وحدت علم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

وحدت علم یک تز در فلسفه علم است که می‌گوید همه علوم یک کل واحد را تشکیل می‌دهند.

بررسی اجمالی[ویرایش]

تز وحدت علم توسط لودویگ فون برتالانفی در «نظریه سیستم عمومی: رویکردی جدید به وحدت علم» (۱۹۵۱) و توسط پل اوپنهایم و هیلاری پاتنم در «وحدت علم به عنوان یک فرضیه کاری» (۱۹۵۸) ارائه شد. جری فودور در «علوم خاص (یا: گسست علم به عنوان یک فرضیه کاری)» (۱۹۷۴)، پل فایرابند در «برخلاف روش» (۱۹۷۵) و آثار بعدی، و جان دوپره در «تفرق علم» (۱۹۸۳) و بی نظمی اشیا: مبانی متافیزیکی گسست علم (۱۹۹۳) با این تز مخالفت کرده‌اند.

همچنین پیشنهاد شده‌است (به عنوان مثال، در کار پژوهشی ژان پیاژه در سال ۱۹۱۸) که وحدت علم را می‌توان بر حسب دایره‌ای از علوم در نظر گرفت، جایی که منطق پایه ریاضیات است، و ریاضیات پایه و اساس مکانیک و فیزیک است و فیزیک پایه شیمی است که شیمی نیز پایه زیست‌شناسی است و آن پایه جامعه‌شناسی و علوم اخلاقی و روانشناسی و نظریه معرفت است و نظریه دانش مبتنی بر منطق است.^[۱]

منابع[ویرایش]

(J.Bastida 1870)

پیوند به بیرون[ویرایش]

• راهنمای سوابق جنبش وحدت علم ۱۹۳۴-۱۹۶۸ در مرکز تحقیقات مجموعه‌های ویژه دانشگاه شیکاگو