AC Milan

AC Milan
Naam	Associazione Calcio Milan S.p.A.
Bijnaam	I Rossoneri Il Diavolo
Opgericht	16 december 1899
Plaats	Milaan
Stadion	San Siro
Capaciteit	75.923
Voorzitter	Paolo Scaroni
Eigenaar	RedBird Capital Partners Elliott Investment Management
Sportief directeur	Frederic Massara
Trainer	Stefano Pioli
(Hoofd)sponsor	Emirates
Kledingmerk	Puma
Competitie	Serie A
Thuis Uit
Geldig voor 2023/24
Portaal    Voetbal

Associazione Calcio Milan, vaak kortweg AC Milan of Milan genoemd, is een voetbalclub uit Italië, die op 16 december 1899 door Engelse migranten werd opgericht en uitkomt in de Serie A. AC Milan behoort tot de Europese top. De club won zevenmaal de Europacup I/UEFA Champions League, waarmee het na Real Madrid de club is met de meeste titels. Daarnaast won de club ook driemaal de wereldbeker voor clubteams, eenmaal de FIFA Club World Cup, tweemaal de Europacup II (European Club Winners' Cup) en vijfmaal de Europese Supercup/UEFA Super Cup (samen met FC Barcelona recordhouder van het aantal Europese Supercup/UEFA Super Cup-titels).

De club speelt in een rood-zwart tenue. De thuisbasis is het San Siro-stadion en het trainingscomplex heet Milanello.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

AC Milan werd op 16 december 1899 door een groep geëmigreerde Engelse zakenlui onder leiding van Alfred Edwards en Herbert Kilpin opgericht als de Milan Football and Cricket Club. Toentertijd werden in Italië de eerste voetbalkampioenschappen georganiseerd, waarin Milan zich al snel ging profileren. Zeventien maanden na de stichting van de club won Milan op 5 mei 1901 zijn eerste landstitel door Genoa CFC met 1-0 te verslaan. Zo kwam een einde aan de hegemonie van de club uit Genua, die de eerste drie landstitels had binnengehaald. In 1908 scheurde een deel van Milans clubleden zich af en richtte Internazionale op, dat tot de aartsrivaal van de rood-zwarten zou uitgroeien.

Die scheiding zou voor de volgende jaren een hypotheek leggen op de prestaties van Milan. Pas in 1915 bereikte de club nog eens de eindronde, maar door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd die niet afgewerkt. Na de oprichting van de Serie A in 1929/30 werd Milan een middenmoter.

Na de Tweede Wereldoorlog trok de club Zweedse spelers als Gunnar Gren, Gunnar Nordahl en Nils Liedholm aan en ging zo weer beter presteren. De komst van de Zuid-Amerikanen Juan Alberto Schiaffino en José Altafini versterkte die tendens nog, waardoor Milan in de eerste twintig seizoenen na de oorlog slechts één keer buiten de top drie eindigde. Vijf landstitels werden behaald, en ook in Europa liep het goed. In 1958 verloor de club nog de finale van de Europacup I van Real Madrid, maar vijf jaar later kon Milan wel zegevieren, toen tegen het Portugese Benfica.

In 1969 won de club de Europacup I tegen Ajax Amsterdam en plaatste zich zo voor de finale om de intercontinentale beker tegen het Argentijnse Estudiantes La Plata. Reeds in de heenwedstrijd in San Siro waren de Argentijnen agressief naar de Milanezen toe. Ramón Aguirre Suárez schold Nestor Combin uit voor landverrader. Combin was een Fransman die van geboorte Argentijn was. Milan won met 3-0. In Buenos Aires beseften de Argentijnse spelers dat ze vrijwel kansloos waren om hun wereldtitel te verlengen waardoor ze zich misdroegen op aanwijzing van coach Zubeldía. Pierino Prati werd na drie minuten al bewusteloos geslagen door Eduardo Luján Manera. Toen Gianni Rivera geblesseerd op de grond lag kreeg hij een karatetrap van doelman Alberto Poletti. Zubeldía hitste het publiek ook op als Milan een fout maakte. Toen Rivera scoorde wilde Combin zijn ploeggenoot feliciteren, maar zover kwam het niet. Aguirre Suárez stompte hem zo hard dat hij tien minuten bewusteloos op de grond lag. Estudiantes won met 2-1 maar de beker ging naar Milan. De spelers waren echter zo geïntimideerd, dat ze de beker niet eens durfden ophalen. De hele situatie werd nog gekker toen de Argentijnse politie Combin in de boeien meenam, terwijl artsen hem aan het oplappen waren. Het bleek dat een rechter in Rosario een aanhoudingsbevel uitgevaardigd had, omdat Combin aan zijn militaire dienstplicht verzuimd had. Later bleek dat hij zijn dienstplicht wel voldaan, te weten in Frankrijk. AC Milan zocht steun bij de politieke instanties en de Argentijnse president Juan Carlos Onganía greep in en zorgde voor de vrijlating van Combin. Hij liet ook het team van Estudiantes arresteren. Poletti, Aguirre Suárez en Manera gingen een maand de gevangenis in en Poletti werd levenslang geschorst (al werd dit later herroepen). Aguirre Suárez en Manera werden voor respectievelijk dertig en twintig wedstrijden geschorst en mochten nooit meer internationale wedstrijden spelen.

Schandaal 1980[bewerken | brontekst bewerken]

In 1980 kwam abrupt een einde aan die succesreeks toen de club samen met Lazio Roma na een omkoopschandaal naar de Serie B verwezen werd. Milan kon meteen weer promoveren, maar was veel aanzien verloren en bleek uiteindelijk niet klaar te zijn om weer op het hoogste niveau te spelen. Het zakte opnieuw naar de tweede afdeling, en ditmaal was het geen straf, maar een sportieve degradatie.

Begin van Berlusconi-tijdperk[bewerken | brontekst bewerken]

Weer promoveerde Milan na één seizoen in tweede klasse, en vanaf halverwege de jaren 80 ging het weer een stuk beter met de club. Ze was nu in handen van mediamagnaat Silvio Berlusconi, die voor veel geld de Nederlandse voetbalsterren Ruud Gullit, Marco van Basten en Frank Rijkaard binnenhaalde. Samen met de Italiaanse internationals Paolo Maldini, Roberto Donadoni, Mauro Tassotti, Alessandro Costacurta en Franco Baresi gingen die een sterk team vormen dat het Europese voetbal domineerde. Na de elfde landstitel in 1988 ging Milan in 1989 aan de haal met de Europacup I, de Europese supercup en de intercontinentale beker. Milan kon zijn Europacuptitel zelfs verlengen door in 1990 in de finale Benfica te kloppen, dankzij een doelpunt van Rijkaard.

Onder trainer Fabio Capello werd de zegereeks in het begin van jaren 90 voortgezet. Met Zvonimir Boban, Demetrio Albertini en Dejan Savićević als aangevers voor Marco van Basten en Jean-Pierre Papin had Milan een ploeg die niet moest onderdoen voor de formatie uit de jaren 80. In 1991 moest de club de landstitel nog aan Sampdoria Genua laten, maar in de drie daaropvolgende seizoenen was het wel telkens raak: in 1991/92 verloor ze zelfs geen enkele wedstrijd in de Serie A. In de Europacup I van 1990/91 eindigde de heenwedstrijd van de kwartfinale tegen Olympique Marseille op een 1-1-gelijkspel. Tijdens de terugwedstrijd in Frankrijk viel bij een stand van 1-0 voor de thuisploeg de stadionverlichting uit, waarop de Italianen prompt de wedstrijd staakten. Daarvoor werden ze veroordeeld tot een 3-0-nederlaag, en ze werden ook uitgesloten van Europees voetbal het jaar erop. Maar in de daaropvolgende Europacup, ondertussen tot Champions League omgedoopt, bereikte Milan meteen de finale, toevallig weer tegen Marseille, dat ook deze keer aan het langste eind trok. Het was wachten tot het volgende seizoen eer de club de meestbegeerde titel van Europa nog eens kon binnenhalen: 76.000 toeschouwers in het Atheense Olympiastadion zagen hoe Milan FC Barcelona met 4-0 versloeg. In het seizoen erna schopte Milan het opnieuw tot in de finale, maar daarin was Ajax Amsterdam te sterk (0-1).

Daarmee was het uit met Milans heerschappij. Van Basten moest zich door blessureleed terugtrekken, Baresi werd een dagje ouder, en ook toppers als Roberto Baggio en George Weah konden de club geen nieuwe Europese successen bezorgen. In 1997 en 1998 bleef Milan in de rechterkolom van de Serie A steken en mocht Europa niet in. In 1999 werd het wel weer kampioen, maar in de Champions League strandde het in de groepsfase. In 2003 stond de club echter opnieuw in de finale, waar ze rivaal Juventus trof. Milan won en triomfeerde zo voor de zesde keer op het kampioenenbal.

Na een nieuwe landstitel in 2004 mocht de club in 2005 weer de eindstrijd van de Champions League beslechten. Milan ging de rust in met een 3-0-voorsprong, maar opponent Liverpool FC wiste die uit en won uiteindelijk na strafschoppen. Het volgende seizoen werden de Milanezen in de halve finale uitgeschakeld door FC Barcelona.

Corruptieschandaal[bewerken | brontekst bewerken]

Milan was in 2006 betrokken bij de beruchte corruptiezaak rond het Italiaanse voetbal, maar had er geen actieve rol in gespeeld, waardoor het minder zwaar werd gestraft dan Juventus, Fiorentina en Lazio Roma. De club zou aanvankelijk 44 punten moeten inleveren van haar eindtotaal in het seizoen 2005-2006 en daardoor niet meer in aanmerking komen voor Europees voetbal, maar in beroep bekwam ze een mildere straf, waardoor Milan toch kon deelnemen aan de derde voorronde van de Champions League. De club wist zich te plaatsen en zou het toernooi uiteindelijk zelfs winnen door in de finale op 23 mei 2007 Liverpool te kloppen. De gemiddelde leeftijd van het elftal dat die wedstrijd afwerkte, bedroeg 31 jaar en 23 dagen, waarmee het de oudste ploeg ooit werd die de belangrijkste Europese voetbalbeker won. In de Serie A werd Milan dat seizoen (2006/07) vierde, met 61 punten, terwijl stadsgenoot en aartsrivaal Internazionale kampioen werd (97 punten).

Nieuwe Weg[bewerken | brontekst bewerken]

In 2009, nadat Carlo Ancelotti acht jaar trainer was geweest, werd een revolutie ingeluid bij Milan. Oud-speler Leonardo werd de nieuwe coach en moest meteen een tegenslag incasseren: sterkhouder Kaká verliet de club voor Real Madrid. Dankzij de inkomsten van die transfer kon Milan zijn schulden dan wel afbetalen, de supporters waren niet gediend van Kaká's vertrek en eisten dan ook een nieuwe topaankoop. Eerst werd de transfervrije Oguchi Onyewu overgenomen van Standard Luik, en daarna plukte Milan ook Klaas-Jan Huntelaar weg bij Real Madrid. Verder haalde de club enkele jeugdspelers terug die de kans kregen zich te bewijzen, zoals Davide Di Gennaro en Ignazio Abate. En ten slotte stroomde ook een aantal jeugdspelers door naar de A-kern: Matteo Darmian, Michelangelo Albertazzi, Rodney Strasser en Gianmarco Zigoni.

Na het teleurstellende seizoen 2009/2010 onder Leonardo werd de tijd rijp geacht voor een flinke ommezwaai. Eerst werd Massimiliano Allegri aangesteld als nieuwe trainer. Daarna kwamen veel nieuwe spelers, onder wie Zlatan Ibrahimović, Thiago Silva, Robinho en Mario Yepes, die in de winterstop nog het gezelschap kregen van Urby Emanuelson, Mark van Bommel en Antonio Cassano. Allegri gaf ook heel wat spelers uit de eigen jeugd speelkansen: voorbeelden zijn Alexander Merkel, Rodney Strasser en Simone Verdi. Voor het nieuwe seizoen 2010/11 was het voornaamste doel de scudetto nog eens in de wacht te slepen, wat de club voor het laatst gelukt was in 2004. En Milan slaagde in zijn opzet. In het seizoen 2013/2014 stond Milan onder Allegri op de 13e plaats halverwege, en Allegri werd ontslagen. Hiermee kwam een einde aan het tijdperk Allegri.

Nadat Massimo Allegri ontslagen was bij Milan, is Seedorf, toen nog spelende voor Botafogo, korte tijd trainer van de rossoneri geweest, maar op 9 juni 2014 opgevolgd door Filippo Inzaghi.

Berlusconi neemt afscheid van club[bewerken | brontekst bewerken]

In april 2017 verkocht Fininvest, de beleggingsmaatschappij van Berlusconi, het volledige belang in AC Milan (99,93%) aan het Chinese Rossoneri Sport Investment Lux.^[1] De verkoopprijs bedroeg 740 miljoen euro en de Chinese partij heeft verder beloofd nog eens 400 miljoen euro in de komende twee seizoenen in de club te investeren.^[1]

Het seizoen 2017/18, waarin AC Milan als zesde eindigde, kreeg een bittere nasmaak voor de club.^[2] De UEFA kondigde op 22 mei 2018 sancties aan. AC Milan had de financiële spelregels overtreden en slaagde er niet in om met de Europese voetbalunie daarover een schikking te treffen. Hierdoor werd de zaak door de financiële onderzoekskamer van de UEFA doorverwezen naar de tuchtrechtskamer. Volgens de UEFA heeft de Italiaanse club de regels op het gebied van "break-even" overtreden. Europese voetbalclubs mogen in principe niet meer uitgeven dan zij aan geld binnenkrijgen. AC Milan werd voor twee jaar uitgesloten van deelname aan Europees voetbal.^[3] Die straf werd op 20 juli teruggedraaid door het internationaal sporttribunaal CAS na een succesvol beroep van de club.^[4] Daardoor mocht AC Milan alsnog Europees voetbal spelen, ten koste van Fiorentina.

Overname[bewerken | brontekst bewerken]

Het Amerikaanse hedgefonds Elliott is de nieuwe eigenaar van AC Milan, meldden media op 11 juli 2018. Elliott hielp Yonghong Li in 2017 met de aankoop van de gevallen Italiaanse voetbalgrootmacht, maar de Chinees liet op 6 juli een betalingstermijn verstrijken. Hij moest 32 miljoen euro betalen. Hierdoor kon Elliott het eigenaarschap opeisen.^[5] De nieuwe eigenaar kondigde een koerswijziging aan op 21 juli.^[6] In een statement met de titel Dawn of a new era at AC Milan maakte de club bekend dat voorzitter Marco Fassone vertrekt om te worden vervangen door interim-bestuurder Paolo Scaroni, die een plan moet maken om plaatsing voor de UEFA Champions League te bewerkstelligen. In het seizoen 2021/22 lukte het AC Milan om voor het eerst sinds 2011 landskampioen van Italië te worden.

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Sponsoren[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste Elftal[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie[bewerken | brontekst bewerken]

Nr.	Naam	Nationaliteit	Geb. datum	Sinds	Contract	Vorige club
Doelmannen
1	Ciprian Tătărușanu	Roemenië	09-02-1986	2020	2023	Olympique Lyon
16	Mike Maignan	Frankrijk	03-07-1995	2021	2026	Lille
77	Devis Vásquez	Colombia	12-05-1998	2023	2026	Club Guaraní
83	Antonio Mirante	Italië	08-07-1983	2021	2023	AS Roma
Verdedigers
2	Davide Calabria	Italië	06-12-1996	2015	2025
5	Fodé Ballo-Touré	Senegal	03-01-1997	2021	2025	AS Monaco
19	Theo Hernández	Frankrijk	06-10-1997	2019	2026	Real Madrid
20	Pierre Kalulu	Frankrijk	05-06-2000	2020	2025	Olympique Lyon
23	Fikayo Tomori	Engeland	19-12-1997	2021	2027	Chelsea
24	Simon Kjær	Denemarken	26-03-1989	2020	2024	Sevilla
25	Alessandro Florenzi	Italië	11-03-1991	2022	2025	AS Roma
28	Malick Thiaw	Duitsland	08-08-2001	2022	2027	Schalke
46	Matteo Gabbia	Italië	21-10-1999	2017	2026
Middenvelders
4	Ismaël Bennacer	Algerije	01-12-1997	2019	2024	Empoli
7	Yacine Adli	Frankrijk	29-07-2000	2021	2026	Bordeaux
8	Sandro Tonali	Italië	08-05-2000	2021	2026	Brescia
10	Brahim Díaz	Spanje	03-08-1999	2021	huur	Real Madrid
14	Tijjani Reijnders	Nederland	29-07-1994	2023	2028	AZ
32	Tommaso Pobega	Italië	15-07-1999	2018	2027
33	Rade Krunić	Bosnië en Herzegovina	07-10-1993	2019	2024	Empoli
40	Aster Vranckx	België	04-10-2002	2022	2023	VfL Wolfsburg (gehuurd)
56	Alexis Saelemaekers	België	27-06-1999	2020	2026	Anderlecht
Aanvallers
9	Olivier Giroud	Frankrijk	30-09-1986	2021	2023	Chelsea
12	Ante Rebić	Kroatië	21-09-1993	2020	2025	Eintracht Frankfurt
17	Rafael Leão	Portugal	10-06-1999	2019	2024	Lille
27	Divock Origi	België	18-04-1995	2022	2026	Liverpool
30	Junior Messias	Brazilië	13-05-1991	2022	2024	Crotone
90	Charles De Ketelaere	België	10-03-2001	2022	2027	Club Brugge

Laatste update: 09 februari 2023

Staf[bewerken | brontekst bewerken]

Naam	Nationaliteit	Functie	Sinds	Contract	Vorige club
Technische Staf
Stefano Pioli	Italië	Hoofdtrainer	2019	2023	Fiorentina
Daniele Bonera	Italië	Assistent-trainer	2019	2023
Davide Lucarelli	Italië	Assistent-trainer	2019	2023	Fiorentina
Giacomo Murelli	Italië	Assistent-trainer	2019	2023	Fiorentina
Gianmarco Pioli	Italië	Assistent-trainer	2019	2023	Fiorentina
Emiliano Betti	Italië	Keeperstrainer	2019	2023	Fiorentina
Dida	Brazilië	Keeperstrainer	2020
Luigi Turci	Italië	Keeperstrainer

Laatste update: 14 augustus 2022

Overzichtslijsten[bewerken | brontekst bewerken]

Eindklasseringen[bewerken | brontekst bewerken]

Resultaten per seizoen[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen	Competitie	Niveau	Eindstand	Coppa Italia	Opmerking
2000/01	Serie A	I	6	halve finale
2001/02			4	halve finale
2002/03			3		< AS Roma: 4-1/2-2
2003/04				halve finale	Finalist Supercoppa > Juventus FC: 1-1 (3-5 n.s.); Ligatopscorer Andriy Shevchenko: 24
2004/05			2	kwartfinale	< SS Lazio: 3-0
2005/06			3	kwartfinale
2006/07			4	halve finale
2007/08			5	8e finale
2008/09			3	8e finale
2009/10			3	kwartfinale
2010/11				halve finale
2011/12			2	halve finale	Supercoppa > Internazionale: 2-1; Ligatopscorer Zlatan Ibrahimović: 28
2012/13			3	kwartfinale
2013/14			8	kwartfinale
2014/15			10	kwartfinale
2015/16			7	Finale	< Juventus FC: 0-1 n.v.
2016/17			6	kwartfinale	Supercoppa > Juventus FC: 1-1 (4-3 n.s.)
2017/18			6	Finale	< Juventus FC: 0-4
2018/19			5	halve finale	Finalist Supercoppa > Juventus FC: 0-1
2019/20			6	halve finale
2020/21			2	kwartfinale
2021/22				halve finale
2022/23			4	8e finale
2023/24			.	kwartfinale

Milan in Europa[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van Europese wedstrijden van AC Milan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Milan is sinds 1938 actief in diverse Europese competities. Hieronder staat voor elke competitie opgelijst in welke seizoenen de club eraan deelnam. De edities die AC Milan heeft gewonnen zijn dik gedrukt:

• Champions League (20x)

1992/93, 1993/94, 1994/95, 1996/97, 1999/00, 2000/01, 2002/03, 2003/04, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2007/08, 2009/10, 2010/11, 2011/12, 2012/13, 2013/14, 2021/22, 2022/23, 2023/24

• Europacup I (11x)

1955/56, 1957/58, 1959/60, 1962/63, 1963/64, 1968/69, 1969/70, 1979/80, 1988/89, 1989/90, 1990/91

• Europa League (4x)

2017/18, 2018/19, 2020/21, 2023/24

• UEFA Super Cup (7x)

1973, 1989, 1990, 1993, 1994, 2003, 2007

• Europacup II (4x)

1967/68, 1972/73, 1973/74, 1977/78

• UEFA Cup (9x)

1971/72, 1975/76, 1976/77, 1978/79, 1985/86, 1987/88, 1995/96, 2001/02, 2008/09

• Jaarbeursstedenbeker (3x)

1961/62, 1964/65, 1965/66

• Mitropacup (3x)

1938, 1967, 1982

Bijzonderheden Europese competities:

Bijzonderheid	Datum	Tegenstander	Uitslag	Plaats	Naam	Aantal
Hoogste overwinning	12-09-1962	US Luxembourg	8-0	Milaan
Hoogste nederlaag	16-01-1974	AFC Ajax	0-6	Amsterdam
Speler met meeste wedstrijden	26-02-2009				Paolo Maldini	173
Speler met meeste doelpunten	03-11-2010				Filippo Inzaghi	41

UEFA Club Ranking: 31 (07-11-2023)

Bekende (oud-)Rossoneri[bewerken | brontekst bewerken]

Spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van spelers van AC Milan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op de website van AC Milan staat een lijst met de beste Rossoneri aller tijden, waaronder:^[7]

Records[bewerken | brontekst bewerken]

Top-5 meest gespeelde wedstrijden

Nr.	Land	Naam	Positie	Periode	Aantal
1.	Italië	Paolo Maldini	Verdediger	1984–2009	901
2.	Italië	Franco Baresi	Verdediger	1977–1997	716
3.	Italië	Alessandro Costacurta	Verdediger	1985–1986, 1987–2007	663
4.	Italië	Gianni Rivera	Middenvelder	1960–1979	654
5.	Italië	Mauro Tassotti	Verdediger	1980–1997	581

Top-5 Doelpuntenmakers

Nr.	Land	Naam	Periode	Aantal
1.	Zweden	Gunnar Nordahl†	1949–1956	214
2.	Oekraïne	Andriy Shevchenko	1999–2006, 2008–2009	175
3.	Italië	Gianni Rivera	1960–1979	163
4.	Brazilië/ Italië	José Altafini	1958–1965	150
5.	Italië	Aldo Boffi †	1936–1944	130

Trainers[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van trainers van AC Milan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

• Lijst van betaaldvoetbalclubs in Italië

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

• (it) (en) (es) (pt) (zh) (ja) (ar) Officiële website

Zie de categorie AC Milan van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.