پنام - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پَنام پارچه ای بوده که آن را روی دهان آویخته و با دو نوار پشت سر گره می زدند. این پارچه در زمان خواندن اوستا و همچنین زمانی به کار می رود که موبد در مقابل آتش و انجام آیین دینی بوده تا از آلودگی نفس و بخار دهان برکنار باشد. صورت اوستایی آن «پئیتی دان» است.^[۱]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• اوشیدری، جهانگیر (۱۳۷۶). دانشنامهٔ مزدیسنا، واژه نامهٔ توضیحی آیین زرتشت. تهران: نشر مرکز. شابک ۹۶۴-۳۰۵-۳۰۷-۵.