همخوان لبی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

همخوان‌های لبی، همخوان‌هایی هستند که در آن یک یا هر دو لب آوا را می‌سازند. دو گونه همخوان لبی رایج دولبی که بیان با استفاده از هر دو لب است (همانند /ب/ و /م/) و لبی‌دندانی که بیان با لب پایین روی دندان‌های بالایی است (همانند /ف/ و /و/) که هر دو در فارسی وجود دارند. سومین گونه دندانی‌لبی است که لب بالایی روی دندان‌های پایینی قرار می‌گیرد (وارونه لبی‌دندانی) که در زبان‌های اندکی دیده می‌شود.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• لبی‌شدگی

منابع[ویرایش]

• Ladefoged, Peter; Maddieson, Ian (1996). The Sounds of the World's Languages. Oxford: Blackwell. ISBN 978-0-631-19815-4.
• McDorman, Richard E. (1999). Labial Instability in Sound Change: Explanations for the Loss of /p/. Chicago: Organizational Knowledge Press. شابک ‎۰-۹۶۷۲۵۳۷-۰-۵.