حالت دایمی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

در نظریه سامانه‌ها، یک سامانه با حالت دایمی خواصی دارد که در طی زمان تغییر نمی‌کند. این بدان معناست که مشتق جزئی آن در طول زمان صفر است:^[۱]

کاربردها[ویرایش]

• اقتصاد
• الکترونیک
• مهندسی برق
• شیمی
• مهندسی مکانیک
• فیبر نوری

فیزیولوژی[ویرایش]

ویژگی‌ای از یک سامانه است که محیط داخلی خود را تنظیم می‌کند و تمایل به حفظ وضعیت ثابت و پایدار دارد، از جمله حفظ ویژگی‌هایی مانند دما یا پی‌اچ است. این حفظ پایداری می‌تواند در یک سیستم باز یا بسته باشد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• نظریه کنترل
• سیستم پویا
• رشد اقتصادی
• هم‌ایستایی
• شبیه‌سازی
• تابع حالت
• نظریه حالت پایدار
• نظریه سامانه‌ها
• تعادل ترمودینامیکی

منابع[ویرایش]