Chelsea FC

Chelsea
Stamford Bridge, het stadion van Chelsea
Naam	Chelsea Football Club
Bijnaam	The Blues
Opgericht	10 maart 1905
Plaats	Londen
Stadion	Stamford Bridge
Capaciteit	40.834[1]
Complex	Cobham Training Centre
Voorzitter	Todd Boehly
Eigenaar	BlueCo
Algemeen directeur	Chris Jurasek
Sportief directeur	Laurence Stewart Paul Winstanley
Trainer	Mauricio Pochettino
(Hoofd)sponsor	Infinite Athlete
Kledingmerk	Nike
Competitie	Premier League
Thuis Uit Alternatief
Geldig voor 2023/24
Portaal    Voetbal

Chelsea Football Club is een Engelse professionele voetbalclub uit Londen. De club werd opgericht in 1905 en speelt in de Premier League. Tot dusver werd Chelsea zesmaal landskampioen, achtmaal wonnen ze de FA Cup, vijfmaal de EFL Cup, tweemaal de UEFA Cup Winners' Cup, tweemaal de UEFA Europa League, tweemaal de UEFA Champions League en eenmaal de FIFA Club World Cup. Chelsea slaagde er als een van de weinige Europese topclubs in om samen met Manchester United, Ajax, Juventus en Bayern München, alle drie de UEFA hoofdcompetities (Europacup I / UEFA Champions League, UEFA Cup Winners' Cup, en UEFA Cup / UEFA Europa League) te winnen.^[2] Tevens is Chelsea de enige Europese club die titeldrager was van zowel de UEFA Champions League (seizoen 2011/12) als de UEFA Europa League (seizoen 2012/13) op hetzelfde moment.

Op 1 juli 2003 werd Chelsea door Ken Bates voor ongeveer 200 miljoen euro verkocht aan de Russische oligarch Roman Abramovitsj.^[3] Sinds deze overname gaven sommigen Chelsea de bijnaam "Chelski". Abramovitsj spendeerde ongeveer 2,4 miljard euro aan salarissen en transfersommen in al zijn jaren bij de Londense club.^[4] Begin mei 2022 verkocht hij Chelsea aan Todd Boehly voor 4,97 miljard euro.

Chelsea speelt zijn thuiswedstrijden in het Stamford Bridge stadion dat 41.841 plaatsen telt.^[1]

Chelseas traditionele uitrusting bestaat uit een volledig blauw shirt en short, wat de club de bijnaam The Blues opleverde.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de oprichting (1896-1904)[bewerken | brontekst bewerken]

In 1896 kocht Gus Mears, een voetbalfanaat en zakenman, samen met zijn broer, Joseph Mears, de Stamford Bridge Athletics Ground te Fulham met de intentie om van deze grond een van de betere voetbalterreinen van het Engelse voetbal te maken. De Mears-broers slaagden er niet in om het regionale team, Fulham FC, in hun stadion te laten spelen. Uiteindelijk overtuigde Fred Parker hen om hun eigen voetbalteam op te richten.

De vroege jaren (1905-1918)[bewerken | brontekst bewerken]

Chelsea FC werd opgericht op 10 maart 1905 in "The Rising Pub" (tegenwoordig is dit "The Butcher's Hook", een café tegenover het stadion). Aangezien er al een team in de wijk bestond met de naam Fulham FC besloten ze het team de naam Chelsea te geven, waarbij het woord Chelsea was afgeleid van de aangrenzende wijk Kensington en Chelsea. Eerdere voorstellen als naam voor de club waren "Londen FC", "FC Kensington" en "Stamford Bridge FC". Chelsea werd de toegang tot de Southern Football League ontzegd nadat Fulham en Tottenham Hotspur hier bezwaar tegen hadden aangetekend. Op 29 mei 1905 werd toestemming gegeven om aan te treden in de Second Division van de Football League doordat het team financieel stabiel was en een nieuw stadion bezat.

De eerste wedstrijd van de club werd gespeeld tegen Stockport County FC onder leiding van hun eerste trainer ooit, John Tait Robertson, op 2 september 1905. Ze verloren deze partij met 1-0. Hun eerste thuiswedstrijd was tegen Liverpool FC. Deze partij wonnen ze met 4-0.^[5]

Reeds in 1907 promoveerde Chelsea naar de First Division. Dit resultaat hadden ze grotendeels te danken aan George Hilsdon die reeds bij zijn debuut op 1 september 1906 tegen Glossop North End AFC vijf doelpunten maakte.^[6] Nadat John Tait Robertson wegging als trainer bij de club boden zich al snel een aantal nieuwe kandidaten aan. De eerste die het mocht proberen was William Lewis, maar reeds kort daarna werd David Calderhead trainer van Chelsea FC en bleef dit tot 1933.

Na een teleurstellend seizoen 1909/10 degradeerde Chelsea naar de Second Division. Twee jaar later promoveerde Chelsea terug naar de First Division en behaalde het eerstvolgende seizoen de 8e plaats, hun beste resultaat sinds de oprichting in 1905. In 1913 werd de Deen Nils Middelboe, tweevoudig winnaar van olympisch zilver, de eerste buitenlandse speler van de club uit Londen.

In 1915 speelde Chelsea, overschaduwd door de Eerste Wereldoorlog, hun eerste FA Cup finale. De finale werd ook weleens de "Kaki"-finale genoemd, vanwege de vele soldaten in hun "kaki"-uniformen. De sombere wedstrijd tegen Sheffield United werd gespeeld op Old Trafford in Manchester. De wedstrijd eindigde in een nederlaag voor Chelsea, 3-0.

Tussen de oorlogen (1919-1940)[bewerken | brontekst bewerken]

Het seizoen 1919/20 was het eerste volledige seizoen na de Eerste Wereldoorlog en tevens het meest succesvolle seizoen van Chelsea tot op dat moment. Het team werd 3e met 49 punten. Chelsea degradeerde in 1923/24 naar de Second Division en slaagde er pas in om terug in de First Division te geraken in het seizoen 1929/30, waar ze de komende 32 seizoenen zouden spelen.

Om behoud in de First Division te verzekeren spendeerde de club £25.000 aan 3 nieuwe spelers: Hughie Gallacher, Alex Jackson en Alec Cheyne. Gallacher was de belangrijkste van deze 3 aangezien hij in het seizoen 1926/27 Newcastle United FC als aanvoerder naar de titel leidde. Gedurende zijn 4 seizoenen bij Chelsea werd hij telkens de topscoorder van de club en behaalde in totaal over deze 4 seizoenen 81 doelpunten. Jackson en Cheyne daarentegen behaalden nooit hun ultieme vorm, waardoor Chelsea na verloop van tijd zelfs op een financieel dieptepunt kwam.

In 1933 stapte David Calderhead op als coach van Chelsea en werd vervangen door Leslie Knighton. Ook hij bracht weinig verbetering in de club. In de seizoenen 1932/33 en 1933/34 belandden ze op 2 punten van een degradatie en in 1938/39 belandde de club zelfs op slechts 1 punt van een degradatie.

De club bleef een van de clubs met het grootste aantal fans. Een wedstrijd tegen Arsenal FC op 12 oktober 1935 in Stamford Bridge lokte 82.905 fans, wat tot dusver nog altijd een record is voor de club en het 2e hoogste aantal supporters ooit in een wedstrijd van de Engelse league.

Net voor de Tweede Wereldoorlog begon stopte Knighton als trainer van Chelsea en werd opgevolgd door de Schotse Billy Birrell.

De oorlog en het bezoek van Dinamo (1940-1952)[bewerken | brontekst bewerken]

Gedurende de Tweede Wereldoorlog speelde Chelsea, net zoals elke andere club, slechts een paar regionale wedstrijden. Slechts 2 spelers uit de selectie van het seizoen 1938/39 speelde ooit opnieuw een wedstrijd voor deze club. Dit had tot gevolg dat Chelsea na deze periode gebruik moest maken van enkele gastspelers.

In oktober 1945, net na de oorlog, kondigde Dinamo Moskou, regerend kampioen van de Sovjet-Unie, aan dat het een voetbaltournee zou maken door het Verenigd Koninkrijk als vredelievend gebaar. Hierbij zou het onder meer een wedstrijd spelen tegen Chelsea op 13 november 1945 in Stamford Bridge. Chelsea speelde in een rood tenue doordat het tenue van Dinamo te veel blauwe tinten bevatte. Voor de wedstrijd gaf elke speler van Dinamo een boeket bloemen aan de speler met hetzelfde rugnummer als de speler in kwestie. Dit gebaar – in de Sovjetcompetitie een gebruikelijke beleefdheid vóór de wedstrijd – werd door vele Britten ontvangen met ontsteltenis.^[7] Gedurende de wedstrijd zelf verraste het Russische team vele toeschouwers door hun talent waardoor de wedstrijd eindigde op 3-3. Het aantal toeschouwers dat de wedstrijd bijwoonde werd geschat op 100.000. Enkelen hiervan woonden de wedstrijd echter bij op een illegale manier. Tot dusver is dit het hoogste toeschouwersaantal ooit op Stamford Bridge.

Na de oorlog spendeerde Chelsea £22.000 aan drie spelers: Tommy Lawton, Len Goulden en Tommy Walker. Het trio bracht naast goals ook veel entertainment in het spel van Chelsea, maar desondanks eindigde Chelsea 15e in het seizoen 1946/47. Birrell bracht ook Roy Bentley naar Chelsea. Bentley werd gekocht van Newcastle United voor £11.500. Ondanks zijn talent leidde deze transfer tot het vertrek van Lawton.

1950 leek het jaar te worden van Chelsea in de FA Cup. Na de 2-0 winst in de kwartfinales tegen Manchester United werden ze geloot tegen stadsrivaal Arsenal FC. Na 2 spannende wedstrijden was de stand 3-2 voor Arsenal waardoor Arsenal zich doorstootte naar de finale. Een jaar later leek Chelsea te gaan degraderen naar de Second Division. Met nog 4 wedstrijden te gaan stond Chelsea onderaan het klassement met 6 punten verschil van de voorlaatste plaats. Van de laatste 14 wedstrijden had Chelsea geen enkele keer gewonnen. De 3 wedstrijden voor de laatste wedstrijd van het seizoen won Chelsea telkens verrassend. De laatste wedstrijd werd gespeeld tegen Bolton Wanderers FC. Ook deze wedstrijd werd door Chelsea gewonnen, met 4-0. Hierdoor kroop Chelsea door het oog van de naald en bleven ze in de First Division.

De periode Ted Drake (1952-1961)[bewerken | brontekst bewerken]

In 1952 werd ex-Arsenal FC aanvaller Ted Drake benoemd tot trainer van Chelsea. Drake had de bedoelingen om de club te moderniseren, zowel op als rond het veld. Een van zijn eerste acties hierbij was Chelsea afhelpen van de naam "The Pensioners" en veranderde hierbij het embleem van de club. Sindsdien is de club gekend als "The Blues". Zijn beginjaren bij Chelsea waren voor de supporters niet overtuigend. In zijn eerste seizoen bij Chelsea eindigde hij 19e met slechts 1 punt van een degradatie.

In het jubileumjaar 1954/55 gebeurde er voor velen iets onwaarschijnlijk, Chelsea werd kampioen van de First Division. Op het einde van het seizoen had Chelsea 52 punten en tot op heden is dit een van de laagste puntentotalen om kampioen te spelen in Engeland na de Tweede Wereldoorlog.

Doordat Chelsea kampioen werd mochten ze deelnemen aan de Europacup I. In de eerste ronde werden ze geloot tegen Djurgårdens IF, maar zelfs nog voor het toernooi begon stapte Chelsea uit het toernooi.

Ze waren echter niet in staat om voort te bouwen op hun titelsucces. Reeds een seizoen later eindigde Chelsea 16e. Een van de zwakste punten van de ploeg in deze periode was de uitschakeling in de FA Cup in de derde ronde, na een nederlaag tegen de ploeg uit de Fourth Division, Crewe Alexandra FC.

Na een 4-0-verlies tegen Blackpool FC werd Drake ontslagen. Hij werd opgevolgd door de toen 33 jaar oude Tommy Docherty.

Winst in Europacup II (1963-1971)[bewerken | brontekst bewerken]

Toen Tommy Docherty begon bij Chelsea was de club reeds zeker van een degradatie naar de Second Division en gebruikte daarom de resterende tijd van het seizoen voor enkele structurele veranderingen. Hij verkocht veel van de oudere spelers om ruimte te creëren voor de jongere spelers. In tegenstelling tot Drake was Docherty zeer streng voor zijn spelers. Telkens als de spelers een gebrek aan discipline vertoonden, kregen ze een straf opgelegd. Deze harde trainingswijze wierp snel zijn vruchten af door opnieuw promotie af te dwingen en het volgende seizoen in de First Division 5e te eindigen.^[8]

Door de resultaten werd Chelsea aangezien als een serieuze tegenstander en op 4 wedstrijden van het einde van het seizoen 1964/65 stonden ze op een geruststellende 1e plaats. Maar in die laatste 4 speeldagen liep alles mis. Tegen Burnley FC kwamen zeven van Docherty's sterspelers niet opdagen en Docherty zich dus moest behelpen met jeugdspelers en reserven. Een sterk verzwakt team verloor met 2-6, waardoor ze toen al op de 3e plaats stonden achter Manchester United en Leeds United.

Het volgende seizoen speelde Chelsea niet alleen goed in de First Division, maar ook in de Jaarbeursstedenbeker en in de FA Cup. In de FA Cup behaalden ze de halve finales, maar verloren daar met 2-0 van Sheffield Wednesday. Ook in de Jaarbeursstedenbeker behaalden ze de halve finale, maar ook daar stootten ze niet door naar de finale na verlies tegen FC Barcelona.

Na een tijd was Docherty uitgekeken op het jonge elftal met een gemiddelde leeftijd van 21 jaar en besloot een aantal van zijn jonge spelers te verkopen om meer ervaren spelers in het team te krijgen. Docherty's nieuwe strategie leek te werken, want na 10 speeldagen waren ze het enige team in de League dat nog steeds ongeslagen was. Peter Osgood was de enige jonge speler die er toen nog in slaagde om zijn plaats in het team te kunnen verzekeren en harten van de fans te kunnen veroveren. Dit veranderde echter snel toen hij zijn been brak tijdens een duel met Emlyn Hughes van Blackpool FC. Tot grote ergernis van het team eindigde het team dat seizoen slechts 9e in de First Division en verloren ze de FA Cup finale tegen Tottenham Hotspur.

In het volgende seizoen won Chelsea van zijn eerste tien wedstrijden slechts twee waardoor Docherty werd ontslagen. De eerste wedstrijd na het ontslag van Docherty werd verloren met 7-0 van Leeds United wat een evenaring vormde van het grootste verlies van Chelsea ooit. Snel na deze nederlaag werd een vervanger voor Docherty gevonden: Dave Sexton. Sexton was een veel rustiger iemand dan Docherty. De harde kern van de ploeg bleef bewaard, maar in de verdediging vonden toch enkele veranderingen plaats. Sexton stabiliseerde de club en eindigde tweemaal na elkaar in de top 6 van de landelijke competitie.

In 1969/70 eindigde Chelsea 3e en behaalde datzelfde seizoen de finale van de FA Cup. Niets stond hen nog in de weg voor hun eerste deelname aan de Europacup II. Met Aris Saloniki en CSKA Sofia waren de eerste twee rondes een makkelijke partij voor Chelsea. In de kwartfinales verloor Chelsea zijn eerste partij tegen Club Brugge met 0-2, maar het kwam terug met een sterke 4-0. Ook tegen Manchester City FC in de halve finales won de club zonder enig probleem. De finale werd gespeeld tegen Real Madrid en uiteindelijk werd ook deze partij gewonnen door Chelsea. Hierbij was hun eerste Europese beker binnen.

Een zware periode (1972-1983)[bewerken | brontekst bewerken]

In de volgende tien jaren was er geen verder succes meer voor de club wat de club uiteindelijk zelfs op de knieën kreeg. Toen de geest van het team daalde, daalde ook de resultaten. Chelsea werd uiteindelijk zelfs in de Europacup II van 1971/72 uitgeschakeld door het kleine Åtvidabergs FF. In de FA Cup werden ze uitgeschakeld door een ploeg uit de Second Division Leyton Orient. Chelsea eindigde 12e in het seizoen 1972/73 en 17e in het daaropvolgende seizoen. In het seizoen van 1974/75 werd Dave Sexton uiteindelijk vervangen door Ron Suart. Zelfs voor hem werd het onmogelijk om het team te herstellen waardoor het degradeerde in 1975.

Voor Chelsea werd het uiteindelijk onmogelijk om nog een nieuwe speler aan te schaffen waardoor de daling uit de First Division ook voor een daling van het bezoekersaantal zorgde. Deze situatie van Chelsea zorgde voor heel wat hooligans binnen de supportersgroepen van Chelsea.

Het was Eddie McCreadie, die in het seizoen 1976/77 zorgde voor promotie. Ken Shellito zorgde het seizoen daarna ervoor dat ze in die First Division bleven.

1981/82, werd Chelsea opnieuw 12e in de Second Division. Maar dat is niets in vergelijking met het daaropvolgende seizoen, dat vaak wordt beschouwd als het slechtste seizoen ooit in de geschiedenis van Chelsea. Na een felle start daalde het team dramatisch, wat hen confronteerde met een mogelijke nieuwe degradatie naar de Third Division en hen zelfs in financiële moeilijkheden bracht. Ze ontsnapte slechts aan de degradatie met 2 punten.

Een nieuwe start (1983-1989)[bewerken | brontekst bewerken]

Na een investering van iets minder dan £500.000 maakte Chelsea een ommekeer in zijn geschiedenis, waardoor ze in het seizoen 1983/84 kampioen werden van de Second Division. Na hun eerste seizoen terug in de First Division eindigde ze 6e. Dit niveau konden ze ook het volgende seizoen nog vasthouden, maar in 1986/87 eindigde ze al terug 14e. Het seizoen daarna degradeerde ze alweer naar de Second Division, maar in die Second Division ondervonden ze geen enkel probleem om meteen kampioen te worden.

1990-... Terug in goede vorm[bewerken | brontekst bewerken]

In het seizoen 1989/90 keerde Chelsea terug naar de First Division met trainer Bobby Campbell. Zijn opvolger, Ian Porterfield, eindigde in het seizoen 1991/92 hoog genoeg, zodat Chelsea kon deelnemen aan het allereerste seizoen ooit van de Premier League. Porterfield stopte in de helft van het seizoen en werd vervangen door David Webb die het team 11e liet eindigen. Aan het eind van het seizoen werd Webb vervangen door Glenn Hoddle.

Hoddles eerste seizoen begon slecht, waardoor Chelsea begon te verzwakken. Ondertussen bleef Ken Bates, eigenaar van de club, geld investeren in topspelers zoals Ruud Gullit.

Een nieuw tijdperk is aangebroken: Gullit, Vialli en Zola (1996-2000)[bewerken | brontekst bewerken]

In 1996/97 werd Gullit de nieuwe trainer van Chelsea en haalde daarbij topspelers naar Chelsea zoals Gianluca Vialli en Gianfranco Zola.

In februari 1998 werd Gullit plotseling ontslagen na een heftige botsing met eigenaar Ken Bates, terwijl Chelsea 2e stond in het klassement. Gullit werd vervangen door Vialli. Tijdens het seizoen 1998/99 deed Chelsea voor het eerst in jaren mee om de landstitel. Maar na een verlies tegen West Ham United FC daalden hun titelkansen. Een hoopvol seizoen eindigde uiteindelijk zonder een enkele beker. Na dit seizoen kwam eindelijk een doorbraak op Europees vlak voor Chelsea.

Claudio Ranieri (2000-2004)[bewerken | brontekst bewerken]

Vialli spendeerde bijna £26 miljoen aan nieuwe topspelers in de zomer van 2000. Hierbij kocht hij onder anderen Jimmy Floyd Hasselbaink en Eiður Guðjohnsen. Ondanks deze topaanwinsten werd Vialli ontslagen na een 3 op 15 in de competitie. Hij werd vervangen door een andere Italiaan, Claudio Ranieri, die, ondanks zijn slecht Engels taalgebruik, toch 6e wist te eindigen in zijn eerste seizoen. Vooral in zijn 2e seizoen maakte Chelsea veel vooruitgang, maar desondanks eindigde Chelsea opnieuw 6e. Als gevolg daarvan waren de verwachtingen voor het volgende seizoen beperkt. Tegen alle verwachtingen in ging Chelsea voor een mooie titelstrijd en won de belangrijke laatste wedstrijd van het seizoen tegen Liverpool met 2-1.

De club stond na al die goede resultaten nog steeds voor een financieel drama ,waardoor Ken Bates de club in juni 2003 verkocht voor £60 miljoen. De nieuwe eigenaar van de club werd de Russische miljardair Roman Abramovitsj, die ook de £80 miljoen schuld zonder problemen afbetaalde.

Na een investering van £100 miljoen werd Chelsea 2e in de Premier League.

José Mourinho (2004-2007)[bewerken | brontekst bewerken]

2004/05 was het meest succesvolle seizoen van Chelsea FC. Na een overwinning tegen Everton namen ze in de Premier League de leiding in het klassement over, een positie die ze dat seizoen niet meer kwijtspeelden. Ook de League Cup werd gewonnen door Chelsea en in de Champions League speelden ze erg goed.

Ook in het seizoen 2005/06 werd de landstitel gewonnen door Chelsea. In 2006/07 moest Chelsea toekijken hoe Manchester United met de landstitel ging lopen.

Een komen en gaan van trainers (2007-2022)[bewerken | brontekst bewerken]

Op 20 september 2007 werd bekendgemaakt dat José Mourinho Chelsea verliet na wederzijdse instemming van hem en Abramovitsj. Kort daarna nam Avram Grant het Chelsea-roer over.

Op 21 mei 2008 speelde Chelsea voor de eerste maal in zijn bestaan de finale van de UEFA Champions League. Deze finale speelden ze tegen Manchester United, maar verloren deze na strafschoppen. Reeds drie dagen later werd Grant ontslagen als trainer en vervangen door Luiz Felipe Scolari. Ook in de competitie moest Chelsea Manchester United voorlaten. Scolari werd op zijn beurt in februari 2009, na enkele teleurstellende resultaten, vervangen door de Nederlandse bondscoach van het Russisch voetbalelftal Guus Hiddink. Hiddink behaalde met Chelsea in 2009 de halve finale van de Champions League, maar werd thuis in de slotfase uitgeschakeld door de uiteindelijke winnaar FC Barcelona. Chelsea behaalde nog wel de FA Cup door met 2-1 te winnen van Everton. Twee dagen na de laatste wedstrijd van het seizoen 2008-2009 werd ook Hiddink, door verplichtingen als bondscoach van Rusland, vervangen door ex-AC Milan-trainer Carlo Ancelotti. Ancelotti maakte veel indruk in zijn eerste seizoen door aanvallend voetbal te spelen met Chelsea. Het bracht het meest succesvolle seizoen van de club ooit: Chelsea pakte de dubbel, zowel de titel als de FA Cup werden gewonnen. Dat seizoen werd er door Chelsea een recordaantal doelpunten gescoord in de Premier League, 103. Het jaar erna begon de club weer goed onder Ancelotti, maar door toedoen van een zeer teleurstellende periode rond de winter, werd Chelsea tweede. Mede als gevolg hiervan werd Ancelotti ontslagen op 22 mei 201.^[9] Een week later werd André Villas-Boas aangesteld. Hij kwam over van FC Porto waarmee hij net de Europa League had gewonnen. De jonge coach van amper 33 jaar wordt ook weleens de nieuwe Mourinho genoemd. Op 4 maart 2012 werd Villas-Boas ontslagen na een reeks teleurstellende resultaten, hij werd vervangen door zijn assistent- coach Roberto Di Matteo. Waarna Chelsea in het seizoen 2011-2012 de Champions League won ten koste van Bayern München na penalty's, en de FA cup won tegen Liverpool. Op 21 november 2012 werd Roberto Di Matteo ontslagen na een 3-0 nederlaag tegen Juventus FC. Nog op dezelfde dag werd Rafael Benítez aangesteld als nieuwe coach van Chelsea FC. Benítez parkeerde Chelsea op de derde plek en behaalde daarmee een ticket voor de UEFA Champions League. Op 15 mei 2013 won de Spanjaard de UEFA Europa League met de club dankzij een 2-1 overwinning op Benfica. In die tijd werd Benitez geassisteerd door de Nederlander Boudewijn Zenden. Op 10 juni 2013 werd José Mourinho officieel voorgesteld als nieuwe coach van Chelsea. Mourinho werd in 2005 en 2006 landskampioen met The Blues. Op Stamford Bridge is men ervan overtuigd dat Mourinho dé coach is die Chelsea nieuwe successen kan bezorgen in zowel de competitie als in de Champions League. In de competitie behaalde Mourinho, die lang in de race was om het kampioenschap, een derde plek. Door thuis met 0-0 gelijk te spelen tegen Norwich City, dat uiteindelijk als achttiende eindigde en degradeerde, werd de laatste kans op het kampioenschap definitief verspeeld. Vier dagen eerder reikte Chelsea tot de halve finale van UEFA Champions League, waarin het Spaanse Atlético Madrid te sterk was (u 0-0, t 1-3). Het seizoen erna veroverde Chelsea de titel onder leiding van Mourinho, waarna een uiterst moeizame start volgde in het seizoen 2015/16. Op donderdag 17 december 2015 viel het doek voor Mourinho en zegde Chelsea diens tot medio 2019 doorlopende contract op. Na zestien speelronden bezette de club de zestiende plaats op de ranglijst, met slechts vijftien punten. "Hij is de meest succesvolle manager in de historie van deze club, maar zowel José als de clubleiding concludeerde dat het gezien de laatste resultaten beter was om uit elkaar te gaan", stelde Chelsea op de clubsite te lezen in een officiële verklaring.^[10] Guus Hiddink werd twee dagen later aangesteld als zijn opvolger. Hij kreeg een contract tot het eind van het seizoen.

Vanaf juli 2016 was Antonio Conte twee seizoenen lang aan het stuur bij Chelsea. Hij won het kampioenschap in de Premier League in het seizoen 2016/17, mede door de aankoop van de nieuwe bescheiden superster N’Golo Kanté. Het jaar ervoor was Kanté met Leicester City onverwachts kampioen geworden en verhuisde daarna naar Londen voor 40 miljoen euro. Verder won Conte in 2018 met Chelsea de FA cup.

In de zomer van 2018 stelde Chelsea Maurizio Sarri aan als nieuwe trainer en bracht aantrekkelijker voetbal dan zijn voorgangers in het spel. Hij won in 2019 de Europa League door in de finale stadsrivaal Arsenal te verslaan met 4-1.

In juli 2019 werd oud-speler Frank Lampard aangesteld als hoofdcoach, nadat Sarri naar Juventus was vertrokken. Door de ingestelde transferban en het vertrek van de topspeler Eden Hazard werd er veel gebruik gemaakt van jeugdspelers, dit in tegenstelling tot voorgaande seizoenen. Het eerste seizoen onder Lampard eindigde Chelsea op de vierde plaats in de competitie, goed voor plaatsing voor de Champions League. In zijn tweede seizoen trok eigenaar Abramovich de portemonnee en kocht voor vele miljoenen onder meer Kai Havertz, Timo Werner, Ben Chilwell en Hakim Ziyech. Dit mocht niet baten want ondanks een voorspoedige seizoensstart werd Lampard na een teleurstellende reeks op 25 januari 2021 ontslagen.

Op 26 januari 2021 werd de, in december 2020 bij Paris Saint-Germain ontslagen, Duitser Thomas Tuchel aangesteld als opvolger van de ontslagen Lampard. Hij tekende een contract tot medio 2022. De tweede seizoenshelft van Chelsea verliep heel wat succesvoller. Onder de nieuwe coach behaalden ze de finale van de FA Cup 2020/21 en eindigden in de top vier. Het grootste succes was natuurlijk het winnen van de UEFA Champions League. Op weg naar de finale schakelden ze Atlético Madrid, FC Porto, en recordkampioen Real Madrid CF uit. De finale werd gespeeld in het Estádio do Dragão te Porto tegen Manchester City FC. Nieuwe aankoop Kai Havertz bezorgde met de enige goal van de wedstrijd Chelsea zijn tweede Champions League-trofee.

Amerikaanse tijdperk (2022–heden)[bewerken | brontekst bewerken]

Door de Russische invasie van Oekraïne in 2022 besloot Abramovitsj Chelsea te verkopen. De Russische eigenaar hoopte zo dat de club kan ontsnappen aan eventuele sancties die hem ten laste zouden worden gelegd door de Britse regering.^[11] Begin mei werd een akkoord tot overname bereikt met het Amerikaanse consortium rond Todd Boehly voor een prijs van 4,97 miljard euro.^[12]

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie	Aantal	Jaren
Internationaal
UEFA Champions League	2x	2012, 2021
UEFA Europa League	2x	2013, 2019
UEFA Cup Winners' Cup (Europacup II)	2x	1971, 1998
UEFA Super Cup	2x	1998, 2021
FIFA Club World Cup	1x	2021
Nationaal
First Division / Premier League	6x	1955, 2005, 2006, 2010, 2015, 2017
FA Cup	8x	1970, 1997, 2000, 2007, 2009, 2010, 2012, 2018
Football League Cup	5x	1965, 1998, 2005, 2007, 2015
FA Charity Shield / Community Shield	4x	1955, 2000, 2005, 2009
Second Division	2x	1984, 1989
Full Members Cup	2x	1986, 1990

Clubcultuur[bewerken | brontekst bewerken]

Logo[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds de oprichting van Chelsea kende de club vier verschillende emblemen,^[13] die allemaal kleine wijzigingen ondergingen. Het eerste logo in 1905 bevatte een typische "Chelsea Pensioner", wat hen de bijnaam van "The Pensioners" opleverde, maar het logo verscheen nooit op de clubshirts. Als deel van Ted Drakes modernisering in 1952 stond hij erop dat het logo moest veranderen. Inspiratieloos maakte Drake van het logo simpelweg de initialen van de club, namelijk CFC. Dit duurde één jaar, want in 1953 werd het nieuwe logo ontworpen, een achteruitkijkende blauwe leeuw met een staf in de hand. Deze hield het drie decennia uit. Tevens was dit het eerste embleem dat op de shirts van de spelers mocht verschijnen. In 1986 veranderde net zoals de eigenaren van de club ook het embleem nog eens. Dit embleem bevatte een meer naturalistische, niet-heraldische leeuw, die deze keer geel was en niet blauw, gebogen over de CFC-initialen.

In het seizoen 2005-06 kwam er onder leiding van Roman Abramovitsj een nieuw embleem dat lijkt op het embleem van 1953 met de blauwe heraldische leeuw met een staf. Net als elk vorig embleem is ook dit embleem gevarieerd in kleuren.^[14]

Tenue[bewerken | brontekst bewerken]

Chelsea heeft sinds zijn oprichting altijd een blauw tenue gehad, dat in de loop der jaren veranderde van lichtblauw naar een iets donkerdere tint. Het tenue van Chelsea wordt momenteel gefabriceerd door Nike, dat Adidas overneemt als sponsor. Adidas had een sponsorcontract met de club dat eindigde aan het einde van het 2016-17 seizoen. Nike zal de tenues fabriceren vanaf het 2017-18 seizoen, tot en met 2032. Vorige kledingsponsoren waren Umbro (1975-81), Le Coq Sportif (1981-86), The Chelsea Collection (1986-87), Umbro (1987-06) en Adidas (2006-17).

Overzicht van de tenues van Chelsea^[15]

1905-1912

1912-1960

1960-1963

1963-1964

1967-68, 1985-90

1964-85, 1990-

Sponsors[bewerken | brontekst bewerken]

De allereerste hoofdsponsor die op het tenue stond van Chelsea was Gulf Air die een contract hadden met Ken Bates van £150.000 in het seizoen 1983-84. Andere sponsors die op het tenue stonden sinds die periode zijn Grange Farms (1984-85), Bai Lin Tea (1985-87), Simod (1987-89), Commodore & Amiga (1989-94) (afwisselend), Coors beer (1994-97), Autoglass (1997-01), Emirates (2001-05), Samsung Mobile' (2005-08), Samsung (2008-15) en Yokohama Tyres (2015-20). Sinds het seizoen 2020-21 is het telecombedrijf Three hoofdsponsor van de club.

Periode	Kledingsponsor	Shirtsponsor	Mouwsponsor
1975-81	Umbro	—	—
1981–83	Le Coq Sportif
1983-84		Gulf Air
1984–85		Grange Farms
1985–86		Bai Lin Tea
1986-87	The Chelsea Collection
1987-89	Umbro	Simod
1989-94		Commodore International / Amiga
1994-97		Coors Beer
1997-01		Autoglass
2001-05		Emirates
2005-06		Samsung Mobile
2006-08	Adidas
2008-15		Samsung
2015–17		Yokohama Tyres
2017–18	Nike		Alliance Tyres
2018–2020			Hyundai
2020–2022		Three
2022–			WhaleFin

Supporters[bewerken | brontekst bewerken]

Chelsea speelt thuis gemiddeld voor een aanhang van 40.000 supporters. Het gemiddeld aantal bezoekers in het seizoen 2007-2008 was 41.653, het zesde hoogste uit de Premier League.^[16] De toeschouwers komen vooral uit de wijken Hammersmith, Battersea en van de rijkere gebieden Chelsea en Kensington. De club zelf vermoedt dat ze in het Verenigd Koninkrijk een supportersschare hebben van 4 miljoen.^[17] Chelsea maakt ook gebruik van een aantal fanliederen zoals Carefree, Blue is the Colour, Keep the Blue Flag Flying High, We all Follow the Chelsea (op de melodie van Land of Hope and Glory), Ten Men Went to Mow en Celery. Het lied Celery werd vaak gezongen bij overwinningen, waarbij ook selderij werd gegooid, maar deze werd in maart 2007 uit het stadion verbannen.

Tijdens de jaren 70 en 80 had Chelsea in zijn aanhang ook hooligans, die vaak de Chelsea Headhunters werden genoemd. Samen met andere hooligangroepen zoals Inter City Firm (West Ham United), Millwall Bushwhackers (Millwall FC) en de Salford Reds (Manchester United) golden zij als de meest agressieve en gevaarlijkste groep. De Headhunters hadden ook verbindingen met neonazistische groepen zoals de Combat 18 en de British National Party. Sinds de jaren 90 is het aantal incidenten tijdens wedstrijden gedaald, voornamelijk door controle-acties en videobewaking.

Muziek[bewerken | brontekst bewerken]

Clublied[bewerken | brontekst bewerken]

Het lied "Blue is the Colour"^[18] was een single van Chelsea in de voorbereiding voor de League Cup finale van 1972. Reeds na korte tijd behaalde deze single de top 5 in de UK Singles Chart.^[19] Later werd dit nummer nog gecoverd door de Vancouver Whitecaps die het lied de titel "White is the Colour" gaven. "Blue is the Colour" wordt onofficieel ook aanvaard als clublied van Chelsea.

Chelsea in de media[bewerken | brontekst bewerken]

In 1930 deed Chelsea mee aan een van de eerste voetbalfilms ooit, "The Great Game".^[20] Verscheidene scènes werden opgenomen op Stamford Bridge. Door de grote bekendheid van de "Chelsea Headhunters" werden zij ook verwerkt in een film over voetbalvandalisme, "The Football Factory".^[21]

Chelsea TV[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds augustus 2001 heeft Chelsea zijn eigen TV-kanaal met studio's op Stamford Bridge. Het kanaal zendt dagelijks vanaf tien uur 's ochtends tot middernacht uit en heeft 3 vaste presentators: Neil Barnett, Gigi Salmon en Alison Bender.

Stadion[bewerken | brontekst bewerken]

Stamford Bridge[bewerken | brontekst bewerken]

Het Stamford Bridge stadion werd officieel geopend op 28 april 1877. Het stadion werd ontworpen door Archibald Leitch en had toen enkel een oostzijde die een capaciteit had van 5.000 plaatsen. Gedurende de eerste 28 jaar van zijn bestaan werd het stadion uitsluitend gebruikt door de Londense Atletiek Club, waarbij er totaal geen voetbal werd gespeeld. In 1904 werd de grond gekocht door Gus Mears en zijn broer. Aanvankelijk hadden zij Fulham FC aangeboden om in dit stadion te spelen, maar omdat Fulham FC weigerde richtten de broers zelf hun eigen voetbalclub op, namelijk Chelsea FC.

Veldeigenaars van Stamford Bridge hebben bepaald dat het stadion nooit kan verkocht worden aan projectontwikkelaars. Dit betekent ook dat als Chelsea ooit van locatie verhuist, ze de naam Chelsea FC moeten achterlaten in het stadion en dus een nieuwe naam moeten gebruiken.^[22]

Organisatie[bewerken | brontekst bewerken]

Aankoopbeleid Chelsea[bewerken | brontekst bewerken]

Chelsea staat bekend als een club die veel (dure) spelers koopt. Sinds de overname van de Russische oligarch Roman Abramovitsj in 2003 komen grote spelers naar de club in Londen. Er zijn meerdere miljoenaankopen gedaan^[23]. Velen hiervan zijn gefaald om aan de grote verwachtingen te voldoen. Voorbeelden hiervan zijn spelers als Schevchenko, Fernando Torres, Mateja Kesman en Hernan Crespo. In de zomer van 2018 heeft Chelsea ongeveer 136 miljoen uitgegeven met Pulisic van Borussia Dortmund als duurste aankoop (64 miljoen). Voorafgaand aan het seizoen 2019/2020 werd Mateo Kovacic van Real Madrid aangetrokken voor 45 miljoen euro. In de zomer van 2020 zijn ook meerdere recordaankopen gedaan, waaronder Kai Havertz, Hakim Ziyech, Ben Chilwell en Timo Werner. De laatste jaren werd ook wel meer gefocust op de spelers afkomstig uit de eigen jeugdopleiding, die wordt aanzien als een van de beste in Europa. Zo speelden jeugdproducten als Tammy Abraham, Andreas Christensen, Callum Hudson-Odoi, Reece James en Mason Mount allemaal een belangrijke rol in de gewonnen Champions League in het seizoen 2020-2021. In augustus 2021 werd voormalig Chelsea speler Romelu Lukaku overgenomen van Internazionale voor 115 miljoen euro, toen een recordbedrag voor de club om één enkele speler aan te trekken.^[24]

Eerste elftal[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie[bewerken | brontekst bewerken]

Nr.	Naam	Nationaliteit	Geb. datum	Sinds	Contract	Vorige club
Doelmannen
1	Robert Sánchez	Spanje	18-11-1997	2023	2030	Brighton & Hove Albion
13	Marcus Bettinelli	Engeland	24-05-1992	2021	2026	Fulham
28	Djordje Petrovic	Servië	08-10-1999	2023	2030	New England Revolution
47	Lucas Bergström	Finland	05-09-2002	2023	2024
Verdedigers
2	Axel Disasi	Frankrijk	11-03-1998	2023	2029	Monaco
3	Marc Cucurella	Spanje	22-07-1998	2022	2028	Brighton & Hove Albion
5	Benoît Badiashile	Frankrijk	26-03-2001	2023	2030	Monaco
6	Thiago Silva	Brazilië	22-09-1984	2020	2024	Paris Saint-Germain
14	Trevoh Chalobah	Engeland	05-07-1999	2021	2028
21	Ben Chilwell	Engeland	21-09-1996	2020	2027	Leicester City
24	Reece James	Engeland	08-12-1999	2019	2028
26	Levi Colwill	Engeland	26-02-2003	2023	2029
27	Malo Gusto	Frankrijk	19-05-2003	2023	2030	Olympique Lyon
29	Ian Maatsen	Nederland	10-03-2002	2019	2024
31	Malang Sarr	Frankrijk	23-01-1999	2020	2025	Nice
33	Wesley Fofana	Frankrijk	17-12-2000	2022	2029	Leicester City
Middenvelders
8	Enzo Fernández	Argentinië	17-01-2001	2023	2031	Benfica
16	Lesley Ugochukwu	Frankrijk	26-03-2004	2023	2030	Stade Rennais
17	Carney Chukwuemeka	Engeland	20-10-2003	2022	2028	Aston Villa
23	Conor Gallagher	Engeland	06-02-2000	2022	2025
25	Moisés Caicedo	Ecuador	02-11-2001	2023	2031	Brighton & Hove Albion
45	Roméo Lavia	België	06-01-2004	2023	2030	Southampton
Aanvallers
7	Raheem Sterling	Engeland	08-12-1994	2022	2027	Manchester City
10	Mykhailo Mudryk	Oekraïne	05-01-2001	2023	2031	Sjachtar Donetsk
11	Noni Madueke	Engeland	10-03-2002	2023	2030	PSV
15	Nicolas Jackson	Senegal	20-06-2001	2023	2031	Villarreal
18	Christopher Nkunku	Frankrijk	14-11-1997	2023	2029	Leipzig
19	Armando Broja	Albanië	10-09-2001	2022	2028
20	Cole Palmer	Engeland	06-05-2002	2023	2030	Manchester City
36	Deivid Washington	Brazilië	05-06-2005	2023	2030	Santos

Laatste update: 15 september 2023

Staf[bewerken | brontekst bewerken]

Naam	Nationaliteit	Functie	Sinds	Contract	Vorige club
Technische Staf
Mauricio Pochettino	Argentinië	Hoofdtrainer	2023	2025	Paris Saint-Germain
Miguel D'Agostino	Argentinië	Assistent-trainer	2023	2025	Paris Saint-Germain
Jesús Pérez	Spanje	Assistent-trainer	2023	2025	Paris Saint-Germain
Kyle Macaulay	Schotland	Directeur scouting afdeling	2022	2027	Brighton & Hove Albion
Toni Jiménez	Spanje	Keeperstrainer	2023	2025	Paris Saint-Germain
Ben Roberts	Engeland	Keeperstrainer	2022	2027	Brighton & Hove Albion
Henrique Hilário	Portugal	Keeperstrainer	2016
James Russell	Engeland	Keeperstrainer	2019
Sebastian Pochettino	Argentinië	Fysiektrainer	2023	2025	Paris Saint-Germain
Matt Birnie	Engeland	Fysiektrainer	2019
Will Tullett	Engeland	Fysiektrainer	2019

Laatste update: 1 juli 2023

Overzichtslijsten[bewerken | brontekst bewerken]

Competitieresultaten sinds 1946/47[bewerken | brontekst bewerken]

ⓘ In 1992 invoering van de Premier League en opheffing van de Fourth Division; in 2004 opheffing van de First, Second en Third Division.

Seizoensresultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoensresultaten 1993-heden
Seizoen	№	Clubs	Divisie	Duels	Winst	Gelijk	Verlies	Doelsaldo	Punten	Tsch
1992–1993	11	22	Premier League	42	14	14	14	51–54	56	18.787
1993–1994	14	22	Premier League	42	13	12	17	49–53	51	19.416
1994–1995	11	22	Premier League	42	13	15	14	50–55	54	21.057
1995–1996	11	20	Premier League	38	12	14	12	68–45	50	25.466
1996–1997	6	20	Premier League	38	16	11	11	58–55	59	27.001
1997–1998	4	20	Premier League	38	20	3	15	71–43	63	32.901
1998–1999	3	20	Premier League	38	20	15	3	57–30	75	34.754
1999–2000	5	20	Premier League	38	18	11	19	53–34	65	34.532
2000–2001	6	20	Premier League	38	17	10	11	68–45	61	34.700
2001–2002	6	20	Premier League	38	17	13	8	66–38	64	39.030
2002–2003	4	20	Premier League	38	19	10	9	68–38	67	39.784
2003–2004	2	20	Premier League	38	24	7	7	67–30	79	41.235
2004–2005		20	Premier League	38	29	8	1	72–15	95	41.870
2005–2006		20	Premier League	38	29	4	5	72–22	91	41.902
2006–2007	2	20	Premier League	38	24	11	3	64–24	83	41.492
2007–2008	2	20	Premier League	38	25	10	3	65–26	85	41.397
2008–2009	3	20	Premier League	38	25	8	5	68–24	83	41.588
2009–2010		20	Premier League	38	27	5	6	103–32	86	41.423
2010–2011	2	20	Premier League	38	21	8	9	69–33	71	41.435
2011–2012	6	20	Premier League	38	18	10	10	65–46	64	41.484
2012–2013	3	20	Premier League	38	22	9	7	75–39	75	41.462
2013–2014	3	20	Premier League	38	25	7	6	71–27	82	41.482
2014–2015		20	Premier League	38	26	9	3	73–32	87	41.546
2015–2016	10	20	Premier League	38	12	14	12	59–53	50	41.500
2016–2017		20	Premier League	38	30	3	5	85–33	93	41.508
2017–2018	5	20	Premier League	38	21	7	10	62–38	70	41.282
2018–2019	3	20	Premier League	38	21	9	8	63–39	72	40.441
2019–2020	4	20	Premier League	38	20	6	12	69–54	66	40.536
2020–2021	4	20	Premier League	38	19	10	9	58-36	67	--
2021–2022	3	20	Premier League	38	21	11	6	76-33	74	39.452
2023-2024	12	20	Premier League	38	11	11	16	38-47	44	40.002

UEFA Ranking[bewerken | brontekst bewerken]

In de UEFA Ranking wordt het puntentotaal (twee per overwinning, een voor elk gelijkspel plus eventuele bonuspunten voor het bereiken van bepaalde fases in een toernooi) van de afgelopen vijf seizoenen bij elkaar opgeteld, waar dan vervolgens een ranglijst van gemaakt wordt. Deze lijst wordt gehanteerd bij lotingen van de voorrondes en groepsfases van de UEFA Champions League en de UEFA Europa League.

Club Ranking voor het jaar 2022

Nr.	Club	Punten	2022
3	Manchester City	134.000	(0)
4	Real Madrid	124.000	(-2)
5	Chelsea FC	123.000	(+6)
6	FC Barcelona	114.000	(-2)
7	Paris Saint-Germain	112.000	(0)

• Volledige lijst^[25]

Chelsea in Europa[bewerken | brontekst bewerken]

Chelsea speelt sinds 1958 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam. De edities die Chelsea heeft gewonnen zijn dik gedrukt:

• Champions League (18x)

1999/00, 2003/04, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2007/08, 2008/09, 2009/10, 2010/11, 2011/12, 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2015/16, 2017/18, 2019/20, 2020/21, 2021/22, 2022/23

• Europa League (2x)

2012/13, 2018/19

• Europacup II (5x)

1970/71, 1971/72, 1994/95, 1997/98, 1998/99

• UEFA Cup (3x)

2000/01, 2001/02, 2002/03

• Jaarbeursstedenbeker (3x)

1958/60, 1965/66, 1968/69

• UEFA Super Cup (5x)

1998, 2012, 2013, 2019, 2021

Bijzonderheden Europese competities:

Bijzonderheid	Datum	Tegenstander	Uitslag	Plaats	Naam	Aantal
Hoogste overwinning	29-09-1971	UN Käerjeng 97	13-0	Londen
Hoogste nederlaag	18-04-2000	FC Barcelona	1-5	Barcelona
Speler met meeste wedstrijden	09-12-2015				John Terry	124
Speler met meeste doelpunten	25-11-2014				Didier Drogba	46

UEFA Club Ranking: 4 (07-11-2022)

Bekende (oud-)Blues[bewerken | brontekst bewerken]

Spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Speler van het jaar (1967-2023)[bewerken | brontekst bewerken]

De trofee "Speler van het Jaar" is een trofee die jaarlijks aan de beste speler van Chelsea van dat jaar wordt uitgereikt.

Jaar	Winnaar
1967	Peter Bonetti
1968	Charlie Cooke
1970	John Hollins
1971	John Hollins
1972	David Webb
1973	Peter Osgood
1974	Gary Locke
1975	Charlie Cooke
1976	Ray Wilkins
1977	Ray Wilkins
1978	Micky Droy
1979	Tommy Langley
1980	Clive Walker
1981	Petar Borota
1982	Mike Fillery
1983	Joey Jones
1984	Pat Nevin
1985	David Speedie
1986	Eddie Niedzwiecki
1987	Pat Nevin
1988	Tony Dorigo
1989	Graham Roberts
1990	Ken Monkou
1991	Andy Townsend
1992	Paul Elliott
1993	Frank Sinclair
1994	Steve Clarke
1995	Erland Johnsen
1996	Ruud Gullit
1997	Mark Hughes
1998	Dennis Wise
1999	Gianfranco Zola
2000	Dennis Wise
2001	John Terry
2002	Carlo Cudicini
2003	Gianfranco Zola
2004	Frank Lampard
2005	Frank Lampard
2006	John Terry
2007	Michael Essien
2008	Joe Cole
2009	Frank Lampard
2010	Didier Drogba
2011	Petr Čech
2012	Juan Mata
2013	Juan Mata
2014	Eden Hazard
2015	Eden Hazard
2016	Willian
2017	Eden Hazard
2018	N'Golo Kanté
2019	Eden Hazard
2020	Mateo Kovačić
2021	Mason Mount
2022	Mason Mount
2023	Thiago Silva

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

De speler die het hoogste aantal wedstrijden speelde voor Chelsea FC is tot op heden nog altijd Ron Harris. Harris speelde tussen 1961 en 1980 795 eerste-klasse wedstrijden voor Chelsea.^[26] Tot op heden lijkt dit record niet verbroken te worden. De meest recente speler van Chelsea die het dichtst in de buurt komt van dit record is Frank Lampard, met 450 wedstrijden.^[27] De ex-speler van Chelsea die het meest werd opgeroepen voor zijn nationale team is de Fransman Marcel Desailly. Hij speelde 116 interlands voor Frankrijk, waarvan 74 tijdens zijn periode bij Chelsea.

Frank Lampard is de speler die de meeste doelpunten maakte voor Chelsea, namelijk 203 in de periode 2001–20.^[26] Jimmy Greaves is de speler die de meeste doelpunten maakte in een seizoen, namelijk 43 in 1960-61.

Topscorers[bewerken | brontekst bewerken]

Enkel competitieve wedstrijden.

	Naam	Jaren	Kampioenschap	FA Cup	League Cup	Europees	Andere1	Totaal
1	Frank Lampard	2001–2014	147	26	12	25	1	211
2	Bobby Tambling	1959–1970	164	25	10	3	0	202
3	Kerry Dixon	1983–1992	147	8	25	0	13	193
4	Didier Drogba	2004–2012 & 2014–2015	104	12	10	36	2	164
5	Roy Bentley	1948–1956	128	21	0	0	1	150
5	Peter Osgood	1964–1974 & 1978–1979	105	19	10	16	0	150
7	Jimmy Greaves	1957–1961	124	3	2	3	0	132
8	George Mills	1929–1943	118	7	0	0	0	125
9	Eden Hazard	2012–2019	85	5	8	12	0	110
10	George Hilsdon	1906–1912	99	9	0	0	0	108

¹ Inclusief Charity/Community Shield, de Football League play-offs, en de Full Members Cup.

Chelsea heeft in het Engelse voetbal een record van het minst aantal tegendoelpunten in een seizoen (15) in handen. Ook de 21-0 zege tegen het Luxemburgse Jeunesse Hautcharage tijdens de Europacup II van 1971-72 is een record in deze Europese competitie.

Chelsea heeft ook het record van langste periode ongeslagen in thuiswedstrijden (van 10 april 2004 tot 26 oktober 2008). Chelsea verbeterde op 12 augustus 2007 het vorige record van Liverpool, dat in de periode 1978-1980 63 thuiswedstrijden ongeslagen bleef. Liverpool beëindigde op 26 oktober 2008 de ongeslagen reeks van Chelsea door met 0-1 te winnen na een goal van Xabi Alonso. In het seizoen 09-10 verbeterde Chelsea ook het record van meeste goals in 1 Premier League-seizoen, dit waren er 103, mede dankzij zware overwinningen tegen Wigan Athletic en Sunderland.^[28]

Trainers[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

• Officiële website

Bronnen, noten en/of referenties ↑ a b Club Information op Chelseafc.com (gearchiveerd) ↑ Lijst van winnaars van de UEFA-competities op de Engelstalige wikipedia ↑ Russian businessman buys Chelsea. Gearchiveerd op 5 april 2023. ↑ Het einde van 'Roman's Empire': 18 prijzen en 2,4 miljard aan transfers. vi.nl (2 mei 2022). ↑ Harry Harris: Chelsea's Century, John Blake Publishing Ltd., p. 120 ↑ Chelsea 1906-07 (gearchiveerd) ↑ (en) Dynamo Moscow's 1945 tour of Britain: Was it really 'war minus the shooting?'. BBC (13 november 2020). Gearchiveerd op 22 februari 2023. Geraadpleegd op 22 februari 2023. ↑ 1963-1964 FOOTBALL LEAGUE ↑ "Chelsea zet Ancelotti op straat", NU.nl, 23 mei 2011. Gearchiveerd op 23 april 2023. ↑ Chelsea zet Mourinho op straat, Voetbal International, 17 december 2015 ↑ Voorzitter Premier League: "Situatie was onhoudbaar: juiste beslissing van Abramovitsj". sporza.be (3 maart 2022). Gearchiveerd op 23 april 2023. ↑ DONE DEAL: Consortium rond Todd Boehly neemt Chelsea over voor 5 miljard euro (7 mei 2022). Gearchiveerd op 22 april 2023. ↑ CLUB BADGES (gearchiveerd) ↑ Chelsea centenary crest unveiled. Gearchiveerd op 6 april 2023. ↑ Uniformen van Chelsea door de geschiedenis heen. kitclassics.co.uk (gearchiveerd) ↑ Attendances 2007/08. Gearchiveerd op 6 februari 2023. ↑ Deze cijfers werden op de officiële website chelseafc.com gepubliceerd. Het artikel is thans hier terug te vinden (gearchiveerd) ↑ Blue is the Colour op Youtube. Gearchiveerd op 8 februari 2023. ↑ "Blue Is The Colour". Chart Stats.[dode link] ↑ The Great Game ↑ Steve Hawkes (2004-05-10). "Football firms hit the film circuit", BBC. Gearchiveerd op 27 juli 2022. ↑ Glanvill (2006). Chelsea FC: The Official Biography, pp. 91–92. ↑ Chelsea selectie: De basis, de wissels en de transfers. Equipo Voetbalreizen (28 januari 2020). Gearchiveerd op 17 januari 2021. Geraadpleegd op 11 februari 2021. ↑ Chelsea betaalt recordbedrag voor terugkeer Lukaku. ESPN.nl (12 augustus 2021). Gearchiveerd op 18 augustus 2021. Geraadpleegd op 17 augustus 2021. ↑ [1][dode link], website Bert Kassies 2022 ↑ a b Om het aantal wedstrijden of aantal goals van andere ex-Chelsea spelers te weten te komen: Glanvill (2006). Chelsea FC: The Official Biography, pp. 399–410. ↑ (en) Frank Lampard on soccerbase.com(op 2010-04-24) (gearchiveerd) ↑ Chelsea 0-1 Liverpool news.bbc.co.uk. Gearchiveerd op 18 april 2023. Literatuur Batty, Clive (2004), Kings of the King's Road: The Great Chelsea Team of the 60s and 70s. Vision Sports Publishing Ltd. ISBN 0-9546428-1-3. Batty, Clive (2005), A Serious Case of the Blues: Chelsea in the 80s. Vision Sports Publishing Ltd. ISBN 1-905326-02-5. Glanvill, Rick (2006), Chelsea FC: The Official Biography - The Definitive Story of the First 100 Years. Headline Book Publishing Ltd. ISBN 0-7553-1466-2. Hadgraft, Rob (2004), Chelsea: Champions of England 1954-55. Desert Island Books Limited. ISBN 1-874287-77-5. Harris, Harry (2005), Chelsea's Century. Blake Publishing. ISBN 1-84454-110-X. Ingledew, John (2006), And Now Are You Going to Believe Us: Twenty-five Years Behind the Scenes at Chelsea FC. John Blake Publishing Ltd. ISBN 1-84454-247-5. Matthews, Tony (2005), Who's Who of Chelsea. Mainstream Publishing. ISBN 1-84596-010-6. Mears, Brian (2004), Chelsea: A 100-year History. Mainstream Sport. ISBN 1-84018-823-5. Mears, Brian (2002), Chelsea: Football Under the Blue Flag. Mainstream Sport. ISBN 1-84018-658-5.