علم بیان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بیان به انگلیسی Rhetoric ، «خطابه»، یا «ریطوریقا» (لاتین: Ars Rhetorica از اصل یونانی: Τέχνης Ρητορικής، Technēs Rhtorikēs) در لغت به معنی پیدا و آشکار شدن است و در اصطلاح ادبی مجموعه علومی است که به وسیلهٔ آنها می‌توان معنای واحدی را به راه‌های گوناگون بیان کرد. علم بیان به همراه معانی، بدیع، عروض و قافیه مجموعهٔ علوم بلاغی را در زبان و ادبیات فارسی تشکیل می‌دهد. علم بیان با فن بیان یکی نیست و تفاوت های بارزی با هم دارند. در واقع علم بیان علم سخندانی و سخن پردازی و فن بیان فن چگونه گفتن می‌باشد البته لازم بذکر است که برای سخن پردازی، ابتدا باید معنا را دریابیم تا به طبع آن بتوانیم واژگانی را بر زبان برانیم چرا که زبان یعنی مجموعه قواعدی مبتنی برقرداد لفظ بر معنا.^[۱] بیان را همچون دیگر دانش‌ها می‌توان از دو دیدگاه مورد بحث و بررسی قرار داد:

• دیدگاه موضوعی
• دیدگاه تاریخی

موضوع‌های علم بیان، عبارت است از:

• تشبیه
• استعاره
• مجاز
• کنایه

• کتاب بیان، نوشته سیروس شمیسا

این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

1. ↑ اصول گفتار محمد علی حسینیان.