حقیقت و روش - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حقیقت و روش به آلمانی: Wahrheit und Methode کتابی است که در سال ۱۹۶۰ توسط فیلسوف هانس-گئورگ گادامر منتشر شد و دربارهٔ مفهوم هرمنوتیک فلسفی (متاثر هستی و زمان مارتین هایدگر در سال ۱۹۲۷) است. این کتاب اثر اصلی گادامر به حساب می‌آید.^[۱]

در واقع این کتاب واکنشی بود به روش‌های پوزیتویستی مدرنیته که از سوی دانشمندان علوم طبیعی (Naturwissenschaften) به مثابهٔ یگانه روش درست و موثق برای شناخت جهان پیرامون مطرح می‌شد.

علوم انسانی (Geisteswissenschaften)، در این میان بواسطهٔ ضدیت با مکاتب مدرسی و شیوه‌های کلیسایی و نیز ذهنیت مخدوش از قرون وسطا، بکلی از گردونهٔ شناخت و حتی اعتبار خارج شد؛ انتظار دانشمندان این روزگاران، این بود که هر شناختی باید در هر زمان و مکانی در این کرهٔ خاکی، یکسان، پیش‌بینی‌پذیر و قابل تعمیم باشد؛ همانند آب که در همه جا در دمای صد درجه می‌جوشد! در این گیرودار، گادامر توانست با نوشتن کتاب حقیقت و روش، چارچوب کلی و بنیادی علوم انسانی را پی‌ریزی کند و به زمانهٔ خود بفهماند که مقایسهٔ انسان با آب، اشتباه و چه بسا نابخردانه است؛ چرا که انسانها از یک «خودآگاهی معنی‌دار تاریخی» (wirkungsgeschichtliches Bewußtsein) برخوردارند که شبکه‌ای پیچیده از تاریخ و فرهنگ و عقاید و باورها را به گرد آنان تنیده‌است. حقیقت و روش سبب گردید که فلسفه و جامعه‌شناسی جرات بکار بردن یک روش علمی برای تحقیقات خود بیابند. این کتاب، موج بزرگی از اندیشمندان را با خود همراه ساخت و «هرمنوتیک» را به عنوان یک روش پذیرفته در علوم انسانی بازشناساند.^[۲] گادامر به شدت به ایده‌های فلاسفهٔ هرمنوتیک رومانتیک مانند فریدریش شلایرماخر و ویلهلم دیلتای توجه کرده و بیان می‌کند که معنی از طریق ارتباطات درون ذهنی ایجاد می‌شود. در اینجا دیگر مخاطب و الزامات بعد فهم ملاک نیست و اصل بر خود فهم و ایده اولیه نشات گرفته از ذهن مؤلف است که قوام پذیر است و خواه ناخواه بر روان گیرندگان جای می‌گیرد. محمدرضا بهشتی سالهاست مشغول ترجمه این اثر به فارسی است

منابع[ویرایش]

• Truth and Method در ویکی‌پدیای انگلیسی