طایفه خواجه‌وند - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

خواجوند نام یکی از طوایف کُرد زبان ایرانی است که در گذشته ساکن در گروس، کردستان و کرمانشاه بوده است. مردم این طایفه، یارسان هستند.^[۱] در حال حاضر طایفه خواجوند در استان مازندران در پنج منطقه کجور، کلاردشت، پول، تنکابن، زاغمرز پراکنده‌اند. همچنین این طایفه در شهرهای بیجار گروس، تهران، شهریار، هشتگرد، ابهر، قیدار، قروه، دیواندره،گلپایگان و سمنان هم ساکن هستند.

کوچ اجباری[ویرایش]

طایفه خواجه‌وند تا دوران افشاریه از طوایف بزرگ کرد بوده‌است، تا اینکه در دوران نادر شاه افشار، این طایفه بزرگ را از بیجار گروس، کرمانشاه و کردستان به شمال ایران انتقال دادند، نادر شاه از این کار اهداف سیاسی خاصی را دنبال می‌کرد، هدف از مهاجرت این طایفه جلوگیری از شورش آنان و مقابله با ساکنان بومی شهرستان‌های تنکابن، کلاردشت، کجور و آن نواحی بوده‌است.^[۲]
در دوران حکومت زندیه تعداد بیشتر این طایفه در زمان حکومت کریم خان زند به مناطق و نواحی مسکونی سابق خود یعنی گروس و نواحی اطراف آن بازگردانده شدند.
در زمان قاجار، آقا محمد خان قاجار بار دیگر این طایفه را به شهرهای کجور، کلاردشت و تنکابن مهاجرت دادند، و این طایفه در شمال ایران ساکن شد و با مردمان بومی آن شهرها درآمیختند.^[۳]در دوره حکومت قاجار در جنگهای ایران و روس در دوره فتحعلیشاه و در جنگ هرات در دوره ناصرالدین شاه قاجار در سپاه ایران حضور داشته و رشادتها نمودند.

پانویس[ویرایش]

زبان کردی

مردم کرد

گروس

منابع[ویرایش]