پرده گوش - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پرده گوش
آناتومی گوش انسان.
پرده گوش راست که در اتوسکوپ دیده می‌شود.
جزئیات
شناسه‌ها
لاتین	membrana tympani
MeSH	D014432
TA98	A15.3.01.052
TA2	6870
FMA	9595

'پرده گوش پرده صُماخ یا پرده تَبیره تبیره به معنی کوس و دهل و هم‌چنین برابر فارسی صماخ است و از برابرهای فرهنگستان زبان فارسی برای صماخ نیز هست.بین گوش میانی و گوش بیرونی است و آنها را از هم جدا می‌کند. پشت پرده گوش استخوان چکشی از استخوانچه‌های گوش میانی قرار دارد.

هنگامی که امواج صوتی وارد گوش می‌شوند و به پرده گوش می‌رسند آن را به لرزش در می‌آورند. ارتعاشات صوتی سپس وارد سه استخوانچه گوش میانی می‌شوند و به این طریق از گوش میانی عبور می‌کنند و وارد گوش داخلی می‌شوند.

در انسان، پرده گوش کمی مخروطی شکل است و مساحت آن در حدود ۸۵ میلی‌مترمربع است. پرده گوش از دو بخش تشکیل شده است. (بخش نرم‌پرد) (بخش سفت‌پرده) یا پارس تنسا که بخش سفت پرده از فیبرهای کلاژن شعاعی و دایره‌ای تشکیل شده‌است. این فیبرها با لایه‌های بافت همبند به هم متصل شده و از خارج با یک لایه روپوستی از بافت پوششی صدفی که در امتداد پوست مجرای گوش خارجی قرار دارد پوشانیده شده‌اند. سطح داخلی پرده گوش را نیز لایه‌ای مخاطی از سلول‌های صدفی مژک‌دار پوشانیده است. وضعیت پرده گوش عامل مهمی در تغییر شدت یا غربال‌گری طیف محرک صوتی محسوب می‌شود و بنابراین اطمینان از سلامت آن جایز اهمیت است.

بررسی بالینی[ویرایش]

برای معاینه پرده صُماخ در مطب از گوش‌بین یا اُتوسکوپ استفاده می‌شود. آسیب به پرده و پارگی آن مثلاً به دلیل تروما یا عفونت گوش میانی خصوصاً اگر دو طرفه باشد می‌تواند موجب کم‌شنوایی شود. سلامت پرده در شنوایی‌سنجی نیز قابل بررسی است.

نگارخانه[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

گوش

منابع[ویرایش]

• این مقاله در بردارندهٔ بخش‌هایی از صفحه page 1039   چاپ ۲۰ام آناتومی گری (۱۹۱۸) است که در مالکیت عمومی قرار دارد.