Frank Ifield

Frank Ifield
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Volledige naam	Francis Edward Ifield
Geboren	30 november 1937
Geboorteplaats	Coundon
Land	Verenigd Koninkrijk,  Australië
Werk
Jaren actief	1953-heden
Genre(s)	country, easy listening
Beroep	zanger
Label(s)	Regal Zonophone, Columbia, Decca
Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

Frank Ifield (volledige naam: Francis Edward Ifield) (Coventry, 30 november 1937) is een Engelse zanger en presentator, die in Australië woont. Sinds 1982 zingt hij niet meer. Hij zong country- en easy listening-muziek. In de vroege jaren zestig was hij in het Verenigd Koninkrijk heel populair. In de jaren 1962 en 1963 haalde hij viermaal de eerste plaats in de UK Singles Chart.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Ifield bracht zijn eerste tien levensjaren door in Engeland; daarna verhuisde de familie in 1948 naar Australië. Ze vestigde zich in Dural, ten noordwesten van Sydney. De familie was muzikaal aangelegd. Zijn grootvader zong en danste in een minstrel show. Zijn ouders gaven hem op zijn elfde verjaardag een ukelele cadeau en toen hij twaalf was, gaf zijn grootvader hem een gitaar.

Ifields favoriete muziek was hillbillymuziek, de muziek die later countrymuziek ging heten. Veel mannelijke countryartiesten zongen regelmatig met een kopstem (falset) en Ifield ontdekte dat dit hem goed afging. Hij leerde zichzelf ook jodelen. In vrijwel al zijn liedjes zong hij stukken met een falsetstem en vaak zat hij dicht tegen jodelen aan. Een echt jodellied is She taught me how to yodel uit 1962, een nummer dat hij trouwens ook in het Duits opnam onder de titel So leicht lernt man das Jodeln, als achterkant van de Duitse persing van I remember you.^[1]

Op 13-jarige leeftijd zong hij al countryliedjes in een amateurshow op een Australisch radiostation. Hij ging ook optreden voor publiek. In 1955 mocht hij bij de Australische vestiging van Regal Zonophone zijn eerste single opnemen: Did you see my daddy over there / There’s a love knot in my lariat (Regal Zonophone G25371). Op het eind van de jaren vijftig trad hij ook op Australische tv-zenders op. In 1958 stapte hij over van Regal Zonophone naar Columbia Records. Tot 1968 zouden al zijn Engelse en Australische platen op dat label uitkomen. In dat jaar koos hij Decca Records als platenmaatschappij.

Eind 1959 vloog Frank Ifield terug naar Engeland, waar hij optrad in het London Palladium en diverse televisieshows. Hij koos de orkestleider Norrie Paramor als manager en arrangeur van de nummers die hij zong. Begin 1960 kwam zijn eerste Britse single uit: Lucky devil / Nobody else but you (Columbia DB 4399). De plaat werd met een 22e plaats in de UK Singles Chart al meteen een klein hitje. Daarna kwam hij regelmatig terug in de Britse hitparade.^[2] Hij zong vooral liedjes uit het al bestaande countryrepertoire; er zijn maar weinig liedjes speciaal voor hem geschreven. Een enkel liedje (zoals I listen to my heart uit 1962) schreef hij zelf.

De jaren 1962 en 1963 waren zijn gloriejaren. Drie platen op een rij haalden alle drie de eerste plaats in de UK Singles Chart: I remember you, Lovesick blues en The wayward wind. Na een iets minder goed verkochte plaat volgde zijn vierde nummer 1-hit, (I’m) confessin' (that I love you) (zie Lijst van nummer 1-hits in de UK Singles Chart in 1962 en Lijst van nummer 1-hits in de UK Singles Chart in 1963).

I remember you was Ifields best verkochte plaat. Ze was ook zijn eerste en grootste hit in de Verenigde Staten met een vijfde plaats in de Billboard Hot 100. Daarna haalde hij nog driemaal de Amerikaanse hitlijsten.^[3] I remember you haalde ook de eerste plaats in de Amerikaanse easy listening-hitlijst (tegenwoordig de Adult Contemporary geheten). Frank Ifield haalde ook een paar maal de country-hitparade (tegenwoordig de Hot Country Songs). De hoogste notering, een 28e plaats, was voor Call her your sweetheart uit 1966. Ifield trad ook op in de VS. In 1966 werkte hij mee aan het radioprogramma Grand Ole Opry in Nashville (Tennessee). Bij die gelegenheid kreeg hij van gouverneur Frank G. Clement het ereburgerschap van de staat Tennessee.

Tussen 1963 en 1966 kwam Frank Ifield nog wel een paar maal terug in de hitparades, maar de tijd van de grote successen was voorbij. Het hoogst scoorde Don't blame me uit 1964 met een achtste plaats in de UK Singles Chart. Na 1966 bleven de hits uit. Hij bleef echter een veelgevraagd artiest; behalve als zanger werd hij ook regelmatig gevraagd als presentator, bijvoorbeeld van televisieprogramma’s. In 1962 en 1976 deed hij mee aan de Britse voorronde van het Eurovisiesongfestival, maar beide malen verloor hij. In 1965 speelde hij een hoofdrol in de muziekfilm Up jumped a swagman.

1982 was voor Ifield een rampjaar. Zijn vader overleed, zijn huwelijk liep op de klippen en hij liep een zware longontsteking op. Na een longoperatie kreeg hij te horen dat hij nooit meer zou kunnen zingen. Hij vestigde zich weer in Australië.

Sindsdien legt hij zich toe op presenteren van concerten en tv-shows. In 1991 haalde hij weer even de UK Singles Chart (een 40e plaats) met een remix van She taught me how to yodel uit 1962. Ifield noemde zich voor de gelegenheid ‘Frank Ifield featuring The Backroom Boys’ en het liedje was herdoopt in The yodelling song. Op de achterkant stond zijn oude succes I remember you.

In 2005 publiceerde Frank Ifield het eerste deel van zijn autobiografie: I remember me – The first 25 years.

Ifield is een aantal malen onderscheiden. In 2009 ontving hij de medaille van de Orde van Australië.

In Nederland heeft Frank Ifield nooit een hit gehad; wel heeft hij twee keer in de tipparade gestaan.^[4] In België haalde Lovesick blues in 1963 de 16e plaats in de Ultratop 50.^[5]

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

Langspeelplaten[bewerken | brontekst bewerken]

In 1964 bracht Vee-Jay Records, die de Amerikaanse versie van Ifields platen op de markt bracht, in de Verenigde Staten een lp uit met acht nummers van Frank Ifield en vier nummers van The Beatles: Jolly What! England's Greatest Recording Stars: The Beatles and Frank Ifield on Stage. Vee-Jay had toen (tijdelijk) de Amerikaanse rechten van een aantal Beatlesnummers. Overigens zijn alle nummers op de plaat studio-opnamen.^[9]

Cd’s (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

• 1997: The essential collection (20 nummers)
• 2005: The complete A-sides and B-sides (3 cd’s, 64 nummers)
• 2006: The yodelling cowboy years (31 nummers)
• 2013: Rarities (2 cd’s, 59 nummers)

Radio 2 Top 2000[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

• Frank Ifields website
• Frank Ifield op Allmusic.com