کاخ زمستانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

کاخ زمستانی (روسی: Зи́мний дворе́ц؛ IPA: [ˈzʲimnʲɪj dvɐˈrʲets])، نام کاخی در شهر سنت‌پترزبورگ، روسیه است که از سال ۱۷۳۲ میلادی تا سال ۱۹۱۷ میلادی که سال سقوط تزارها بود، محل سکونت تزارهای روسیه بوده‌است.

کاخ زمستانی در سال ۲۰۰۴

تاریخچه[ویرایش]

ساخت این کاخ در فاصله سال‌های ۱۷۵۴ تا ۱۷۶۲ میلادی و به دستور ملکه الیزابت، دختر پتر کبیر (۱۶۷۲–۱۷۲۵ میلادی) صورت گرفت. این کاخ از قرن هجدهم میلادی تا زمان بروز انقلاب روسیه در سال ۱۹۱۷ که حکومت تزارها در روسیه به پایان رسید، محل اقامت تزارها بود. آنا یوآنونا، اولین فرد از نسل پیتر، به بازسازی کاخ مشغول شد. در سال ۱۷۳۱، ایشان معمار باروک معروف به نام فرانچسکو بارتولومئو راسترلی را استخدام کردند. راسترلی به عنوان معمار باروک جدید در روسیه منصوب شده بود و وظیفه ساخت یک قصر جدید و بزرگتر در این مکان را به عهده گرفت. کاخ زمستانی سوم در سال ۱۷۳۵ به پایان رسید، اما تنها برای ۱۷ سال بهره‌برداری شد. در این مدت، امپراطور الیزابت (الیزاوتا پترونا) راسترلی را به منظور گسترش ساختمان به دیدار خود فراخواند. پس از دو سال تلاش برای تطبیق ساختمان موجود با نیازهای جدید، راسترلی تصمیم به بازسازی کامل کاخ گرفت و طرح جدید او در سال ۱۷۵۴ تأیید شد. هنگامی که کاترین کبیر در سال ۱۷۶۲ به قدرت رسید، کاخ جدید تقریباً کامل بود. با وجود اخراج راسترلی از پروژه توسط کاترین، طرح‌های نمای بیرونی او تا به امروز تقریباً بدون تغییر باقی مانده است. این ساختمان دارای حیاط داخلی به شکل مربع است و از طریق سه طاق دسترسی به میدان کاخ دارد. ارتفاع این کاخ ۲۲ متر است، و به دلیل محدودیت‌های قوانین برنامه‌ریزی محلی، ساخت و ساز بناهای بلندتر در مرکز شهر مجاز نشده است.

ساختمان[ویرایش]

گفته می‌شود که این کاخ دارای ۱۵۰۰ اتاق، ۱۷۸۶ درب و ۱۹۴۵ پنجره است. نمای اصلی این کاخ ۱۵۰ متر طول و ۳۰ متر ارتفاع دارد. طبقه همکف عمدتاً محل قرارگیری دفترهای اداری و داخلی است، حال آن که طبقه دوم به‌طور عمده محل استقرار مقامات عالی‌رتبه است. اتاق‌های اصلی و محل سکونت امپراتور در طبقه نخست بود.

نگارخانه[ویرایش]

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]