نبرد فرانکلین (۱۸۶۴) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نبرد فرانکلین Battle of Franklin
بخشی از جنگ داخلی آمریکا
نبرد فرانکلین، اثر کروز آلیسون (۱۸۹۱)
تاریخ ۳۰ نوامبر ۱۸۶۴ (۱۸۶۴-11-۳۰) موقعیت فرانکلین، تنسی، شهرستان ویلیامسون، تنسی ۳۵°۵۵′۰۳″شمالی ۸۶°۵۲′۲۴″غربی / ۳۵٫۹۱۷۴°شمالی ۸۶٫۸۷۳۳°غربی / 35.9174; -86.8733 نتایج پیروزی نیروهای اتحادیه (جنگ داخلی آمریکا)
طرف‌های درگیر
ایالات متحده آمریکا	ایالات مؤتلفه آمریکا
فرماندهان و رهبران
جان ام شفیلد دیوید اس. استانلی	جان بل هود پاتریک سلبرون (کشته شده در نبرد)
واحدهای درگیر
ارتش اوهایو	ارتش تنسی
قوا
۲۷۰۰۰	۲۷۰۰۰
تلفات و خسارات
۲۳۲۶ مجموع (۱۸۹ کشته در دراز مدت، ۱۰۳۳ زخمی، ۱۱۰۴مفقود یا اسیر)	به تخمین شفیلد ۶۲۵۲ (۱۷۵۰ کشته، ۳۸۰۰ زخمی، ۷۰۲ مفقود یا اسیر) بر اساس گزارش هود: ۴۵۰۰

نبرد فرانکلین جنگی بود که در ۳۰ نوامبر ۱۸۶۴ در فرانکلین تنسی درگرفت و به عنوان بخشی از نبرد فرانکلین–نشویل از جنگ داخلی آمریکا محسوب می‌شود. این نبرد یکی از بدترین فاجعه‌های جنگ برای ارتش ایالات مؤتلفه تلقی می‌کنند. سرهنگ ارتش موتلفه ژنرال جان بل هود از ارتش تنسی تعداد زیادی عملیات تهاجمی بر روی مواضع مستحکم نیروهای ارتش اتحادیه تحت فرمان ژنرال جان ام. شوفیلد انجام داد. با این حال او نتوانست از عقب‌نشینی برنامه‌ریزی شده شوفیلد به نشویل جلوگیری نماید.^[۱]

شش تهاجم پیاده‌نظام نیروهای مؤتلفه به قوت هجده گردان با ۱۰۰ هنگ و شمار تقریباً ۲۰۰۰۰ نفر که گاهی به نام «تهاجم پیکت غرب» خوانده می‌شود منجر به شکست فاجعه باری برای ارتش تنسی شد و فرماندهی ارتش تنسی—چهارده ژنرال موتلفه (شش کشته و هفت زخمی و یک اسیر) و ۵۵ تن از فرماندهان هنگ‌ها کشته شدند. پس از این شکست در برابر ژنرال جورج توماس و بدنبال آن شکست در نبرد نشویل، ارتش تنسی با تعداد نصف نفراتشان در آغاز نبرد از صحنه نبرد عقب‌نشینی کرد و تا انتهای جنگ‌های داخلی نتوانست به عنوان نیروی مؤثری عمل کند.

نگارخانه[ویرایش]

• 
  میجر ژنرال جان شفیلد
• 
  میجر ژنرال دیوید اسلون
• 
  بریجدر ژنرال جیکوب دالسون کوکس
• 
  میجر ژنرال حیمز ویلسون

منابع[ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نبرد فرانکلین (۱۸۶۴) موجود است.