کارت تلفن - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

کارت تلفن نوعی کارت اعتباری برای استفاده از امکانات مخابراتی مانند تماس تلفنی است. این شیوه در اصطلاح پیش پرداخت نامیده می‌شود.[۱]

دو نوع کارت تلفن وجود دارد. یک نوع آن الکترونیکی بوده و اطلاعات حساب بر روی میکروچیپ آن ذخیره می‌شود. در نوع دوم اعتبار توسط یک پین کد تصدیق می‌شود. کارت‌های تلفن، عموماً از فناوری کارت مغناطیسی استفاده می‌کنند.

منبع[ویرایش]

  1. "Prepaid Phone Cards: What Consumers Should Know". www.fcc.gov (به انگلیسی). Retrieved 2023-05-12.