کشاورزی سنتی (معیشتی) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آن‌را از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد.

این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه، محتوای آن را بهبود بخشید.

کشاورزی سنتی (کشاورزی معیشتی) کشاورزی سنتی فعالیت کشاورزی را می‌توان به چند گروه و طبقه تقسیم‌بندی نمود.

1. کشاورزی صنعتی
2. کشاورزی نیمه صنعتی
3. کشاورزی سنتی (معیشتی)

کشاورزی سنتی (معیشتی)[ویرایش]

در کشاورزی سنتی، فعالیت کشاورزی از قبیل زراعت، باغداری و دام پروی یا پروش ماهی و … برای دهقان کار او و نوع زندگی او محسوب می‌شود و این مهمترین ویژگی این گروه و متامیز کننده از سایر افرادی که کشاورزی فقط شغل آنها و محل کسب درآمد آنها می‌باشد در صورتی که زندگی آنها می‌تواند در شهر یا در روستا باشد. در کشاورزی سنتی نیروی کار مهمترین عامل در افزایش تولید می‌باشد و این یکی از دلایل وجود خانوارهای پر جمعیت در مناطق کشاورزی بوده است.

نقاط ضعف[ویرایش]

کم بودن بهره‌وری[ویرایش]

بهره‌وری نهاده‌ها در کشاورزی سنتی به نسبت کشاورزی صنعتی پایین می‌باشد.

کم بود سرمایه‌گذاری[ویرایش]

کوچک بودن اراضی کشاورزی[ویرایش]

نقاط قوت[ویرایش]

یکی از محاسن کشاورزی سنتی نسبت به کشاورزی صنعتی این است که به عقیده محققین در این نوع از کشاورزی آسیب کمتری به محیط زیست و منابع طبیعی وارد می‌شود.^[۱] علاوه بر این که در کشوری مانند ایران این گروه یک طبقه اجتماعی با آداب و سنن خاص خود را تشکیل می‌دهند که جامعه‌شناسی روستایی خود مصداقی در این بار می‌باشد.

کشاورزی سنتی در ایران[ویرایش]

در ایران حدود ۲۵ تا ۳۰ در صد از مردم ایران دارای کشاورزی سنتی می‌باشند.http://www.aeea.ir/persian/pics/association-5B5F2.pdf .^[۲]

اعتبارات خرد در کشاورزی سنتی[ویرایش]

منابع[ویرایش]