Georges Pompidou

Georges Pompidou
Geboren	5 juli 1911 Montboudif
Overleden	2 april 1974 Parijs
Politieke partij	UNR, UDR
Partner	Claude Cahour
Handtekening
19e president van Frankrijk
Aangetreden	20 juni 1969
Einde termijn	2 april 1974
Voorganger	Charles de Gaulle Alain Poher ad interim
Opvolger	Valéry Giscard d'Estaing Alain Poher ad interim
Premier van Frankrijk
Aangetreden	14 april 1962
Einde termijn	10 juli 1968
President	Charles de Gaulle
Voorganger	Michel Debré
Opvolger	Maurice Couve de Murville
Lid Grondwettelijke Raad
Aangetreden	5 maart 1959
Einde termijn	14 april 1962
Voorganger	Geen
Opvolger	Bernard Chenot
Portaal    Politiek

Georges Jean Raymond Pompidou (Montboudif, 5 juli 1911 – Parijs, 2 april 1974) was een Frans politicus. Hij bracht het tot premier (1962-1968) en later president van Frankrijk (1969-1974).

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Pompidou was de zoon van een onderwijzersechtpaar. Na zijn opleiding aan het Lyceum volgde hij de École normale supérieure in Parijs (1931). Na zijn studie letterkunde en het behalen van een onderwijsbevoegdheid werd hij leraar, eerst in Marseille, later in Parijs aan het Lycée Henri-IV.

Hij heeft een bloemlezing uit de Franse poëzie samengesteld.

Politieke carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Na de Tweede Wereldoorlog werd hij lid van de Raad van State en vervolgens, van 1946 tot 1949, directeur van het Commissariaat voor Toerisme. Van 1954 tot 1958 werkte hij bij de Rothschildbank. Toen generaal Charles de Gaulle in 1958 in Frankrijk aan de macht kwam, werd hij tot directeur van diens kabinet benoemd.

Op 16 april 1962 werd Pompidou door De Gaulle aangesteld als minister-president. Tijdens de Parijse studentenrevolte in mei 1968 was Pompidou in tegenstelling tot president de Gaulle een voorstander van een gematigde aanpak. De Gaulle wilde een referendum uitschrijven om de steun van het Franse volk te vragen. De premier raadde hem dit af en stelde voor, om in plaats daarvan het parlement te ontbinden en parlementsverkiezingen uit te schrijven. "Als het referendum wordt verloren, is het regime verloren. Als de verkiezingen worden verloren, ben ik verloren", zou hij hebben gezegd. Waarop De Gaulle hem zou hebben gevraagd: "En als u die verkiezingen wint?"^[bron?]

Pompidou won de parlementsverkiezingen en president de Gaulle verving hem op 13 juli 1968 door de minister van Buitenlandse Zaken Maurice Couve de Murville. Een jaar later in 1969 hield De Gaulle alsnog een referendum. Hij verloor dit referendum en trad af als president.

President[bewerken | brontekst bewerken]

Op 15 juni 1969 won Pompidou de Franse presidentsverkiezingen van zijn tegenstander, interim-president Alain Poher, met ruim 58% van de stemmen. Hij zette in grote lijnen het conservatieve anti-Amerikaanse beleid van de Gaulle voort. Wel liet hij het Franse "non" tegen een Brits lidmaatschap van de Europese Economische Gemeenschap vallen toen hij in 1971 met premier Edward Heath tot overeenstemming kwam. Premiers onder Pompidou waren Jacques Chaban-Delmas en Pierre Messmer.

Tijdens zijn zevenjarige termijn als president werd bij Pompidou de ziekte van Waldenström, een zeldzame vorm van beenmergkanker, geconstateerd. Zijn ziekte werd nooit officieel bekendgemaakt; de officiële berichten spraken steeds van griep.^[1] In de lente van 1974 overleed hij op 62-jarige leeftijd. Hij werd na de presidentsverkiezingen van 1974 opgevolgd door de centrumrechtse Valéry Giscard d'Estaing.

Pompidou heeft toen hij president was de opdracht gegeven om in Parijs een centrum voor moderne kunst te laten bouwen. Dat is het in architectonisch opzicht interessante Centre Pompidou geworden.

Zie de categorie Georges Pompidou van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.