خیابان فردوسی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

خیابان فردوسی

نمایی از فردوسی در دهه چهل خورشیدی

خیابان فردوسی (نام پیشین: خیابان علاءالدوله، پیش از آن خیابان امین‌السلطان) یکی از خیابان‌های شمالی-جنوبی قدیمی تهران است. از دیرباز، با توجه به صرافی‌های متعدد و دلارفروشان غیر رسمی موجود در آن، این خیابان به یکی از خیابان‌های مهم شهر تهران از منظر اقتصادی تبدیل شده است. این خیابان به افتخار شاعر بلند آوازه ایرانی ابوالقاسم فردوسی نام گذاری شده است.

تاریخچه[ویرایش]

این خیابان، در دوره قاجاریه به‌واسطه وجود باغ ایلخانی در آن، گاهی با عنوان خیابان باغ ایلخانی نیز خوانده می‌شده است. باغ ایلخانی که بعدها ساختمان بانک ملی ایران به جای آن ساخته شد، از بناهای ساخته شده توسط سردار اسعد بختیاری، معروف به حاجی ایلخانی از رجال و شاهزادگان معروف قاجاری بود.^[۱]

موقعیت[ویرایش]

این خیابان که در منطقه ۱۲ شهرداری تهران واقع است، در جنوب از میدان توپخانه آغاز شده و پس از گذر از چهارراه استانبول، به میدان فردوسی در شمال منتهی می‌شود. خیابان فردوسی از جنوب به شمال یکطرفه است.^[۲]

وضع فعلی[ویرایش]

بخش‌هایی از خیابان فردوسی به اصناف و فروشندگان کفش و چرمینه، صرافی و نقره اختصاص دارد.^[۳] سفارتخانه چندین کشور (همچون آلمان، انگلستان و ترکیه)، ساختمان مرکزی چندین بانک (مانند بانک ملی ایران، بانک سپه)، چند موزه (موزه جواهرات ملی، موزه سکه بانک سپه) و شرکت‌ها و موسسات بسیاری در طول این خیابان قرار دارند.^[۴]

منابع[ویرایش]