فلسفه عملی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فلسفه عملی

Practical philosophy

فلسفه عملی(به انگلیسی: Practical philosophy)

فلسفه در بدو امر به فلسفه نظری و فلسفه عملی تقسیم گشته است.

مقصود از فلسفه عملی قول به اولیت عمل و تقدم اراده بر عقل است.

هر فلسفه‌ای که عمل را بر فکر مقدم بداند یا آنها را با یکدیگر در ارتباط بداند، مانند فلسفه‌های اصالت عمل و ابزارگرائی، فلسفه عمل است.

مقصود از عمل در این فلسفه، هر گونه سعی و کوشش انسانی است که متضمن تفکر و اراده و تحقق بالفعل باشد.[۱][۲]

منابع[ویرایش]

  1. جمیل صلیبا- منوچهر صانعی دره بیدی، فرهنگ فلسفی، انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ صفحه ۴۸۲
  2. سیر فلسفه در ایران، محمد اقبال لاهوری، امیرحسین آریانپور، ناشر: شرکت چاپ و نشر بین‌الملل (وابسته به سازمان تبلیغات اسلامی)، تاریخ نشر: ۱۳۹۲