هندریک لورنتز - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

هندریک آنتون لورنتس
Hendrik Antoon Lorentz
هندریک لورنتس با فرمولهای نسبیت عام
زادهٔ۱۸ ژوئیهٔ ۱۸۵۳
آرنهم، هلند
درگذشت۴ فوریهٔ ۱۹۲۸ (۷۴ سال)
هارلم، هلند
ملیتهلندی
محل تحصیلدانشگاه لیدن
شناخته‌شده برایتبدیل لورنتس
تابش الکترومغناطیسی
نیروی لورنتس
انقباض طول
منیفلد شبه ریمانی
عامل لورنتس
کشف اثر زیمان
جایزه(ها) جایزه نوبل فیزیک (۱۹۰۲)
همکار انجمن سلطنتی (۱۹۰۵)
نشان رامفورد (۱۹۰۸)
مدال فرانکلین (۱۹۱۷)
مدال کاپلی (۱۹۱۸)
پیشینه علمی
شاخه(ها)فیزیک
محل کاردانشگاه لیدن
استاد راهنماپیتر ریکه
دانشجویان دکتریآدریان فوکر
لئونارد اورنستاین

هندریک آنتون لورنتس[۱] (به هلندی: Hendrik Antoon Lorentz) (زاده ۱۸ ژوئیه ۱۸۵۳ – درگذشته ۴ فوریه ۱۹۲۸) فیزیک‌دان هلندی بود که در سال ۱۹۰۲ جایزه نوبل را به صورت مشترک با پیتر زیمان بخاطر کشف اثر زیمان برنده شد.

تبدیلات لورنتس که بعداً آلبرت اینشتین برای توصیف فضا و زمان از آن بهره گرفت از کارهای هندریک لورنتس است. کارهای لورنتس بیشتر در زمینهٔ پژوهش نظری در مورد ویژگی‌های الکترومغناطیسی ماده بود. وی به این نتیجه رسید که اندازه اجسام تحت تأثیر سرعت و جرم آن‌ها قرار دارد. او هم‌چنین این‌گونه فرض کرد که سرعت نور بالاترین سرعت ممکن است. لورنتس با این کار بنیادهای نظریّهٔ نسبیت خاص انیشتین را پی‌ریزی کرد.

آلبرت انیشتین به لورنتس به دیده تحسین می‌نگریست.

با آلبرت اینشتین ۱۹۲۱

منابع[ویرایش]

  1. «Right pronunciation of Hendrik Lorentz ( Dutch ) - page 23». www.rightpronunciation.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۲ نوامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۸-۱۶.
  • «امروز در تاریخ». دریافت‌شده در ۲۲ خرداد ۱۳۸۷.
  • G.L. de Haas-Lorentz (ed.): H.A. Lorentz. Impressions of his life and work, Amsterdam, 1957