پیمان بریان–کلوگ - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پیمان بریان–کلوگ

نام بلند: General Treaty for Renunciation of War as an Instrument of National Policy
تاریخ امضا	۲۷ اوت ۱۹۲۸
مکان امضا	Quai d'Orsay, پاریس، فرانسه
تاریخ اجرا	۲۴ ژوئیه ۱۹۲۹ (۱۹۲۹-07-۲۴)
مذاکره‌کنندگان	فرانک بی. کلاگ، وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا آریستی بریا، Minister of Foreign Affairs
امضاکنندگان اولیه	استرالیا  بلژیک  کانادا  چکسلواکی  فرانسه  آلمان  هند  ایرلندی دولت آزاد  ایتالیا  ژاپن  نیوزیلند  لهستان  اتحادیه آفریقای جنوبی  بریتانیا  ایالات متحده آمریکا
امضاکنندگان	31 signatories by effective date -->  افغانستان  آلبانی  اتریش  بلغارستان  چین  کوبا  دانمارک  جمهوری دومینیکن  مصر  استونی  امپراتوری اتیوپی  فنلاند  گواتمالا  مجارستان  Iceland  لتونی  لیبریا  لیتوانی  هلند  نیکاراگوئه  نروژ  پاناما  پرو Portugal  رومانی  پادشاهی یوگسلاوی  اتحاد جماهیر شوروی تایلند Spain  سوئد  ترکیه 9 countries once in force  ایران  Greece  هندوراس  شیلی  لوکزامبورگ  ایالت آزاد دانتسیگ  کاستاریکا  ونزوئلا  باربادوس (1971)
[[wikisource:Kellogg-Briand Treaty}|Kellogg-Briand Treaty}]] در ویکی‌نبشته

پیمان بریان–کلوگ یا پیمان پاریس در ۲۷ اوت ۱۹۲۸ توسط ۹ دولت به امضا رسید. نام رسمی این پیمان، پیمان همگانی برای خودداری از جنگ است. پیشگامان آن فرانک کلوگ، وزیر خارجهٔ ایالات متحدهٔ آمریکا و آریستید بریان، وزیر خارجهٔ فرانسه بودند و در ۱۹۳۰ کمابیش همهٔ دولت‌ها آن را پذیرفتند. این پیمان، جنگ را به عنوان وسیلهٔ حل کشمکش‌های بین‌المللی محکوم کرد و توسل به جنگ را برای نیل به مقاصد سیاسی ممنوع اعلام کرد.

امضاکنندگان و حمایت‌کنندگان[ویرایش]

۹ دولت امضا کننده عبارت بودند از آلمان، ایتالیا، ایالات متحدهٔ آمریکا، بریتانیا، بلژیک، چکسلواکی، ژاپن، فرانسه، لهستان.
پیمان پاریس در ۲۴ ژوئیه ۱۹۲۹ لازم‌الاجرا گردید. متعاقب این تاریخ دولت‌های افغانستان، جمهوری آلبانیا، اتریش، تایوان، کوبا، دانمارک، جمهوری دومینیکن، مصر، استونی، اتیوپی، فنلاند، گواتمالا، پادشاهی مجارستان، لتونی، لیبریا، لیتوانی، هلند، نیکاراگوئه، نروژ، پاناما، پرو، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، پادشاهی یوگسلاوی، تایلند، سوئد، ترکیه و چند دولت دیگر حمایت و الحاق قطعی خود را به این پیمان اعلام کردند. ۸ دولت دیگر، از جمله ایران، یونان، هندوراس، شیلی، لوکزامبورگ، گدانسک، کاستاریکا، ونزوئلا بعد از این تاریخ به پیمان پیوستند. هرچند در سال ۱۹۳۹ تعداد متعاهدینی که پیمان بریان–کلوگ را مورد تصویب و الحاق قرار داده بودند به ۶۳ کشور رسید اما برای اجرای تعهد ناشی از آن یا انجام مذاکره میان دولت‌های عضو در موارد شکستن پیمان، چیزی پیش‌بینی نشده بود.^[۱]‏^[۲]

اصل عدم توسل به زور[ویرایش]

در دوران حیات جامعهٔ ملل سنگ بنای اصل عدم توسل به زور و تحریم جنگ در روابط با یکدیگر توسط امضاکنندگان این پیمان بنا نهاده شد. ممنوعیت توسل به زور اشاره شده در این پیمان یک ممنوعیت مطلق است و این پیمان از میثاق جامعهٔ ملل مستقل است.^[۳]

آثار[ویرایش]

اگرچه این پیمان نتوانست مانع حملهٔ ژاپن به منچوری و بندر پرل هاربر در ۱۹۴۱، حملهٔ ایتالیا به اتیوپی در ۱۹۳۵، جنگ زمستان بین اتحاد جماهیر شوروی و فنلاند در ۱۹۳۹، حمله به لهستان در ۱۹۳۹ و مداخلهٔ ایالات متحده در آمریکای مرکزی گردد اما تا به امروز همواره معتبر و قابل اجرا بوده‌است.^[۴] از دیگر آثار این پیمان بهبود روابط بین کشورهای اروپایی بود تا جایی که عده‌ای زمینه را برای تبلیغات پان‌اروپایی مناسب دیدند.^[۵]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• ضیائی بیگدلی، محمدرضا (۱۳۸۶). حقوق بین‌الملل عمومی. تهران: گنج دانش. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۶۱۸-۴۹-۶. پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
• آشوری، داریوش (۱۳۸۷). دانشنامهٔ سیاسی. تهران: مروارید.
• Wikipedia contributors, "Kellogg–Briand Pact," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Kellogg–Briand_Pact&oldid=502891253 (accessed July 18, 2012).