روان‌شناسی تاریخی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

روان‌شناسی تاریخی یک علم میان رشته می‌باشد که هدف آن مطالعه انگیزه‌های روانی در بافت تاریخی جامعه می‌باشد. روان‌شناسی تاریخی برای رسیدن به این هدف، از تجزیه و تحلیل منشأ عاطفی در رفتار سیاسی اجتماعی گروه‌ها و در بررسی وضعیت دوران کورکی و خانواده در گذشته و در مطالعات انسان‌شناسی می‌باشد.^[۱]

سه حوزه مطالعاتی روان‌شناسی تاریخی[ویرایش]

۱- بررسی وضعیت دوران کورکی و خانواده در طول تاریخ

۱/۱- بررسی رشد جسمی و عقلی کودک

۱/۲- بررسی رویه‌های تربیتی کودک در طول تاریخ و میزان تأثیر آن بر شکل‌گیری شخصیت آن

۱/۳- بررسی جایگاه اجتماعی کودک در اجتماع در طول تاریخ

۱/۴- بررسی نگاه و نظرات مردم دربارهٔ پدیده کودک آزاری یا اهمال در تربیت کودک در طول تاریخ

۲- بررسی روانی انگیزه‌های رفتاری افراد سرشناس با تکیه بر روش‌های روانکاوانه و شواهد تاریخی

۳- بررسی روانی انگیزه‌های رفتاری جوامع با تکیه بر آنالیز سخنرانی‌های سیاسی، تولیدات رسانه، عناوین روزنامه‌ای و ضرب‌المثل ها^[۱]

آثاری دربارهٔ روان‌شناسی تاریخی[ویرایش]

تمدن و ملالت‌های آن اثر زیگموند فروید

''روانشناسی جمعی فاشیسم'' اثر ویلهلم رایش

ترس از آزادی از اریش فروم

''شخصیت مستبد'' از تئودور آدورنو^[۱]

منابع[ویرایش]