سیاست در روسیه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سیاست در روسیه
Государственный строй России
Coat of Arms of the Russian Federation
نوع حکومتفدرالیسم نظام نیمه‌ریاستی constitutional republic
قانون اساسیقانون اساسی روسیه
قوه مقننه
نامFederal Assembly
نوعدومجلسی
مجلس اعلا
نامFederation Council
Presiding officerوالنتینا ماتوینکو
Chairwoman of the Federation Council
برگزینندهIndirect elections
مجلس سفلا
نامدومای دولتی
Presiding officerVyacheslav Volodin
Chairman of the State Duma
قوه مجریه
رئیس کشور
عنوانفهرست رؤسای جمهور فدراسیون روسیه
کنونیولادیمیر پوتین
برگزینندهDirect popular vote
رئیس حکومت
عنواننخست‌وزیر روسیه
کنونیدمیتری مدودف
برگزینندهPresident
هیئت دولت
نامدولت روسیه
دولت کنونیDmitry Medvedev's Second Cabinet
رهبرPrime Minister
برگزینندهPresident
مقرهاWhite House
وزیران32
قوه قضائیه
نامنظام قضایی روسیه
Constitutional Court
قاضی ارشدValery Zorkin
Supreme Court
قاضی ارشدVyacheslav Mikhailovich Lebedev
روسیه
این مقاله بخشی از این مجموعه است:
سیاست و دولت
فدراسیون روسیه
ریاست‌جمهوری
قوه مجریه
قوه مقننه
نظام قضایی روسیه
انتخابات در روسیه
فدرالیسم
روابط خارجی
موضوعات مرتبط
کرملین مسکو از زمان اتحاد جماهیر شوروی محل اصلی امور سیاسی روسیه بوده‌است.

سیاست روسیه در چارچوب نظام نیمه‌ریاستی صورت می‌گیرد. مطابق قانون اساسی روسیه، رئیس‌جمهور روسیه رئیس دولت است و از یک سیستم چند حزبی با قدرت اجرایی که توسط دولت اعمال می‌شود، به ریاست نخست‌وزیر است که با تصویب پارلمان توسط رئیس‌جمهور منصوب می‌شود. قدرت مقننه در دو مجلس مجمع فدرال فدرال روسیه واگذار شده‌است.

قانون اساسی[ویرایش]

قانون اساسی روسیه

مهمترین سند حقوقی در فدراسیون روسیه است. این قانون در همه‌پرسی روز ۱۲ دسامبر ۱۹۹۳ جایگزین قانون اساسی جمهوری فدراتیو شوروی سوسیالیستی شد که در ۱۲ آوریل ۱۹۷۸ میلادی به تصویب رسیده بود.

در این همه‌پرسی ۵۸٬۱۸۷٬۷۵۵ نفر[۱] شرکت کرده و ۳۲٬۹۳۷٬۳۰ (بیش از ۵۸ درصد) نفر به آن رأی موافق دادند.[۲]

در این قانون اختیارات گسترده‌ای به رئیس‌جمهور اعطا شده که این امر با سنت تاریخی تمرکز قدرت سیاسی در این کشور هماهنگ و متناسب است.

انتخابات[ویرایش]

انتخابات در روسیه

مردم روسیه در سطح فدرال، رئیس‌جمهور را به عنوان رئیس کشور و اعضای مجلس قانون‌گذاری را انتخاب می‌کنند. این مجلس یکی از دو مجلس فدرال به‌شمار می‌رود. رئیس‌جمهور را می‌توان در نهایت به مدت دو دورهٔ شش ساله انتخاب کرد. این مدت از ۲۰۰۸ به این سو از چهار سال به شش سال افزایش یافت.[۳] مجلس فدرال دارای دو مجلس است: مجلس دوما که ۴۵۰ عضو دارد و هر کدام به مدت پنج سال به صورت نمایندگی تناسبی انتخاب می‌شوند[۴] و شورای فدراسیون روسیه که مستقیماً توسط مردم انتخاب نمی‌شوند بلکه هر کدام از ۸۵ واحد فدرال این کشور ۲ نماینده به این شورا می‌فرستند تا در نهایت ۱۷۰ عضو در آن وجود داشته باشد.[۵]

از سال ۱۹۹۰ شش انتخابات برای ریاست جمهوری و هفت انتخابات برای پارلمان برگزار شده‌است.

دولت[ویرایش]

دولت روسیه بالاترین قدرت اجرایی در فدراسیون روسیه است. اعضای دولت روسیه شامل نخست‌وزیر، معاون نخست‌وزیر و وزرای دولت فدرال می‌باشند. بر اساس اصلاحیه سال ۱۹۹۱ قانون اساسی ۱۹۷۸ روسیه رئیس‌جمهور روسیه، رئیس شورای اجرایی این کشور بود و شورای وزیران را رهبری می‌کرد. طبق قانون اساسی فعلی روسیه، در حال حاضر رئیس‌جمهور از اعضای دولت روسیه نمی‌باشد و از قدرت اجرایی برخوردار نیست. اما رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر روسیه را تعیین می‌کند، که به‌عنوان بالاترین منصب اجرایی این کشور فعالیت می‌کند.

نخست‌وزیر روسیه[ویرایش]

نخست‌وزیر روسیه رسماً دومین فرد قدرتمند در ساختار سیاسی روسیه است که طبق ماده ۲۴ قانون اساسی فدرال ریاست دولت روسیه را به عهده دارد. با توجه به نقش مرکزی رئیس‌جمهور در ساختار سیاسی روسیه فعالیت‌های قوه مجریه (از جمله نخست‌وزیر) به میزان قابل توجهی تحت تأثیر وی قرار دارد.

سیاست خارجی[ویرایش]

روابط خارجی روسیه

سیاست دولت روسیه در روابط خارجی تعامل با دیگر کشورها و سایر مردمان ملل دیگر می‌باشد. این سرفصل سیاست خارجی روسیه پس از انحلال اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی از سال ۱۹۹۱ می‌باشد. پس از انحلال اتحاد جماهیر شوروی، سیاست خارجی روسیه به دنبال روابط نزدیک تر با ایالات متحده آمریکا و جهان غرب بوده‌است.[۶]

ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور فعلی این کشور یکبار از ژانویه ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸ و مجدداً از سال ۲۰۱۲ ریاست جمهوری را بعهده گرفته‌است. او در امور بین‌الملل، بیانیه‌های عمومی را در رابطه با سیاست خارجی ایالات متحده و دیگر کشورهای غربی به‌طور چشمگیری افزایش داد. همچنین در فوریه ۲۰۰۷، در همایش امنیتی مونیخ در مورد سیاست امنیتی، اوضاع تسلط انحصاری ایالات متحده در روابط جهانی را مورد انتقاد قرار داد و به این مسئله اشاره کرد که ایالات متحده آمریکا فشار بالایی بدون استفاده از نیروی نظامی در روابط بین‌الملل ایجاد می‌کند که در نتیجه هیچ‌کس احساس امنیت نمی‌کند زیرا هیچ‌کس احساس نمی‌کند که قوانین بین‌المللی مانند یک دیوار سنگی از آنها محافظت می‌کند و چنین سیاستی باعث شروع و تحریک یک مسابقه تسلیحاتی می‌شود.[۷][۸]

قوه قضایی[ویرایش]

نظام قضایی روسیه

کنگره VIII کل قضات روسیه در دسامبر ۲۰۱۲.

به تمام نهادهای قضایی، در فدراسیون روسیه اشاره دارد. پس از فروپاشی شوروی در دسامبر ۱۹۹۱، فدراسیون روسیه بزرگ‌ترین کشوری است که پس از این فروپاشی به وجود آمده‌است. دو سال بعد و در دسامبر ۱۹۹۳ همه‌پرسی برگزار شد و یک قانون اساسی جدید به تصویب رسید.

دولت محلی و منطقه ای[ویرایش]

در دوره ریاست جمهوری بوریس یلتسین، وی ۴۶ معاهده مشترک در زمینه تقسیم قدرت با موضوعات مختلف روسیه امضا کرد[۹] که از ۱۵ فوریه ۱۹۹۴ با تاتارستان آغاز شد و در ۱۶ ژوئن ۱۹۹۸ با مسکو پایان یافت،[۱۰] به آنها استقلال بیشتری داد. به گفته نخست‌وزیر ویکتور چرنومیردین، دولت قصد داشت توافق‌های مشترک قدرت با همه ۸۹ موضوع روسیه را امضا کند.[۱۱] پس از انتخاب ولادیمیر پوتین در ۲۶ مارس ۲۰۰۰ و اصلاحات بعدی او از سیستم فدرال، معاهدات تقسیم قدرت شروع به لغو شد. در ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۷، پیمان تقسیم قدرت تاتارستان منقضی شد و این موضوع آخرین موضوعی بود که استقلال خود را از دست داد.[۱۲]

جدایی طلبی[ویرایش]

جنگ اول چچن

مجموعه درگیری نظامی میان فدراسیون روسیه و جمهوری چچن ایچکریا که از دسامبر ۱۹۹۴ تا اوت ۱۹۹۶ در جریان بود. بعد از درگیری‌های اولیه سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ و نبرد خونین گروزنی نیروهای فدرال روسی تلاش کردند تا کنترل خود را بر مناطق کوهستانی چچن بیشتر کنند اما با وجود برتری نظامی روس‌ها از نظر تعداد نیروی انسانی، نیروی هوایی و آتش توپخانه ای، توسط چریک‌های چچنی مجبور به عقب‌نشینی شدند. این اقدام باعث تضعیف جدی روحیه نیروهای فدرال شد و نارضایتی عمومی مردم روسیه را در پی داشت به طوری که بوریس یلتسین، رئیس‌جمهور روسیه، مجبور به اعلام آتش‌بس شد و در سال ۱۹۹۶ معاهده صلح روسیه-چچن را امضا کرد.

عضویت‌های بین‌المللی[ویرایش]

روسیه در سازمان‌ها و گروه‌های زیر حضور فعال دارد:[۱۳]

همچنین روسیه در سازمان‌های زیر عضویت داشته یا از بنیان‌گذاران آن است:

جستارهای وابسته[ویرایش]

فهرست رؤسای جمهور فدراسیون روسیه

منابع[ویرایش]

  1. ↑ *بیش از ۵۴ درصد افرادی که برای شرکت در انتخابات ثبت نام کرده بودند
  2. ↑ 1676651 sub para N 100.htm Constitution of Russia: nature, evolution, modernity[پیوند مرده]
  3. ↑ "The Constitution of the Russian Federation". Garant Service. Retrieved 14 February 2012.
  4. ↑ "State Duma adopting proportional vote". The Russia Journal. 15 April 2005. Archived from the original on 13 June 2011. Retrieved 14 May 2011.
  5. ↑ "Search". International Herald Tribune. 29 March 2009. Retrieved 14 May 2011.
  6. ↑ Ambrosio 2005, pp. 33-69
  7. ↑ 43rd همایش امنیتی مونیخ. Putin's speech in English بایگانی‌شده در ۴ مه ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine, 10 February 2007.
  8. ↑ Liquid Courage, The American. By Charlie Szrom and Thomas Brugato. [۱] بایگانی‌شده در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, 22 February 2008. See also Brugato, Thomas. (2008). Drunk On Oil: Russian Foreign Policy 2000–2007. Berkeley Undergraduate Journal, 21(2). Retrieved from: http://escholarship.org/uc/item/26d7t54f
  9. ↑ Ross, Cameron (2002). Regional Politics in Russia. Manchester, United Kingdom: Manchester University. p. 9. ISBN 0-7190-5890-2.
  10. ↑ Hedegaard, Lars; Lindström, Bjarne (2002). The NEBI Yearbook 2001/2002: North European and Baltic Sea Integration. New York, United States: Springer. p. 307. ISBN 978-3-642-07700-5.
  11. ↑ "Newsline - May 30, 1996 Rostov, Sakhalin Oblasts Sign Power-Sharing Agreements". Radio Free Europe/Radio Liberty (به انگلیسی). 1996-05-30. Retrieved 2019-05-02.
  12. ↑ Smirnova, Lena (2017-07-24). "Tatarstan, the Last Region to Lose Its Special Status Under Putin". The Moscow Times (به انگلیسی). Retrieved 2017-08-07.
  13. ↑ Russia بایگانی‌شده در ۲۰۱۶-۱۰-۱۱ توسط Wayback Machine, CIA World Factbook

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سیاست_در_روسیه&oldid=38489389»