948) was een Amerikaans general of the Armies, de enige die deze rang bij leven heeft gekregen. Pershing leidde de Amerikaanse troepen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Later zou hij de mentor worden van George Marshall, Dwight D. Eisenhower, Omar Bradley en George Patton. Hij won een Pulitzer-prijs voor non-fictie.

Vroege jaren[bewerken | brontekst bewerken]

Pershing groeide op op een boerderij in Laclede, Missouri, als zoon van een kleine zakenman en winkeleigenaar. Zijn voorouders van vaders kant waren eind achttiende eeuw uit Duitsland geëmigreerd en zijn moeder was van Engelse afkomst. Na het in 1878 behalen van zijn middelbareschooldiploma werd hij leraar van Afro-Amerikaanse kinderen. Tussen 1880 en 1882 ging hij naar de lokale hogere school. In 1882 meldde hij zich aan bij de Amerikaanse militaire academie in West Point, volgens eigen zeggen meer voor het kwalitatief goede onderwijs dan een wens om in het leger te dienen.

Jonge militaire jaren[bewerken | brontekst bewerken]

In 1886 studeerde hij af aan de academie als tweede luitenant. Hij was geen uitzonderlijke leerling, want hij studeerde af als 30e van de 77, maar hij had wel een reputatie dat hij goed leiding kon geven. Datzelfde jaar overleden zijn beide ouders binnen twee weken van elkaar. Hij werd gestationeerd in Fort Bayard in New Mexico, waar hij onder andere in actie kwam tegen de Apache indianen. Hiervoor kreeg hij een eervolle vermelding voor getoonde moed. Na verschillende overplaatsingen werd Pershing uiteindelijk instructeur bij de University of Nebraska, een positie die hij van 1891 tot 1895 zou bekleden.

Een promotie naar eerste luitenant in oktober 1895 maakte hem bevelhebber van het 10e cavalerie regiment, een regiment van zwarte soldaten onder bevel van blanke officieren. Onder zijn bevel werd een grote groep Cree indianen gedeporteerd naar Canada. Ondanks dat hij respect had voor zijn Afro-Amerikaanse troepen, was hij onsympathiek tegenover de indianen, net zoals de rest van het Amerikaanse volk toentertijd.

In 1897 werd Pershing instructeur op West Point. Door zijn harde aanpak daar werd hij door zijn leerlingen ook wel de 'Nigger Jack' genoemd door zijn vroegere jaren in de 10e regiment cavalerie. Door de jaren heen werd deze bijnaam veranderd in 'Black Jack'.

Spaans-Amerikaanse Oorlog[bewerken | brontekst bewerken]

In de Spaans-Amerikaanse Oorlog, die in 1898 woedde, werd Pershing gepromoveerd tot majoor en diende hij in Cuba waarvoor hij later de Silver Star Medal zou krijgen. In maart 1899 werd hij getroffen door malaria, waardoor hij voor een korte tijd terug naar de Verenigde Staten moest.

Filipijns-Amerikaanse Oorlog[bewerken | brontekst bewerken]

Op 17 augustus 1899 meldde hij zich aan voor de Filipijns-Amerikaanse Oorlog. Zijn taak was om Filipijns verzet de kop in te drukken. Op 27 november 1900 werd hij benoemd tot luitenant van zijn departement. Deze positie zou hij houden tot 1 maart 1901.

Generaal Pershing[bewerken | brontekst bewerken]

Pershings promoties verliepen aanvankelijk moeizaam, mede tot woede van toenmalig president Theodore Roosevelt die Pershing uiteindelijk zou benoemen tot diplomaat in Japan. In 1905 trouwde hij met de dochter van een invloedrijk senator, Francis Warren. Pershing was in Japan tijdens de Russisch-Japanse Oorlog en na terugkomst in de Verenigde Staten werd hij tot brigadegeneraal gepromoveerd. Na een kort verblijf in Europa werd hij wederom naar de Filipijnen gestuurd. In 1914, werd hij gestationeerd langs de grens met Mexico waar hij onder andere de vergeefse expeditie leidde om Pancho Villa gevangen te nemen. In 1915 ontving Pershing een telegram met het nieuws dat zijn vrouw en drie van zijn vier kinderen bij een brand in hun huis om het leven waren gekomen, een klap die hij nooit helemaal te boven kwam.

Eerste Wereldoorlog[bewerken | brontekst bewerken]

Na de oorlogsverklaring van de VS aan Duitsland en de Amerikaanse entree in de Eerste Wereldoorlog benoemde president Woodrow Wilson hem als opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa. Pershing organiseerde het leger dat van 27.000 onervaren soldaten zou uitgroeien tot een macht van twee miljoen manschappen.

Pershing liet zijn mannen lang en zwaar oefenen, hij verkende het terrein waarop hij wilde aanvallen en gaf precieze orders. Nieuw was zijn gecoördineerde gebruik van tanks en infanterie waarbij de tanks, in samenwerking met de infanterie, drie rijen diep optrokken tegen de vijandelijke linie. Zijn eerste succes behaalde Pershing met deze werkwijze in de Slag bij Saint-Mihiel in september 1918.^[3]

In 1918 werd hij gepromoveerd tot generaal en overzag hij de inzet van de Amerikaanse troepen tegen Duitsland. Pershing vond dat de loopgravenoorlog zinloos was en te veel kostte. De Amerikaanse troepen werden door hem ingezet op een veel wendbaardere wijze en de stroom van verse troepen uit de VS verhaastten de overwinning van de westelijke geallieerden in belangrijke mate. Pershing kreeg ook kritiek van Douglas MacArthur, die hem verweet te veel achter de schermen te blijven en te veel kritiek te hebben op de commandanten in het veld.

Eerbewijzen[bewerken | brontekst bewerken]

In 1920 werd Pershing voor bewezen diensten door het Amerikaanse Congres benoemd tot de hoogst mogelijke rang, die van General of the Armies. Een jaar later werd hij stafchef van het leger, een positie die hij drie jaar zou uitoefenen totdat hij in 1924 uit het leger trad. Hij ontving de Army Distinguished Service Medal.

In 1932 kreeg Pershing de Pulitzer-prijs voor zijn memoires, getiteld My Experiences in the World War. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was hij een fel voorstander van hulp aan de geallieerden tegen Duitsland. Pershing maakte de overwinning op Japan en Duitsland nog mee. Hij overleed in 1948 en werd begraven op Arlington National Cemetery.

Naar hem zijn de MGM-31 Pershing middellangeafstandsraket en de Pershing tank vernoemd.