نظریه زبان‌های برنامه‌نویسی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نظریه زبان‌های برنامه نویسی (به انگلیسی: PLT)، شاخه‌ای از علوم رایانه است که به طراحی، پیاده‌سازی، تجزیه و تحلیل، خاصیت‌ها و طبقه‌بندی زبان‌های برنامه‌نویسی و ویژگی‌های فردی آن‌ها می‌پردازد.

این شاخه وابسته و مؤثر در ریاضیات، مهندسی نرم‌افزار و زبان‌شناسی است و با نتایج منتشر شده در مجلات متعدد در زمینه پژوهشی فعال است، و همچنین در علوم عمومی رایانه و انتشارات مهندسی.

تاریخچه[ویرایش]

از بعضی جهات، تاریخ تئوری‌های برنامه‌نویسی حتی کهن‌تر از توسعه زبان‌های برنامه‌نویسی است. حساب لامدا (lambda calculus)، توسعه یافته توسط آلونزو چارچ و استفان کول کلین در سال ۱۹۳۰ است که توسط برخی به عنوان اول زبان برنامه‌نویسی در نظر گرفته شده‌است، اگرچه آن را به عنوان محاسبات مدل به جای وسیله‌ای برای برنامه نویسان برای شرح الگوریتم به سیستم رایانه‌ای در نظر گرفته شده‌است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

اختراع‌ها در ایالات متحده (۱۸۹۰–۱۹۴۵)

منابع[ویرایش]

Programming language theory، برداشت شده در ۴ آوریل ۲۰۱۲.