پادشاهی کی‌داراب - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

داستان منظوم
پادشاهی کی‌داراب
نگاره‌ای از شاهنامهٔ تهماسبی متعلق به سدهٔ ۱۶ میلادی
کی‌داراب هنگام دریافت تاجی که مادرش همای چهرزاد آورده بود بر تخت نشست
جای نگهداری: موزه هنرهای زیبای بوستون
زبانفارسی
قالبمثنوی
از کتابشاهنامه
پدیدآورندهفردوسی
سال آفرینشسدهٔ چهارم و پنجم هجری
گونه (ژانر)حماسه
موضوعجنگ، ازدواج
سبکخراسانی
شمار ابیات۱۳۶ برپایهٔ ویرایش خالقی مطلق
وزنمتقارب مثمن محذوف: فعولن فعولن فعولن فعل
شخصیت‌هاداراب، فیلقوس، ناهید
اسکندر، دارا
فضاایران کیانی

«پادشاهی کی‌داراب» بیستمین پادشاه ایران و هشتمین پادشاه کیانی در شاهنامهٔ فردوسی است که عهد دوازده سالهٔ پادشاهیِ کی‌داراب را داستان می‌کند.

کی‌داراب در یکی از نبردهای خود با روم، با فیلقوس نبرد می‌کند و سپاه او را شکست می‌دهد و پس از صلح، ناهید دختر فیلقوس را به همسری برمی‌گزیند و با خود به ایران می‌آورد. کی‌داراب از ناهید به‌دلیل نفس بد بویش دل‌آزرده می‌شود و او را که باردار است به روم بازمی‌گرداند. اسکندر از ناهید در خانهٔ فیلقوس زاده می‌شود. به‌دلیل ترس از سرافکندگی زایش اسکندر مستور می‌ماند و اسکندر پسر فیلقوس شناخته می‌شود. بدین سبب کینهٔ ایرانیان در دل رومیان ریشه می‌دواند.[۱]

کی‌داراب که همسر دیگری برگزیده است، صاحب فرزند دیگری به نام دارا می‌شود. کی‌داراب پیش از مرگ دارا را جانشین خود می‌کند و درمی‌گذرد. در زمان یورش اسکندر به ایران، دارا (داریوش سوم) از اسکندر شکست می‌خورد.

پانویس[ویرایش]

  1. تاریخ اساطیری ایران، ص ۷۷

منابع[ویرایش]