عامل فانو - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عامل فانو (به انگلیسی: Fano Factor، مخفف:FF) معیاری در نظریه احتمال و آمار است جهت بیان پراکندگی آماری، که از تقسیم واریانس بر میانگین به دست می‌آید:

${\displaystyle FF={\frac {\sigma ^{2}}{\mu }}}$

به عبارت دیگر عامل فانو، میزان پراکندگی به ازای یک واحد از میانگین را بیان می‌کند.^[۱] این مقدار زمانی تعریف شده‌است که میانگین صفر نباشد.

این معیار به افتخار اوگو فانو نامگذاری شده‌است.

منابع[ویرایش]

• بخشعلی‌زاده، شهرناز؛ پاشا، عین‌الله؛ رستگار، آرش (۱۳۹۱). آمار و مدل‌سازی. شرکت چاپ و نشر کتاب‌های درسی ایران. شابک ۹۶۴۰۵۰۷۳۸۵.
• ویکی‌پدیای انگلیسی

این یک مقالهٔ خرد مربوط به آمار است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.