چینی پینگ - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پینگ
平話 / 平话
پینگ‌هوا در نویسه‌های چینی
زبان بومی درچین
منطقهگوانگشی
شمار گویشوران
۷+ میلیون  (۲۰۱۶)[۱]
گویش‌ها
پینگ شمالی
پینگ جنوبی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹یکی از:

csp – Southern Ping Chinese

cnp – Northern Ping Chinese
گلاتولوگping1245
زبان‌شناسی79-AAA-o
{{{mapalt}}}
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

زبان‌های پینگ (چینی ساده‌شده: 平، چینی سنتی: 平، پین‌یین: Píng) یا پینگ‌هوا گروهی از زبان‌های چینی هستند که بیشتر در منطقه خودمختار گوانگشی به همراه مناطقی از استان هونان تکلم می‌شوند. پینگ‌هوا زبان میانجی بخش‌هایی از گوانگشی است که زبان‌های ژوانگ در آنجا کاربرد دارد. برخی از سخنوران پینگ، رسماً از قوم ژوانگ به‌شمار می‌روند و بیشتر از قوم هان مجزا هستند.[۲]

گویلین مرکز گویشوران شمالی پینگ و نان‌نینگ مرکز گویشوران جنوبی این زبان است. پینگ جنوبی دارای چندین ویژگی قابل توجه مانند چهار لحن بررسی‌شده مجزا و وام‌واژه‌های متعدد از زبان‌های ژوانگ همچون حرف پایانی وِی برای جملات امری است. از نظر ژنتیکی، سخنوران پینگ با اقلیت‌های قومی غیر هان در جنوب چین بیشتر از سایر گروه‌های هان دارای اشتراک هستند.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Chappell & Lan, "Mandarin and other Sinitic Languages". In Chan, ed. , The Routledge Encyclopedia of the Chinese Language
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Gan, Rui-Jing; Pan, Shang-Ling; Mustavich, Laura F.; Qin, Zhen-Dong; Cai, Xiao-Yun; Qian, Ji; Liu, Cheng-Wu; Peng, Jun-Hua; Li, Shi-Lin; Xu, Jie-Shun; Jin, Li; Li, Hui; The Genographic Consortium (1 April 2008). "Pinghua population as an exception of Han Chinese's coherent genetic structure". Journal of Human Genetics. 53 (4): 303–313. doi:10.1007/s10038-008-0250-x. PMID 18270655.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=چینی_پینگ&oldid=29659156»