لاتین کلیسایی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

لاتین کلیسایی
لاتین کلیسایی
لاتین مذهبی
زبان بومی در	هرگز زبان بومی فرد یا گروهی نبوده‌است؛ اما کاربردهای گسترده‌ای دارد
منقرض‌شده	کاربردهای مختلفی دارد از جمله: استفاده به عنوان زبان مقدس آیین رومی کلیسای کاتولیک، و همچنین کلیساهای انگلیکان، لوتریان و متودیست. در آیین ارتدکس غربی کلیسای ارتدکس شرقی نیز استفاده می‌شود.
تبار	هندواروپایی ایتالی لاتین-فالیسکی لاتین لاتین کلیسایی; ; ; ;
سامانه نوشتاری	الفبای لاتین
وضعیت رسمی
زبان رسمی در	سریر مقدس
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹	–
گلاتولوگ	هیچ کدام
	این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

لاتین کلیسایی، لاتین مذهبی یا لاتین ایتالیایی گونه‌ای از زبان لاتین است که در آغاز برای بحث در مورد الهیات مسیحی ایجاد و سپس توسط اشراف قرون وسطایی و دوران مدرن اروپا اروپا به عنوان زبان میانجی به کار گرفته شد. این زبان شامل واژگانی از لاتین عامیانه و لاتین کلاسیک (و همچنین یونانی و عبری) است که دوباره با معنای مسیحی استفاده شده‌اند.^[۳] این گونه از نظر سبکی و سختی در سطح پایین‌تری نسبت به لاتین کلاسیک قرار دارد و در حالی که دارای واژگان، گونه‌ها و نحو مشترکی با آن است، در عین حال عناصر غیررسمی گفتاری لاتین را به کار می‌برد که نویسندگان ادبیات لاتین کلاسیک آن‌ها را کنار گذاشته‌اند.^[۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

کلیسای لاتین

منابع[ویرایش]

↑ Cross, Frank Leslie; Livingstone, Elizabeth A. (2005). The Oxford Dictionary of the Christian Church (به انگلیسی). Oxford University Press. p. 961. ISBN 978-0-19-280290-3. The Second Vatican Council declared that the use of Latin was to be maintained in the liturgy, though permission was granted for some use of the vernacular; in the outcome, the use of the vernacular has almost entirely triumphed, although the official books continue to be published in Latin. In the Church of England the Latin versions of the Book of Common Prayer have never been widely used, though, for instance, John Wesley used Latin text in doctrinal writings. The option of using traditional Latin texts in sung worship has been retained by choirs in both the Anglican and Lutheran Churches.
↑ "On the Western Rite Liturgy | Antiochian Orthodox Christian Archdiocese". antiochian.org (به انگلیسی). Retrieved 2017-12-30.
↑
↑ Collens, Primer of Ecclesiastical Latin, pg. vi

پیوند به بیرون[ویرایش]

[CrossLivingstone2005-1] Cross, Frank Leslie; Livingstone, Elizabeth A. (2005). The Oxford Dictionary of the Christian Church (به انگلیسی). Oxford University Press. p. 961. ISBN 978-0-19-280290-3. The Second Vatican Council declared that the use of Latin was to be maintained in the liturgy, though permission was granted for some use of the vernacular; in the outcome, the use of the vernacular has almost entirely triumphed, although the official books continue to be published in Latin. In the Church of England the Latin versions of the Book of Common Prayer have never been widely used, though, for instance, John Wesley used Latin text in doctrinal writings. The option of using traditional Latin texts in sung worship has been retained by choirs in both the Anglican and Lutheran Churches.

[Antiochian-2] "On the Western Rite Liturgy | Antiochian Orthodox Christian Archdiocese". antiochian.org (به انگلیسی). Retrieved 2017-12-30.

[CatholicEncyclopediaChurchLatin-3] ↑

[4] Collens, Primer of Ecclesiastical Latin, pg. vi

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]