پپن کهتر - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پپن کهتر
پپن کوتاه، مینیاتور، Anonymi chronica imperatorum, ح. ۱۱۱۲–۱۱۱۴
پادشاه فرانک‌ها
سلطنت	۷۵۱ – ۲۴ سپتامبر ۷۶۸
پیشین	شیلدریک سوم (آخرین پادشاه مروونژی‌ها)
جانشین	شارلمانی و کارلمان یکم
شهردار کاخ نوستریا
سلطنت	۷۴۱–۷۵۱ میلادی
پیشین	شارل مارتل
جانشین	در پادشاهی ادغام شد
شهردار کاخ اوسترازیا
سلطنت	۷۴۷–۷۵۱
پیشین	کارلمان
جانشین	در پادشاهی ادغام شد
زاده	ح. ۷۱۴ اوسترازیا (بلژیک کنونی)، امپراتوری فرانک
درگذشته	۲۴ سپتامبر ۷۶۸ (۵۴ سال) سن سن-دنی، پاریس، امپراتوری فرانک
آرامگاه	کلیسای سن-دنی
همسر(ان)	برترادا
فرزند(ان)	شارلمانی کارلمان یکم گیزلا
دودمان	کارولنژی
پدر	شارل مارتل
مادر	شروترود
امضاء

دودمان کارولنژی
پپنی‌ها پپن بزرگتر (حدود ۵۸۰–۶۴۰) گریمولد (۶۱۶–۶۵۶) شیلدبرت تعمیدی (درگذشته‌ی ۶۶۲)
آرنولفینگ‌ها آرنولف مس (۵۸۲–۶۴۰) آنسگیزل (درگذشته‌ی ۶۶۲ یا ۶۷۹) کلودلف مس (درگذشته‌ی ۶۹۶ یا ۶۹۷) پپن ارستال (۶۳۵-۷۱۴) گریمولد دوم (درگذشته‌ی ۷۱۴) دروگوی شامپانی (۶۷۰–۷۰۸) تایدولت (درگذشته‌ی ۷۴۱)
کارولنژی‌ها شارل مارتل (۶۸۶–۷۴۱) کارلمان (درگذشته‌ی ۷۵۴) پپن کوتاه (۷۱۴–۷۶۸) کارلمان یکم (۷۵۱–۷۷۱) شارلمانی (۷۴۲–۸۱۴) پپن گوژپشت (۷۶۸–۸۱۱) شارل جوانتر (۷۷۲–۸۱۱) پپن ایتالیا (۷۷۳–۸۱۰) لویی پارسا (۷۷۸–۸۴۰) پپن یکم آکیتن (۷۹۷–۸۳۸)
پس از پیمان وردون (۸۴۳) لوتار یکم، امپراتور مقدس روم (۷۹۵–۸۵۵؛ فرانک میانی) شارل تاس (۸۲۳–۸۷۷) (فرانک غربی) لویی ژرمن (۸۰۴–۸۷۶) (فرانک شرقی)
ن ب و

پِپَنِ کِهتَر (در فرانسوی:Pépin le Bref؛ هلندی:Pepijn de Korte، آلمانی:Pippin der Kleine, Pippin der Kurze، یا Pippin der Jüngere) (زاده ۷۱۴ - درگذشت ۲۴ سپتامبر ۷۶۸) پادشاه فرانک‌ها از ۷۵۱ تا سال مرگش بود. وی را گاه پپن سوم یا پپن کوتاه‌اندام نیز می‌خوانند. وی نخستین پادشاه دودمان کارولنژی است.

او در بلژیک کنونی که آن زمان بخشی از اوسترازیا بود و زیر فرمان دودمان کارولنژی‌ها بود زاده شد. پدرش شارل مارتل خوانسالار و دوک فرانک‌ها بود و مادرش شروترود نام داشت.

پپن پسر شارل مارتل، یعنی پسر کسی بود که در ۷۳۲م، در پواتیه در مرزهای جنوبی فرانسه، طی نبرد تور نیروهای عرب به فرماندهی عبدالرحمن الغافقی را درهم کوبید؛ پپن، بی‌آنکه حقوق دربار کنستانتین پنجم امپراتور هردو روم را در شمار آورد، برابر بخشش‌نامه‌ای، استان راون (راونا) را به پاپ بخشید؛ در پی این بخشش، کلیساییان رم، سندی دست و پا کردند تا بخشش پپن را قانونی جلوه نمایند؛ در این سند «جعلی» آورده شد: از آنجا که کنستانتین بزرگ «رم نو» کونستانتینوپول را بنیان نهاد «رم کهن» با همه قلمروهای باختری آن را به پاپ بخشیده‌است؛ بدین سان راه بر کلیسا بازمی‌گشت که یک امپراتوری کلیسایی را بنیاد نهد.^[۱]

جانشینی پدر[ویرایش]

شارل مارتل پدر پپن به عنوان شهردار کاخ‌ها و دارنده واقعی قدرت، پس از مرگ تئودریک چهارم پادشاه مروونژی‌ها کسی را بر تخت ننشاند و تاج‌وتخت دودمان مروونژی تا مرگ او بی پادشاه ماند.^{[نیازمند منبع]} شارل مارتل سال ۷۴۱ میلادی درگذشت و سه پسرش، پپن، کارلُمان و گریفو جانشین او شدند. گریفو به طمع کل حاکمیت، بر دو برادر خود شورید اما در رویارویی با آن‌ها مغلوب و به بند کشیده شد. برادران فاتح رو به برقراری نظم در پادشاهی و به انقیاد درآوردن مناطقی که پس از مرگ شارل مارتل شروع به سرکشی کرده بودند، آوردند. آن‌ها هونالد یکم، دوک یاغی آکیتن را سال ۷۴۲ میلادی سرکوب نمودند. این دو در این لشکرکشی پادشاهی را بین خود تقسیم کردند. دو برادر سال‌های ۷۴۳ و ۷۴۴ به جنگ اودیلو، دوک بایرن و تئودریک، دوک زاکسن رفتند و بر هر دو پیروز شدند.^[۲] شیلدریک سوم توسط پپن و کارلمان، بر تخت پادشاهی مروونژی‌ها نشست. شیلدریک پادشاهی نمادین بود و نیروی فرمانروایی نداشت.

پادشاهی پپن[ویرایش]

هنگامی که کارلمان از قدرت کناره رفت پپن سلطه بر همه مرزهای فرانک‌ها را به دست گرفت.^{[نیازمند منبع]} سال ۷۴۷ میلادی گریفو به دوک‌نشین زاکسن گریخت و مجدداً علم طغیان برافراشت. پپن به سرکوبی او از راه تورینگن لشکر به زاکسن کشید. به هر صورت نبردی واقع نگشت و دو طرف به مصالحه رسیدند. با این حال، گریفو سال بعد برای بار دیگر، این بار در بایرن به کمک عده‌ای شورش را از سر گرفت. وقتی سخن به پپن رسید با لشکر عزم بایرن کرد. شورشی‌ها به هزیمت رفتند و گریفو گرفتار شد. پپن دوازده کنت‌نشین را در نوستریا به گریفو سپرد اما او به گاسکونی گریخت و به وایفار، دوک آکیتن پناهنده شد.^[۳]

در این هنگام پپن در اندیشه پادشاهی افتاد؛ پس به پاپ زکریا، پاپ وقت، نامه نوشت و از او پرسید که چه کسی باید پادشاه باشد؟ آن‌که لقب شاه را دارد یا آن‌که نیرو دارد؟ پاپ که نیازمند یاری او همانند پدرش شارل مارتل در برابر دشمنانی چون لومباردها بود، به خواست پادشاهی او پاسخ مثبت داد. بدین‌سان با به‌دست آوردن پشتیبانی پاپ، پپن مخالفانش را نومید ساخت. انجمنی از بزرگان فرانک برپا گشت و رای به پادشاهی پپن داد. سال ۷۵۰ میلادی آیین ویژه پادشاهی در شهر سواسون برپا گشت. شیلدریک سوم، واپسین پادشاه مروونژی، را از تخت به زیر کشیدند، سرش را تراشیدند و او را به صومعه‌ای فرستادند و بدین‌سان دوره پادشاهی مروونژی‌ها به سر آمد و پادشاهی دودمان کارولنژی آغاز گشت.

پپن سال ۷۵۳ میلادی به زاکسن لشکر کشید و پیروز گشت. در سفر بازگشت از کشته شدن گریفو مطلع گردید.^[۴]

مرگ[ویرایش]

پپن در ۷۶۸ در سن‌دنی در حوالی پاریس درگذشت و در کلیسای سلطنتی سن‌دُنی در کنار همسرش برترادا به خاک سپرده شد.

منابع[ویرایش]

• ویکی‌پدیای انگلیسی، نسخه ۲۹ سپتامبر ۲۰۰۶

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پپن کهتر موجود است.