دی من‌ها - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مِینیز یا دی مِینیز یا دی من‌ها در آیین روم باستان عبارت بود از خدایانی که گمان آن می‌رفت با روح افراد درگذشته ای که مورد علاقهٔ مردم بودند در ارتباط است. آنها با لارس، جنیوس، دی پناتس و لمورس که دربارهٔ زندگی خانوادگی، محلی و طلسم‌های شخصی بودند، مربوط بودند. آنها به ردهٔ «آنها که در عالم پایین سرگردانند»،^[۱] مجموعه ای از خدایان و افراد مقدسی که مرده‌اند،^[۲] تعلق دارند. مینیز در ماه فوریه بزرگ داشته می‌شوند.

لاپیس مانالیس[ویرایش]

هرگاه یک شهر تازه بنا نهاده می‌شد، یک سوراخ گرد در زمین کنده می‌شد و یک سنگ به نام لاپیس مانالیس در آن قرار داده می‌شد. این سنگ نماد دروازهٔ عالم پایین بود.^[۳]

جستارهای وابسته[ویرایش]

دین رومی

منابع[ویرایش]

↑ Varro (1938), "6.13", De Lingua Latina, London: W. Heinemann, p. 185-7, translated by Kent, Roland G.
↑ Gagarin, Michael, ed. (2010), "Death", The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, vol. 2, Oxford University Press, p. 366, ISBN 978-0-19-517072-6.
↑ Aldington, Richard; Ames, Delano (1968), New Larousse Encyclopedia of Mythology, Yugoslavia: Hamlyn Publishing Group Ltd, p. 213.

این یک مقالهٔ خرد اساطیر است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] Varro (1938), "6.13", De Lingua Latina, London: W. Heinemann, p. 185-7, translated by Kent, Roland G.

[2] Gagarin, Michael, ed. (2010), "Death", The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, vol. 2, Oxford University Press, p. 366, ISBN 978-0-19-517072-6.

[Larousse-3] Aldington, Richard; Ames, Delano (1968), New Larousse Encyclopedia of Mythology, Yugoslavia: Hamlyn Publishing Group Ltd, p. 213.

[۱]

[۲]

[۳]