ناحوم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ناحوم (در عبری:נחום به معنی «تسلی») از پیامبرانی بود که هم‌زمان با اشعیا و میکاه، به نبوت رسید.^[۱] او در القوش، روستایی در جلیل و در نزدیکی کفرناحوم، سکونت داشت. ناحوم، سقوط آمون و تبس در مصر را یاد کرده، و ویرانی نینوا را پیش‌بینی نمود. ناحوم نویسنده کتاب ناحوم در عهد عتیق بوده‌است؛ زبان کتاب ناحوم شعری بوده و در آن عبارات کوتاه آمده‌است. ناحوم در اَلقوش درگذشت و در مکان مرگ وی، کنیسه‌ای به نام او برپا شده‌است.

منابع[ویرایش]

• کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، شابک ‎۹۶۴−۳۳۱−۰۶۸-X
• یاردون سیز (۱۳۸۰)، دانشنامه کتاب مقدس، ترجمهٔ بهرام محمدیان، تهران: روز نو، ص. ۱۹۱۲
• جیمز هاکس (۱۳۷۵)، قاموس کتاب مقدس، ترجمهٔ عبدالله شیبانی، تهران: اساطیر، ص. ۱۱۴