دیوان بلخ - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

«دیوانِ بلخ» حکایتِ شفاهیِ کهنی در ایران است که ضبطِ مکتوب هم دارد. مضمونِ اصلیِ این داستان در ادب فارسی نشان دادنِ فسادِ اجتماعی است که در او گمراهی قاعده و درستکاری استثنا و محکوم است.^[۱] صورت‌هایی از این حکایت در کتاب‌های فضل‌الله مهتدی صبحی و دیگرانی بارها نقل شده.^[۲] نامدارترین اقتباسش نمایشنامهٔ دیوان بلخِ بهرام بیضایی بوده است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• تاجر ونیزی

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• زرین‌کوب، عبدالحسین (۱۳۸۸). نه شرقی، نه غربی، انسانی. تهران: موسسه انتشارات امیرکبیر. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۰۶۲۶-۹.
• شریفی، محمّد (۱۳۹۶). «دیوان بلخ». در جعفری، محمّدرضا. فرهنگ ادبیّات فارسی (ویراست ۲). تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات آسیم. صص. ۸۰۲-۸۰۳. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۷۴۳۹-۸۲-۱.