جنگ در دونباس - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جنگ در دونباس
بخشی از ناآرامی‌های اوکراین و مداخله نظامی روسیه در اوکراین

وضعیت نظامی در ژوئیه ۲۰۱۶: مناطق صورتی تحت کنترل جدایی‌طلبان طرفدار روسیه و مناطق زرد تحت کنترل دولت اوکراین.
تاریخ۶ آوریل ۲۰۱۴ (۲۰۱۴-04-۰۶) – تاکنون
(۱۰ سال و ۲ هفته)
موقعیت
دونباس، شامل:
استان‌های دونتسک و لوهانسک اوکراین
وضعیت

درگیری

طرف‌های درگیر
 اوکراین  جمهوری خلق دونتسک
 جمهوری خلق لوهانسک
 روسیه[۱][۲][۳]
فرماندهان و رهبران

ولودیمیر زلنسکی
(۲۰۱۹–تاکنون)
پترو پروشنکو
(۲۰۱۴–۲۰۱۹)
اولکساندر تورچینوف
(۲۰۱۴)

Pavlo Kyrylenko (کنونی)		 جمهوری خلق دونتسک Denis Pushilin
(۲۰۱۸–تاکنون)
جمهوری خلق دونتسک الکساندر زاخارچنکو †
(۲۰۱۴–۲۰۱۸)
جمهوری خلق دونتسک پاول گوبارف
(۲۰۱۴)
جمهوری خلق لوهانسک Leonid Pasechnik
(۲۰۱۷–تاکنون)
جمهوری خلق لوهانسک Igor Plotnitsky
(۲۰۱۴–۲۰۱۷)
جمهوری خلق لوهانسک Valery Bolotov
(۲۰۱۴)
ولادیمیر پوتین
واحدهای درگیر

نیروهای مسلح

خدمات امنیتی

وزارت امور داخلی:

گارد مرز کشور

جدایی‌طلبان طرفدار روسیه:

گروه واگنر[۷][۸]
نیروهای مسلح فدراسیون روسیه
کازاک‌های ثبت‌نامی فدراسیون روسیه[۹]
چچن قدیروفتسی چچن[۱۰]
مزدوران صرب[۱۱]
قوا
۶۴٬۰۰۰ سرباز[۱۲] ۴۰٬۰۰۰–۴۵٬۰۰۰ جنگجو[۱۳]
(۳٬۰۰۰–۴٬۰۰۰ داوطلب روسی)[۱۴]
۱٬۰۰۰–۲٬۰۰۰ سرباز روسی (تخمین اوکراین و آمریکا)[۱۵][۱۶]
تلفات و خسارات
۴٬۴۵۹ کشته[۱۷]
۷۰ مفقود[۱۸]
۹٬۵۰۰–۱۰٬۵۰۰ زخمی[۱۹]		 ۵٬۶۷۰ کشته[*][۱۹][۲۰]
۱۲٬۵۰۰–۱۳٬۵۰۰ زخمی[۱۹]
۳٬۳۶۷ کشته غیرنظامی (۳۲۹ در ۲۰۱۶–۲۰۲۰)[۲۱]
۱۳٬۰۰۰–۱۳٬۲۰۰ کشته؛ ۲۹٬۰۰۰–۳۱٬۰۰۰ زخمی[۱۹]
۱٬۴۱۴٬۷۹۸ آواره در اوکراین؛ ۹۲۵٬۵۰۰ فراری به خارج[۲۲]
شامل ۴۰۰–۵۰۰ سرباز روسی (طبق گزارش وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا، در مارس ۲۰۱۵)[۲۳]

جنگ دونباس یک درگیری مسلحانه در منطقه دونباس اوکراین، و بخشی از بحران اوکراین و مداخله نظامی روسیه در مرز اوکراین است. از ابتدای مارس ۲۰۱۴ در پی انقلاب ۲۰۱۴ اوکراین و جنبش یورومیدان، اعتراضاتی توسط جدایی‌طلبان مخالف دولت با پشتیبانی روسیه در استان‌های دونتسک و لوهانسک اوکراین که به دونباس معروف بودند، رخ داد. در نهایت این تظاهرات به درگیری مسلحانه بین دولت اوکراین و نیروهای جدایی‌طلب جمهوری‌های خلق خودخوانده دونتسک و لوهانسک تبدیل شد.[۲۴] درحالی که اعتراضات اولیه عمدتاً برای ابراز نارضایتی از دولت جدید اوکراین بود، روسیه با استفاده از آن‌ها یک کارزار سیاسی و نظامی هماهنگ علیه اوکراین را آغاز کرد.[۲۵] شهروندان روس از آوریل تا اوت ۲۰۱۴ جنبش جدایی‌طلبانه در دونتسک را رهبری می‌کردند و توسط داوطلبان و تجهیزات روسیه پشتیبانی می‌شدند.[۲۶][۲۷] با افزایش درگیری‌ها در مه ۲۰۱۴، روسیه با استقرار ترکیبی از تاکتیک‌های اطلاعات نادرست، جنگجوهای نامنظم، سربازهای روسی و پشتیبانی نظامی متعارف برای بی‌ثبات کردن منطقه دونباس، «رویکردی ترکیبی» را به کار گرفت.[۲۸][۲۹][۳۰] طبق گفته دولت اوکراین، در اوج درگیری‌ها در تابستان ۲۰۱۴، گزارش شده که شبه‌نظامیان روسی بین ۱۵ تا ۸۰ درصد از مبارزان را تشکیل می‌دهند.[۲۷]

از آغاز درگیری‌ها ۲۹ آتش‌بس برقرار شده که هرکدام قصد داشتند به‌طور نامحدودی به قوت خود باقی بمانند، اما هیچ‌یک از آنها جلوی خشونت را نگرفتند.[۳۱][۳۲][۳۳] موفق ترین‌تلاش برای متوقف کردن جنگ در سال ۲۰۱۶ بود که آتش‌بس برای شش هفته پی‌درپی برقرار شد.[۳۳] آخرین آتش‌بس در ۲۷ ژوئیه ۲۰۲۰ اجرا شد که بیش از یک ماه منجر به خسارات جنگی به اوکراین نشد.[۳۴]

اوکراین، روسیه و دو جمهوری خودخوانده در ۱ اکتبر ۲۰۱۹ با یک نقشه راه برای پایان دادن به درگیری‌ها موافقت کردند.[۳۴] اما تا اواخر تابستان سال ۲۰۲۰، پایانی برای درگیری‌ها به چشم نمی‌رسید.[۳۱]

تاریخچه[ویرایش]

پس از برکناری ویکتور یانوکویچ از ریاست جمهوری اوکراین در فوریه ۲۰۱۴ و فرادستی نیروهای هوادار غرب در دولت کی‌یف، اهالی روس‌تبار بخش‌هایی از شرق اوکراین مبتنی بر بدبینی تاریخی‌شان به جهت‌گیری‌های سیاسی در غرب اوکراین و نیروهایی که در کی‌یف قدرت را به دست گرفته‌اند و نیز بر بستر برخی اشتباهات دولت جدید، با آن از در ستیز و مخالفت درآمدند.[۳۵]

در این میان روسیه که کنش‌های سیاسی در اوکراین را تلاشی دیگر برای تشدید محاصره خود و حضور سیاسی و نظامی غرب در پشت مرزهای خود تلقی می‌کرد با حمایت از مخالفت‌ها در شرق اوکراین و تشدید ستیز میان اهالی منطقه و دولت کی‌یف درصدد حفظ منافع ژئواستراتژیک و ژئواکونومیک خود تا حد ممکن است. این رویکرد روسیه در همان روزهای اول پس از برکناری یانکوویچ و با تصرف بحث‌انگیز شبه‌جزیره کریمه نمودی بارز یافت.

گرچه نیروهای حاکم در کی‌یف قول‌هایی مبنی بر تغییر قانون اساسی و اعطای اختیارات بیشتر به مناطق، به ویژه شرق کشور را داده بودند، ولی این قول نه برای جدایی‌طلبان و نه برای روسیه حامی آنها کافی نبود. به خصوص که دولت مرکزی، شبه‌نظامیان مسلح در شرق اوکراین را «تروریست» می‌خواند، خواست‌های آنها و دولت روسیه را «باج‌گیری» دانسته و حل مسئله را از طریق نظامی دنبال می‌کرد.[۳۵]

در کنار مقابله نظامی با شبه‌نظامیان شرق روسیه، در کی‌یف این امید وجود داشته که تحریم‌های اعمال‌شده از سوی کشورهای غربی علیه روسیه، اثر کند و کرملین با قطع حمایت از شبه‌نظامیان طرح‌ها و قول‌های دولت مرکزی اوکراین را بپذیرد.

با بدست آمدن برخی موفقیت‌های نظامی دولت در شرق، عرصه بر شبه‌نظامیان شرق اوکراین روز به روز تنگ‌تر شد، اما هیچ‌یک از دو طرف، اراده‌ای برای برای پایان درگیری‌ها نشان ندادند. محاسبه شبه‌نظامیان در ادامه درگیری عمدتاً بر این مبنا استوار بود که زمان به ضرر دولت مرکزی اوکراین عمل می‌کند. وضع اقتصادی شبه ورشکسته این دولت و اختلافات درونی آن، تلفات بالای ارتش ناآماده و کم‌تجهیزات، خستگی ناشی از ادامه جنگ در میان اهالی بخش‌های دیگر اوکراین که در مناطق مختلف کشور، با تظاهرات، اعتراض خود به ادامه جنگ را نشان می‌دهند از جمله فاکتورهای محاسبه شبه‌نظامیان و روسیه بودند. امید به مداخله مستقیم نظامی روسیه نیز در بدترین حالت نیز در این محاسبه نقش بازی کرد اما این موضوع به دلیل هزینه بسیار سنگین نظامی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی آن بسیار دور از ذهن بود.[۳۵]

تأثیر منفی این عوامل بر اقتصاد و وضعیت اجتماعی اوکراین مشهود بود. اما در نتیجه کمک‌ها و حمایت‌های غرب، شتاب و شدت این تأثیرات آن گونه نبود که شبه‌نظامیان و روسیه امید داشتند و وضعیت خود این شبه‌نظامیان در قیاس با قوای دولت مرکزی نامساعدتر شد. هر چند که اعزام نیرو و تجهیزات از سوی روسیه و امید به دخالت مستقیم این کشور تا حدودی، قدرت محدود ادامه درگیری‌ها و عدم تسلیم کامل تا اطلاع ثانوی را به آنها می‌داد.

برخلاف دخالت نظامی در کریمه، اکثریت مردم روسیه در نظرسنجی‌ها دخالت نظامی در اوکراین را نفی کردند. تأثیر تجربه جنگ شوروی در افغانستان و آمریکا در عراق بر افکار عمومی باعث پرهیز از با تکرار تجربه‌ای مشابه در اوکراین شده بود. رسانه‌ها و محافل رسمی روسیه وضعیت اوکراین را ناشی از «دخالت غرب در این کشور» و حمایت از «نیروهای ملی‌گرا افراطی و فاشیستی» و «سرنگونی توأم با خشونت دولت قانونی» این کشور معرفی می‌کردند. اما دخالت نظامی روسیه در اوکراین، خود این کسور را بیش از پیش در مظان اتهام می‌نشاند و این گونه مانورهای تبلیغاتی را بی‌اثر می‌کند.[۳۵]

صرف‌نظر از این که این گونه اشغال‌گری بدون واکنش کشورهای غربی حامی دولت مرکزی اوکراین باقی نمی‌ماند، از لحاظ اقتصادی هم در توان روسیه نیست که وضعیت زندگی مردم نواحی اشغال‌شده را به سرعت بهبود ببخشد و روند مشابه‌ای از خدمات رسانی به آنها را مثل کریمه به اجرا بگذارد. این نیز هست که مناطق شرقی اوکراین بر خلاف کریمه، همگنی جمعیتی ندارند و لزوماً ساکنان همه بخش‌های مجاور، روس‌تبار نیستند. همه روس‌تبارها هم لزوماً خواهان جدایی از اوکراین نیستند. امری که مسئله استقرار نیروی روسیه در این نواحی را دشوار می‌کند و حتی می‌تواند وضعیتی شبه جنگ داخلی در همان مناطق شرقی ایجاد کند.

فضای ضد روسی در بخش‌های غیرشرقی اوکراین به شدت بالاست. اقدام نظامی مستقیم روسیه در اوکراین بر این آتش خواهد افزود که می‌تواند تنش و تشنجی مداوم در مرزهای جدید روسیه با اوکراین را در پی داشته باشد.[۳۵]

گرایش به راه‌حل سیاسی[ویرایش]

افزایش تلاش‌های دیپلماتیک در اروپا برای حل بحران و افزایش تماس‌ها و دیدارها میان مقام‌های روسیه و اوکراین نشانگر آن است که هر دو طرف پیروزی واقعی و کاملی برای خود در این بحران متصور نیستند و بیش از همه یافتن راه‌حل سیاسی که مبتنی بر خواست‌های متعادل‌شده طرفین باشد مد نظر است.

گزینه روسیه برای تحقق این امر ایجاد یک حکومت فدرال در این کشور است. زیرا در یک اوکراین فدرال دولت مرکزی نسبتاً ضعیف در جهت‌گیری‌های خارجی‌اش به نظر موافق مناطق فدرال (از جمله مردم نواحی شرق کشور) وابسته است و روسیه را راضی کند که پیوند تنگاتنگ میان کی‌یف و غرب (به خصوص از دید نظامی) عملی نشود. این راه‌حل شاید اوکراین را در پیوندهای مستقیم سیاسی و اقتصادی با غرب قرار دهد، اما در عین حال به پیوندهای تاریخی، فرهنگی و اقتصادی شرق اوکراین با روسیه هم توجه می‌کند و به لحاظ نظامی، مانند آنچه برای فنلاند پس از جنگ جهانی دوم ترسیم شد، موقعیتی خنثی و حائل را برای اوکراین رقم خواهد زد.[۳۵]

اما روسیه به هیچ‌یک از این راه حل‌ها توجهی نکرده و بدون در نظر گرفتن عواقب بعدی، به افزایش درگیری‌ها در شرق اوکراین دامن زد. از زمان شروع درگیری‌ها در آوریل ۲۰۱۴ تا ماه اوت، بین ۳۰۰۰ تا ۴۰۰۰ داوطلب روس به همراه جدایی طلبان شرق اوکراین پیوستند. یکی از روش‌های دیگر روسیه در جهت همسو کردن مردم، استفاده از حافظه تاریخی آنها و دادن لقب‌هایی چون فاشیست و نازی به مبارزه با مخالفانش از جمله رهبران امروز اوکراین است.[۳۶] تا اوت ۲۰۱۴ این جنگ باعث آوارگی یک میلیون، بی خانمانی ۲۶۰ هزار و مرگ ۲۶۰۰ نفر شد.[۳۷] در ادامه، ناتو یک نیروی واکنش سریع چند هزار نفری را برای حمایت از اعضای آن در اروپای شرقی تشکیل داد.[۳۸]

تبادل زندانی[ویرایش]

در اواخر دسامبر ۲۰۱۷، بزرگترین تبادل زندانیان میان دولت و شورشیان در پست بازرسی مایورسک واقع در منطقه دونتسک انجام شد. این تبادل با میانجی‌گری ولادیمیر پوتین و رئیس کلیسای ارتدکس روسی انجام شد. در این تبادل، بیش از ۲۶۰ نفر را به مناطق تحت کنترل شورشیان داده و در عوض ۷۴ زندانی از سوی شورشیان مناطق دونتسک و لوهانسک به دولت تحویل داده شدند. هیچیک از شهروندان روسیه زندانی در اوکراین و هیچیک از شهروندان اوکراینی زندانی در روسیه هستند جزء افراد مبادله شده نبودند.[۳۹]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "UPDATE: PACE officially recognizes occupied areas in Donbas as 'effectively controlled' by Russia". unian.info. 24 April 2018. Retrieved 27 April 2018.
  2. ↑ "Ukraine vs Russia: The ICJ's Court Decision, Examined". en.hromadske.ua. 24 April 2017. Retrieved 27 April 2018.
  3. ↑ "Ukraine: Breaking Bodies: Torture and Summary Killings in Eastern Ukraine". Amnesty International. 22 May 2015. p. 10. Retrieved 20 May 2018. Sustained fighting erupted in eastern Ukraine that summer, amidst compelling evidence of Russian military involvement.
  4. ↑ "Ukraine and pro-Russia rebels sign ceasefire deal". BBC. 5 September 2014. Retrieved 5 September 2014.
  5. ↑ Gibbons-Neff, Thomas (3 September 2015). "Three-day-old ceasefire in Ukraine broken as fighting resumes in some areas". The Washington Post. Retrieved 29 December 2017.
  6. ↑ Cossack against cossack بایگانی‌شده در ۸ دسامبر ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine Svetlana Bolotnikova, OpenDemocracy، 30 July 2014
  7. ↑ Iasynskyi, Stanislav (19 October 2017). "Wagner mercenaries: what we know about Putin's private army in Donbas". euromaidanpress.com. Retrieved 27 April 2018.
  8. ↑ "Ukraine names over 150 mercenaries from "Putin's private army" fighting in Ukraine and Syria". euromaidanpress.com. 4 November 2017. Retrieved 27 April 2018.
  9. ↑ "Meet the Cossack 'Wolves' Doing Russia's Dirty Work in Ukraine". Time.
  10. ↑ "Suspicions abound as Chechen fighters make mysterious exit from Donbas battlefield". Kyiv Post. 8 May 2015. Archived from the original on 9 May 2015. Retrieved 2 June 2015.
  11. ↑ "Serbian mercenaries fighting in eastern Ukraine". Deutsche Welle. 14 August 2014.
  12. ↑ "Probability of full-scale Russian invasion remains high – Ukrainian army general". Ukraine Today. 28 July 2015. Archived from the original on 28 February 2017. Retrieved 29 July 2015.
  13. ↑ "Pro-Russian rebels have 40,000-strong army, sufficient for 'mid-sized European state': Ukraine defence minister". ABC AU. 9 June 2015. Retrieved 26 June 2015.
  14. ↑ Around 3–4 thousand Russian volunteers fighting for Donetsk People's Republic militia بایگانی‌شده در ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine. Information Telegraph Agency of Russia. 28 August 2014
  15. ↑ "Kyiv Says 42,500 Rebels, Russian Soldiers Stationed in East Ukraine". RadioFreeEurope/RadioLiberty. Retrieved 25 June 2015.
  16. ↑ "Some 1,000 Russian soldiers in Ukraine supporting rebels - U.S. commander". Reuters. 3 March 2015. Retrieved 3 March 2015.
  17. ↑ Книга пам'яті загиблих [Memorial Book to the Fallen]. Herman Shapovalenko, Yevhen Vorokh, Yuriy Hirchenko (به Ukrainian). Retrieved 31 January 2015.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:زبان ناشناخته (link)
  18. ↑ "UNIAN: 70 missing soldiers officially reported over years of war in Donbas". Ukrainian Independent Information Agency. 6 September 2019. Retrieved 6 September 2019.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ ۱۹٫۲ ۱۹٫۳ "Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights Report on the human rights situation in Ukraine 16 November 2019 to 15 February 2020" (PDF). کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد. 12 March 2020. Retrieved 12 March 2020.
  20. ↑ "The overview of the current social and humanitarian situation in the territory of the Donetsk People's Republic as a result of hostilities between 8 and 14 February 2020". 14 February 2020. Archived from the original on 4 March 2021. Retrieved 10 اكتبر 2020. {{cite news}}: Check date values in: |access-date= (help)
    "The overview of the current social and humanitarian situation in the territory of the Donetsk People's Republic as a result of hostilities between 22 and 28 August 2020". 28 August 2020. Archived from the original on 30 September 2020. Retrieved 10 اكتبر 2020. {{cite news}}: Check date values in: |access-date= (help)
  21. ↑ REPORT ON THE HUMAN RIGHTS SITUATION IN UKRAINE 16 FEBRUARY – 31 JULY 2020
  22. ↑ "Ukraine" (PDF). OCHA. August 2015. Retrieved 15 September 2015.
  23. ↑ Bellal, Annyssa (2016). The War Report: Armed Conflict in 2014. Oxford University Press. p. 302. ISBN 978-0-19-876606-3. Retrieved 17 October 2016.
  24. ↑ Grytsenko, Oksana (12 April 2014). "Armed pro-Russian insurgents in Luhansk say they are ready for police raid". Kyiv Post. Archived from the original on 12 April 2014.
  25. ↑ Kofman, Michael; Migacheva, Katya; Nichiporuk, Brian; Radin, Andrew; Tkacheva, Olesya; Oberholtzer, Jenny (2017). Lessons from Russia's Operations in Crimea and Eastern Ukraine (PDF) (Report). Santa Monica: RAND Corporation. pp. 33–34.
  26. ↑ Strelkov/Girkin Demoted, Transnistrian Siloviki Strengthened in 'Donetsk People's Republic', Vladimir Socor, Jamestown Foundation, 15 August 2014
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ "Pushing locals aside, Russians take top rebel posts in east Ukraine". Reuters. 27 July 2014. Archived from the original on 28 July 2014. Retrieved 27 July 2014.
  28. ↑ Kofman, Michael; Migacheva, Katya; Nichiporuk, Brian; Radin, Andrew; Tkacheva, Olesya; Oberholtzer, Jenny (2017). Lessons from Russia's Operations in Crimea and Eastern Ukraine (PDF) (Report). Santa Monica: RAND Corporation. p. 69.
  29. ↑ Fedorov, Yury E. (15 January 2019). "Russia's 'Hybrid' Aggression Against Ukraine". Routledge Handbook of Russian Security (به انگلیسی). Routledge. ISBN 978-1-351-18122-8.
  30. ↑ Karber, Phillip A. (29 September 2015). "Lessons Learned" from the Russo-Ukrainian War (Report). The Potomac Foundation. p. 34.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ (به اوکراینی) The longest truce in Donbass. Does it really exist, Ukrayinska Pravda (7 September 2020)
  32. ↑ New Year ceasefire enters into force in Donbass, TASS (29 December 2018)
  33. ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ "Four DPR servicemen killed in shellings by Ukrainian troops in past week". تاس (خبرگزاری). 23 October 2018. Retrieved 28 October 2018.
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ Two Ukrainian soldiers injured in booby-trap blast in Donbas, UNIAN (25 August 2020)
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ ۳۵٫۲ ۳۵٫۳ ۳۵٫۴ ۳۵٫۵ حبیب حسینی فرد-کارشناس مسائل بین‌الملل (۳۰ مرداد ۱۳۹۳). «بحران اوکراین و گزینه‌های روسیه». بی‌بی‌سی فارسی.
  36. ↑ علی عطار (۱۱ شهرویور ۱۳۹۳). «آرزوهای کرملین از رویا تا واقعیت». بی‌بی‌سی فارسی. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  37. ↑ «روسیه خواستار آتش‌بس فوری در شرق اوکراین شد». بی‌بی‌سی فارسی. ۱۰ شهریور ۱۳۹۳.
  38. ↑ «روسیه در واکنش به تصمیم ناتو 'در دکترین نظامی خود تجدید نظر می‌کند'». بی‌بی‌سی فارسی. ۱۱ شهریور ۱۳۹۳.
  39. ↑ «آغاز مبادله زندانیان میان شورشیان و دولت اوکراین». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۷ دسامبر ۲۰۱۷.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جنگ_در_دونباس&oldid=38040233»