سنجه (دیو) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سنجه نام دیوی از دیوان مازندران است.^[۱]

واژه سنجه کوتاه شده سپنجکره یا سپنجغره در پهلوی spanjarus(سپنجروش) یکی از دیوان خشکسالی است.^[۲]

سنجه دیو در شاهنامه[ویرایش]

پس از حمله کیکاووس به مازندران، شاه مازندران یکی از دیوان به نام سنجه را نزد دیو سپید فرستاد و خبر غارت کاووس را به او داد تا او را به نبرد شاه ایران فرا بخواند.

پس از گرفتار شدن کیکاووس، رستم برای نجات وی به مازندران میرود و همه دیوان آن مرز و بوم از جمله سنجه را میکشد.

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• فردوسی، ابوالقاسم؛ شاهنامه فردوسی، پیرایش دکتر جلال خالقی مطلق، تهران ۱۳۹۴، نشر سخن، شابک: ۲-۷۵۱-۳۷۲-۹۶۴-۹۷۸
• گلی، احمد. (1386). «دیوان در شاهنامه»، مجله زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سیستان و بلوچستان، سال پنجم، شماره هشتم، ص153-172.
• بررسی قصّه‌های «دیوان» در شاهنامه فردوسی (بر اساس نظریه ریخت‌شناسانه ولادیمیر پراپ) مسعود روحانی[استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مازندران]،محمد عنایتی[کارشناس (ارشد) گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مازندران]