فرایند فلمینگ–ویوت - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فرایند فلمینگ-ویوت (انگلیسی: Fleming–Viot process) در نظریه احتمالات، عضوی از یک زیرمجموعهٔ خاص از فرایندهای مارکوف احتمال-اندازه‌گیری-مقدار دربارهٔ فضای متری فشرده است که در مقاله‌ای در سال ۱۹۷۹ بوسیلهٔ ویدل هلمز فلمینگ و میشل ویوت ارائه شده‌است. این قبیل فرایندها، از نوع مارتینگیل و انتشار هستند.

اهمیت فرایندهای فلمینگ-ویوت در تدوین یک مبنای ریاضی برای تئوری‌های بستر رانش ژن به اثبات رسیده است. آن‌ها در واقع فرایند رایت-فیشر تعمیم‌یافته هستند و به عنوان محدودیت‌های جامعهٔ نامحدود در نوسانات مقیاس مجدد فرایندهای موران شناخته می‌شود.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]