نیکل(II) اکسید - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
نیکل(II) اکسید | |
---|---|
Nickel(II) oxide | |
دیگر نامها Nickel monoxide | |
شناساگرها | |
شماره ثبت سیایاس | 1313-99-1 |
پابکم | 14805 |
شمارهٔ آرتیئیسیاس | QR8400000 |
خصوصیات | |
فرمول مولکولی | NiO |
جرم مولی | 74.6928 g/mol |
شکل ظاهری | green crystalline solid |
چگالی | 6.67 g/cm3 |
دمای ذوب | ۱٬۹۵۵ درجه سلسیوس (۳٬۵۵۱ درجه فارنهایت؛ ۲٬۲۲۸ کلوین) |
انحلالپذیری در آب | negligible |
انحلالپذیری | soluble in هیدروکسید آمونیوم پتاسیوم سیانید |
ضریب شکست (nD) | 2.1818 |
خطرات | |
MSDS | JT Baker |
طبقهبندی ئییو | کارسینوژن Toxic (T) |
لوزی آتش | |
نقطه اشتعال | |
ترکیبات مرتبط | |
دیگر آنیونها | Nickel(II) selenide Nickel(II) telluride |
دیگر کاتیونها | اکسید پالادیم(II) |
به استثنای جایی که اشاره شدهاست در غیر این صورت، دادهها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شدهاند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa) | |
(بررسی) (چیست: / ؟) | |
Infobox references | |
|
نیکل(II) اکسید (به انگلیسی: Nickel(II) oxide) با فرمول شیمیایی NiO یک ترکیب شیمیایی با شناسه پابکم ۱۴۸۰۵ است. که جرم مولی آن ۷۴٫۶۹۲۸ g/mol میباشد.این ترکیب تنها اکسید پایدار نیکل است. فرم کانی اکسید نیکل Bunsenite بسیار نادر و کمیاب است و به عنوان اکسید پایه فلزی پایه طبقه بندی می شود. شکل ظاهری این ترکیب، بلورهای جامد سبز رنگ است. معمولترین حالت اکسیداسیون نیکل ، 2+ است و این در حالی است که نیکل 3+ و 1+ نیز به ندرت مشاهده میشوند.
روش تولید[ویرایش]
پودر نیکل در حرارت 400 درجه سلسیوس با اکسیژن هوا واکنش داده و اکسید نیکل (NiO) تولید می شود اما ساده ترین و موفقترین روش برای تولید اکسید نیکل، تجزیه ترکیبات نیکل تک ظرفیتی (II) مانند نیترات، هیدروکسید و یا کربنات توسط حرارت است که منجر به تولید پودر سبز روشن می شود.
کاربردها[ویرایش]
اکسید نیکل در صنایع شیمیایی زیادی مصرف دارد به مانند برنامه های کاربردی تخصصی که برای کاربردهای نسیتا خالص استفاده می شود، و بصورت عمده در تولید آلیاژ های خالص از نیکل که درصنعت سرامیک به مقدار زیاد مورد مصرف قرار می گیرد. گرمایش اکسید نیکل با هیدروژن یا کربن و یا منواکسید کربن باعث احیاء نیکل فلزی می شود؛ به منظور تولید نیکلیت "Nickelate" اکسید نیکل را با اکسید سدیم و پتاسیم در دمای بالای 700 درجه سلیوس حرارت می هند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- «IUPAC GOLD BOOK». دریافتشده در ۱۸ مارس ۲۰۱۲.