نظام ریاستی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شیوه‌های حکومت
حکومت‌های جمهوری:
  جمهوری ریاستی با ریاست کشور و دولت اجرایی غیرپاسخگو به مجلس
  جمهوری نیمه‌ریاستی با ریاست کشور نیمه‌اجرایی غیرپاسخگو به مجلس و نیز ریاست دولت نیمه‌اجرایی پاسخگو به مجلس
  جمهوری پارلمانی با ریاست کشور تشریفاتی و ریاست دولت پاسخگو به مجلس
  جمهوری با ریاست اجرایی پاسخگو به مجلس
  نظام تک‌حزبی با رهبری اجرایی غیرپاسخگو

حکومت‌های پادشاهی:
  پادشاهی مشروطه با پادشاهی تشریفاتی و ریاست دولت پاسخگو به مجلس
  پادشاهی نیمه‌مشروطه با پادشاهی نیمه‌اجرایی غیرپاسخگو و ریاست دولت پاسخگو به مجلس
  پادشاهی مطلقه با پادشاهی اجرایی غیرپاسخگو

  کشورهایی که مقررات قانون اساسی برای دولت، به حالت تعلیق درآمده است.
  کشورهایی که با هیچ یک از سیستم‌های فوق، مطابقت ندارند. (به عنوان مثال دولت موقت یا موقعیت‌های سیاسی نامشخص)

نظام ریاستی یک نظام حکومتی است که نتیجهٔ تفکیک کامل قواست. در رژیم‌های ریاستی قوه مجریه در استقلال از پارلمان (قوه مقننه) فعالیت می‌کند. در این سیستم رئیس‌جمهور که ریاست قوه مجریه و ریاست کشور را بر عهده دارد برای مدت معینی با رأی مردم انتخاب می‌شود.

انتخاب رئیس‌جمهور با رأی مردم به او اعتبار فوق‌العاده و قدرت قابل توجهی می‌بخشد و آزادی عمل و اختیار بیشتر او در انتخاب وزیران و همکاران و سیاست‌های کشور را موجب می‌شود. برخلاف نظام‌های پارلمانی که رئیس کشور (پادشاه یا رئیس‌جمهور) نقش مهمی را برعهده ندارد و قدرت اصلی در دست نخست‌وزیر و هیئت دولت منتخب پارلمان است.[۱]

از آن‌جا که تعیین وزیران در این نظام برعهده رئیس کشور است و پارلمان در آن دخالتی ندارد، وزیران در برابر پارلمان مسئولیت سیاسی ندارند و نمایندگان نمی‌توانند آن‌ها را استیضاح کرده یا با رأی عدم اعتماد برکنار کنند. در مقابل رئیس‌جمهور نیز حق پیشنهاد لایحه را ندارد.[۲]

در نظام ریاستی حاکمیت ملی در دو نوبت تجلی پیدا می‌کند و کارگزاران دو قوه (مجریه و مقننه) در یک سطح از اعتبار و پشتوانه سیاسی و آرای عمومی قرار می‌گیرند.[۳]

ایالات متحده آمریکا اولین کشور جهان است که این نظام سیاسی را اجرایی کرده است و اولین جمهوری ریاستی جهان است.


جمهوری‌های دارای نظام حکومتی ریاستی[۴][ویرایش]

  • فهرست کشورهای دارای نظام حکومتی ریاست با ریاست جمهوری

سیستم‌های ریاستی همراه با یک نخست‌وزیر[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. غمامی، محمدمهدی (پائیز ۸۶)، «تفکیک قوا؛ مفهوم و شیوه‌های اجرایی»، گواه، ش. شماره ۱۰، ص. صفحه ۱۰۲ تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  2. «نادیده گرفتن وظایف مجلس». امروز.نت. دریافت‌شده در ۱۴ اردیبهشت ۱۳۸۸.[پیوند مرده]
  3. قاضی شریعت پناهی، ابوالفضل، حقوق اساسی و نهادهای سیاسی، تهران: دانشگاه، ص. صفحهٔ ۱۹۱
  4. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Presidential_system
  5. Iran combines the forms of a presidential republic, with a president elected by universal suffrage, and a theocracy, with a Supreme Leader who is ultimately responsible for state policy, chosen by the elected Assembly of Experts. Candidates for both the Assembly of Experts and the presidency are vetted by the appointed Guardian Council.
  6. "Nazarbaev Signs Kazakh Constitutional Amendments Into Law". Radio Free Europe/Radio Liberty. 10 March 2017. Retrieved 10 March 2017. For more information: please see Abdurasulov, Abdujalil (6 March 2017). "Kazakhstan constitution: Will changes bring democracy?". BBC News. Retrieved 7 March 2017.

پیوند به بیرون[ویرایش]