زبان‌های ایبروقفقازی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اصطلاح ایبروقفقازی (یا ایبری-قفقازی) توسط زبان‌شناس گرجی آرنولد چیکوباوا برای اتحاد سه خانواده زبانی بومی قفقاز یعنی

• قفقاز جنوبی، که به آن کارتولی نیز گفته می‌شود.
• قفقاز شمال غربی، که به آن آبخازی-آدیغی نیز می‌گویند.
• شمال شرقی قفقاز که به آن ناخ-داغستانی نیز گفته می‌شود.

راسته ایبروقفقازی همچنین شامل سه زبان منقرض شده حتی، که توسط برخی زبان‌شناسان به خانواده شمال‌غربی (چرکسی) متصل می‌شود و هوری و اورارتویی که به خانواده شمال شرقی (ناخ-داغستان) متصل می‌شوند. گویش‌های گیلکی و مازندرانی نیز، خصوصیات رده شناختی معین مشترکی با زبان‌های قفقازی دارند.^[۲]

وضعیت خانواده[ویرایش]

قرابت بین این سه خانواده مورد اختلاف است. به نظر بسیاری از زبان‌شناسان ارتباط بین خانواده‌های شمال شرقی و شمال غربی به احتمال زیاد وجود دارد.

از طرف دیگر، هیچ قرابتی بین قفقازی جنوبی و زبان‌های شمالی وجود ندارد، که حتی در طبقه‌بندی عمیق زبان‌های جهان از گرینبرگ، دو راسته غیر مرتبط هستند؛ بنابراین «ایبروقفقازی» در بهترین حالت یک نامگذاری جغرافیایی مناسب است.

نام خانواده[ویرایش]

«ایبری» در نام خانواده به ایبریای قفقاز اشاره دارد - پادشاهی با مرکزیت گرجستان شرقی که از قرن ۴ قبل از میلاد تا قرن ۵ میلادی ادامه داشت.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• زبان‌های قفقاز

منابع[ویرایش]

کتاب‌شناسی[ویرایش]

• Tuite, Kevin (2008): "The Rise and Fall and Revival of the Ibero-Caucasian Hypothesis", Historiographia Linguistica Vol. 35, No. 1-2. , pp. 23–82.