زبان خوری - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

خوری یکی از زبان‌های ایرانی مرکزی از خانواده زبان‌های ایرانی است. اتنولوگ در گذشته آن را از گویش‌های نائینی برمی‌شمرد اما امروزه این زبان زیرگروه مجزایی از زبان‌های ایرانی مرکزی است.^[۲]

این زبان در شهرستان خور و بیابانک از توابع استان اصفهان رایج است که در معرض نابودی قرار دارد. لهجه های گرمه ای، فرخی ای و خوری از این زبان وجود دارد. قبلا محققی به نام بهرام فره وشی کتابی در مورد این زبان به نگارش در آورده است. شاعرانی در خطه کویری خور و بیابانک با استفاده از این زبان اشعاری سروده اند که می توان به شاعر فقید نوشاد نقوی، احمد امینی و طغرا یغمایی اشاره نمود که نقش به سزایی در حفظ این زبان شیرین و باستانی داشته اند.

منابع[ویرایش]