چینی کهن - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

چینی کهن
چینی کهنه
زبان بومی در	چین باستان
دوره	دودمان شانگ، دودمان ژو، عصر دولت‌های جنگ‌طلب
تبار	چینی-تبتی زبان‌های چینی چینی کهن
سامانه نوشتاری	Oracle bone script, Bronze script, Seal script
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹	och
فهرست لینگوییست	och
گلاتولوگ	shan1294  (Shanggu Hanyu)
زبان‌شناسی	79-AAA-a
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

چینی کهن (چینی ساده‌شده: 上古汉语، چینی سنتی: 上古漢語، پین‌یین: Shànggǔ hànyǔ) یا چینی کهنه، کهن‌ترین مرحله تأیید شدهٔ زبان چینی و نیای تمامی گونه‌های چینی است. نخستین نمونه‌های مکتوب چینی، کتبیه‌های مذهبی جیا گو ون مربوط به حدود ۱۲۵۰ سال پیش از میلاد در اواخر حکومت دودمان شانگ هستند. در دورهٔ دودمان ژو این زبان با خط برنز نوشته می‌شد و در اواخر آن، ادبیات چینی به اوج و شکوفایی رسید و آثاری همچون منتخبات کنفوسیوس نوشته شد که منجر به پدید آمدن چینی کلاسیک شد. این زبان تا اوایل قرن بیستم به عنوان زبان معیار نوشتاری باقی مانده بود و بنابراین واژگان و دستور زبان اواخر چینی کهن را حفظ کرده بود.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• تاریخ زبان چینی

منابع[ویرایش]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Old Chinese». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲ اوت ۲۰۲۰.