نظریه وضعیت - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نظریه وضعیت (یه انگلیسی: situation theory)، یک مبانی ریاضیاتی را برای معناشناسی وضعیتی فراهم می کند، و توسط نویسندگانی مانند جان باروایز و کیت دولین در دهه هشتاد ارائه شده است. به دلیل برخی مسائل مربوط به مبانی ریاضیات، این ریاضیات در قالب نظریه مجموعه ناخوش‌بنیان توسعه یافت. رابطه بین نظریه وضعیت و معناشناسی وضعیتی را می توان مانند رابطه بین نظریه نوع‌ها با معناشناسی مونتاگ در نظر گرفت.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• وضعیت امور (فلسفه)

منابع[ویرایش]

• Jon Barwise. "Situations and small worlds", in: In The Situation in Logic, number 17 in CSLI Lecture Notes, pp. 79–92, 1987.
• Keith Devlin. Logic and Information, pp. 49–51, 1991.

خواندن بیشتر[ویرایش]

• Edward N. Zalta. "Twenty-Five Basic Theorems in Situation and World Theory", Journal of Philosophical Logic 22 (1993): 385–428.