Europees kampioenschap voetbal 1980

Europees kampioenschap voetbal 1980
Toernooi-informatie
Gastland Vlag van Italië Italië
Organisator UEFA
Editie 6e
Datum 11–22 juni 1980
Teams 8 (van 1 confederatie)
Stadions 4 (in 4 gaststeden)
Winnaar Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland (2e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden 14
Doelpunten 27  (1,93 per wedstrijd)
Toeschouwers 345.463  (24.676 per wedstrijd)
Topscorer(s) Vlag van Duitsland Klaus Allofs
Navigatie
Vorige     Volgende
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Het Europees kampioenschap voetbal 1980 werd in Italië gespeeld van 11 tot 22 juni 1980. Nederland en België kwalificeerden zich beide voor de hoofdronde. Nederland strandde in de groepsrondes, België behaalde de finale en werd tweede. West-Duitsland werd Europees kampioen.[1][2]

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Europees kampioenschap voetbal 1980 (kwalificatie) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Land Kwalificatie als Eerdere deelnames aan EK1
Vlag van Italië Italië Gastland 1 (1968)
Vlag van Engeland Engeland Winnaar groep 1 1 (1968)
Vlag van België België Winnaar groep 2 1 (1972)
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Spanje Winnaar groep 3 1 (1964)
Vlag van Nederland Nederland Winnaar groep 4 1 (1976)
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije Winnaar groep 5 2 (1960, 1976)
Vlag van Griekenland Griekenland Winnaar groep 6 0 (debuut)
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Winnaar groep 7 2 (1972, 1976)
1 Een vetgedrukt jaartal betekent een kampioenschap tijdens dat toernooi

Nederland en België[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de eerste keer kwalificeerden zowel België als Nederland zich voor de eindronde. De kwalificatie van België begon moeizaam met vier gelijke spelen en het had de kwalificatie niet meer in eigen hand. Door de overige vier wedstrijden te winnen én gunstige uitslagen in andere duels, lukte de kwalificatie tóch, ten koste van onder andere Portugal en Schotland. Nederland kwalificeerde zich op het nippertje. In de slotwedstrijd op woensdag 21 november 1979 moest het in en van Oost-Duitsland winnen of gelijkspelen om zich te plaatsen. Maar na 33 minuten keek Oranje in Leipzig al tegen een 2-0-achterstand aan. Oranje toonde veerkracht en wist de wedstrijd alsnog met 2-3 te winnen.

Een groot succes was het toernooi niet: de wedstrijden werden (buiten de wedstrijden van het Italiaanse team) zeer slecht bezocht en de kwaliteit van het vertoonde spel was zeer pover. Vlak voor het toernooi was er een toto-schandaal in het Italiaanse voetbal, een speler als Paolo Rossi was geschorst voor twee jaar en de tendens in het voetbalgekke land was negatief. Twee landen zorgden voor positief voetbal en haalden de finale: een vernieuwd West-Duitsland met Karl-Heinz Rummenigge, Hansi Müller, Karlheinz Förster en Bernd Schuster als opvallende spelers en België, dat als complete outsider Europa verbaasde met een finaleplaats.

Stadions[bewerken | brontekst bewerken]

De eindronde werd gespeeld in vier stadions.

Rome Napels Turijn Milaan
Stadio Olimpico
Capaciteit: 86.500 		Stadio San Paolo
Capaciteit:72.800 		Stadio Comunale
Capaciteit: 50.000 		Stadio Giuseppe Meazza
Capaciteit:85.700
Stadio Olimpico
Stadio Olimpico
Stadio San Paolo
Stadio San Paolo
Stadio Comunale
Stadio Comunale
Stadio Giuseppe Meazza
Stadio Giuseppe Meazza
3 groepswedstrijden
Finale 		3 groepswedstrijden
Troostfinale 		3 groepswedstrijden 3 groepswedstrijden
Speellocaties

Scheidsrechters[bewerken | brontekst bewerken]

Groepsfase[bewerken | brontekst bewerken]

Deelnemende landen

Potindeling[bewerken | brontekst bewerken]

De loting vond plaats op woensdag 16 januari 1980 in Rome. Oorspronkelijk was er een vrije loting gepland, waarbij elke groepsindeling mogelijk was.[3] De UEFA besloot echter een dag voor de loting om vier landen een beschermde status te geven, op basis van de resultaten in de laatste jaren. Behalve gastland Italië waren ook Engeland, Nederland en West-Duitsland geplaatst in Pot 1. Titelverdediger Tsjechoslowakije kwam terecht in Pot 2.[4] Dit was - tot aan het EK 2020 - de laatste keer dat de titelhouder buiten Pot 1 werd ingedeeld.[5]

Pot 1 Pot 2
Vlag van Italië Italië (gastland)
Vlag van Engeland Engeland
Vlag van Nederland Nederland
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland 		Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije (titelhouder)
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Spanje
Vlag van België België
Vlag van Griekenland Griekenland

Toernooi-opzet[bewerken | brontekst bewerken]

Er werd gespeeld in twee poules van vier landen waarbij de poulewinnaars direct naar de finale gingen, de nummers twee gingen naar de wedstrijd om de derde plaats, de laatste keer dat een dergelijke troostfinale op het Europees kampioenschap werd gehouden.

Groep A[bewerken | brontekst bewerken]

De tendens van het toernooi was gezet in de eerste wedstrijd van het toernooi: slechts 11.000 toeschouwers in Rome zagen West-Duitsland en Tsjecho-Slowakije de herhaling van de EK-finale van 1976 spelen. Het was een uitermate saaie wedstrijd met als enige hoogtepunt het doelpunt van Karl-Heinz Rummenigge. In Napels worstelde het anders altijd zo avontuurlijke Nederlands elftal met zichzelf en het verrassend gekwalificeerde Griekenland. Opvallend was de basisplaats van Martien Vreijsen, een aanvaller van NAC Breda, die anoniem de wedstrijd speelde en in de rust gewisseld werd. Nederland won slechts door een omstreden strafschop, die door Kees Kist benut werd.

Zowel Nederland als West-Duitsland grepen in voor de tweede wedstrijd, maar alleen West-Duitsland had succesvolle ingrepen. De artiest Bernd Schuster verving de krachtpatser Hans-Peter Briegel en het middenveld van Nederland werd compleet overlopen. Zijn ploeggenoot bij 1.FC Köln Klaus Allofs scoorde drie keer, twee keer na een voorzet van Schuster. In de slotfase kwam Nederland terug in de wedstrijd tot 2-3, maar een gelijkspel zat er niet in. Opvallend was, dat de nog jonge invaller Lothar Matthaeus zijn debuut maakte en een strafschop veroorzaakte. Ook die was zeer omstreden: Ben Wijnstekers wordt buiten het zestienmetergebied neergelegd.[6] West-Duitsland was nu zeker van de finale en Tsjecho-Slowakije en Nederland moesten uitmaken welke ploeg mocht spelen om de derde plaats. Voor 12.000 toeschouwers in Milaan eindigde het duel op 1-1 en dat was genoeg voor de Tsjechen. In de 87e minuut scoort Michel van de Korput, maar het doelpunt wordt afgekeurd wegens buitenspel. Het is nog zeer de vraag of dat terecht is, maar de kranten houden zich een dag later veel meer bezig met het teleurstellende toernooi als geheel.[7] Het was het einde van een roemrucht Nederlands tijdperk.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland 3 2 1 0 4 2 2 5
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije 3 1 1 1 4 3 1 3
Vlag van Nederland Nederland 3 1 1 1 4 4 0 3
Vlag van Griekenland Griekenland 3 0 1 2 1 4 −3 1


11 juni 1980
«onderlinge duels»
17:45 (UTC+2)
 Tsjecho-Slowakije Vlag van Tsjecho-Slowakije 0 – 1 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Stadio Olimpico, Rome
Toeschouwers: 11.059
Scheidsrechter: Alberto Michelotti (Vlag van Italië Italië)
Rummenigge Goal 57'
11 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 Nederland Vlag van Nederland 1 – 0 Vlag van Griekenland Griekenland Stadio San Paolo, Napels
Toeschouwers: 14.990
Scheidsrechter: Adolf Prokop (Vlag van Duitse Democratische Republiek DDR)
Kist Goal 65' (pen.)
14 juni 1980
«onderlinge duels»
17:45 (UTC+2)
 West-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 3 – 2 Vlag van Nederland Nederland Stadio San Paolo, Napels
Toeschouwers: 26.546
Scheidsrechter: Robert Wurtz (Vlag van Frankrijk Frankrijk)
Allofs Goal 20', Goal 60', Goal 65' Rep Goal 79' (pen.)
W. Van de Kerkhof Goal 85'
14 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 Griekenland Vlag van Griekenland 1 – 3 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije Stadio Olimpico, Rome
Toeschouwers: 4.726
Scheidsrechter: Patrick Partridge (Vlag van Engeland Engeland)
Anastopoulos Goal 14' Panenka Goal 6'
Vízek Goal 26'
Nehoda Goal 63'
17 juni 1980
«onderlinge duels»
17:45 (UTC+2)
 Nederland Vlag van Nederland 1 – 1 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije Stadio Giuseppe Meazza, Milaan
Toeschouwers: 11.889
Scheidsrechter: Hilmi Ok (Vlag van Turkije Turkije)
Kist Goal 59' Nehoda Goal 16'
17 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 Griekenland Vlag van Griekenland 0 – 0 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Stadio Comunale, Turijn
Toeschouwers: 13.901
Scheidsrechter: Brian McGinlay (Vlag van Schotland Schotland)

Groep B[bewerken | brontekst bewerken]

Het Italiaanse voetbal stond in 1980 in rep en roer door het "toto-schandaal", verschillende wedstrijden waren beïnvloed door "match-fixing" en verschillende spelers werden beschuldigd. Voornaamste verdachte was de spits van het Italiaanse elftal Paolo Rossi van Perugia, die voor drie jaar werd geschorst (later terug gedraaid naar twee). Het Italiaanse team stond zwaar onder druk en het frisse voetbal van het WK 1978 in Argentinië was weg. Italië kon nauwelijks scoren en leunde op hun keiharde defensie. Tegen Spanje bleef het 0-0 en van Engeland werd pas vlak voor tijd gewonnen door een goal van Tardelli.

België was de outsider van de groep, maar verbaasde Europa met fris aanvallend spel. Tegen Engeland sleepte het land een 1-1 gelijkspel uit het vuur, de gelijkmaker werd gescoord door Jan Ceulemans, de energieke middenvelder van Club Brugge. De wedstrijd werd ontsierd door hevige rellen in de Engelse vakken en de politie gebruikte traangas om de orde te herstellen. De wedstrijd moest gestaakt worden, omdat keeper Ray Clemence betraande ogen had. Vervolgens versloeg België Spanje met 2-1 door goals van de rechtsback Erik Gerets en aanvoerder Julien Cools. België had nu genoeg aan een gelijkspel tegen Italië om de finale te halen. In Rome lukte het doelpuntloos gelijk te spelen dankzij de uitblinkende doelman Jean-Marie Pfaff, een zuivere strafschop werd over het hoofd gezien en Italië raakte gefrustreerd en leefde zich uit in hard spel.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van België België 3 1 2 0 3 2 1 4
Vlag van Italië Italië 3 1 2 0 1 0 1 4
Vlag van Engeland Engeland 3 1 1 1 3 3 0 3
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Spanje 3 0 1 2 2 4 −2 1
12 juni 1980
«onderlinge duels»
17:45 (UTC+2)
 België Vlag van België 1 – 1 Vlag van Engeland Engeland Stadio Comunale, Turijn
Toeschouwers: 15.186
Scheidsrechter: Heinz Aldinger (Vlag van Duitsland Duitsland)
Ceulemans Goal 29' Wilkins Goal 26'
12 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 Spanje Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) 0 – 0 Vlag van Italië Italië Stadio Giuseppe Meazza, Milaan
Toeschouwers: 46.816
Scheidsrechter: Károly Palotai (Vlag van Hongarije Hongarije)
15 juni 1980
«onderlinge duels»
17:45 (UTC+2)
 België Vlag van België 2 – 1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Spanje Stadio Giuseppe Meazza, Milaan
Toeschouwers: 11.430
Scheidsrechter: Charles Corver (Vlag van Nederland Nederland)
Gerets Goal 17'
Cools Goal 65' 		Quini Goal 36'
15 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 Engeland Vlag van Engeland 0 – 1 Vlag van Italië Italië Stadio Comunale, Turijn
Toeschouwers: 59.646
Scheidsrechter: Nicolae Rainea (Vlag van Roemenië Roemenië)
Tardelli Goal 79'
18 juni 1980
«onderlinge duels»
17:45 (UTC+2)
 Spanje Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) 1 – 2 Vlag van Engeland Engeland Stadio San Paolo, Napels
Toeschouwers: 14.440
Scheidsrechter: Erich Linemayr (Vlag van Oostenrijk Oostenrijk)
Dani Goal 48' (pen.) Brooking Goal 19'
Woodcock Goal 61'
18 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 Italië Vlag van Italië 0 – 0 Vlag van België België Stadio Olimpico, Rome
Toeschouwers: 42.318
Scheidsrechter: António Garrido (Vlag van Portugal Portugal)

In vergelijking met vier jaar geleden haalden opnieuw West Duitsland en Tsjecho-Slowakije de laatste vier, België en Italië namen de plaatsen van Joegoslavië en Nederland in.

Troostfinale[bewerken | brontekst bewerken]

21 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 Tsjecho-Slowakije Vlag van Tsjecho-Slowakije 1 – 1* Vlag van Italië Italië Stadio San Paolo, Napels
Toeschouwers: 24.652
Scheidsrechter: Erich Linemayr (Vlag van Oostenrijk Oostenrijk)
Jurkemik Goal 54' Graziani Goal 73'
  Strafschoppen  
Masný Gescoord met penalty
Nehoda Gescoord met penalty
Ondruš Gescoord met penalty
Jurkemik Gescoord met penalty
Panenka Gescoord met penalty
Gögh Gescoord met penalty
Gajdůšek Gescoord met penalty
Kozák Gescoord met penalty
Barmoš Gescoord met penalty 		9 – 8 Gescoord met penalty Causio
Gescoord met penalty Altobelli
Gescoord met penalty Baresi
Gescoord met penalty Cabrini
Gescoord met penalty Benetti
Gescoord met penalty Graziani
Gescoord met penalty Scirea
Gescoord met penalty Tardelli
Gemiste strafschop Collovati

* Er werd geen verlenging gespeeld.

Finale[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Finale Europees kampioenschap voetbal 1980 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
22 juni 1980
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+2)
 België Vlag van België 1 – 2 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Stadio Olimpico, Rome
Toeschouwers: 47.864
Scheidsrechter: Nicolae Rainea (Vlag van Roemenië Roemenië)
Vandereycken Goal 75' (pen.) Hrubesch Goal 10', Goal 88'
UEFA Europees kampioenschap voetbal
Winnaar 1980

Vlag van Duitsland
WEST-DUITSLAND
2de titel

Doelpuntenmakers[bewerken | brontekst bewerken]

3 doelpunten
2 doelpunten
1 doelpunt
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Europees_kampioenschap_voetbal_1980&oldid=67091299"