انسان‌شناسی زبان‌شناختی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

انسان‌شناسی زبانشناختی (به انگلیسی: Linguistic anthropology) علمی میان‌رشته‌ای است که به چگونگی تأثیر زبان بر حیات اجتماعی می‌پردازد. این رشته شاخه‌ای از علم انسانشناسی است که از تلاش برای مستندسازی زبانهای در حال انقراض سرچشمه گرفته و در طی صد سال اخیر اغلب برای تشریح جنبه‌های گونه‌گون ساختار و کاربردهای زبانی توسعه یافته‌است.[۱]
انسان‌شناسی زبانشناختی بررسی می‌کند که زبان چگونه ارتباطات بشری، اشکال هویت اجتماعی و عضویت در گروه‌های اجتماعی را شکل داده؛ عقاید فرهنگی در مقیاس بزرگ و ایدئولوژی‌ها را سازمان بخشیده؛ و بازنمایی فرهنگی مشترک میان جهان‌های طبیعی و اجتماعی را توسعه داده‌است.[۲]

توسعه تاریخی[ویرایش]

انسان شناسی زبان شناختی از توسعه سه پارادایم مجزا پدید آمده است. اول مبحث که با عنوان " زبانشناسی انسان شناسی " شناخته می شود ، بر مستندات زبانها متمرکز است. دوم مورد به مطالعات نظری استفاده از زبان می پردازد. سومین مبحث که طی دو یا سه دهه گذشته توسعه یافته است، مسائل مربوط به زیر شاخه های دیگر انسان شناسی با تاکتیک های زبانی را مورد مطالعه قرار می دهد. اگرچه آنها به طور متوالی توسعه یافته اند ، هر سه پارادایم هنوز امروزه مورد استفاده قرار می گیرند. [۳]

الگوی اول: زبانشناسی انسان شناختی[ویرایش]

پارادایم اول به عنوان زبانشناسی انسان شناختی مطرح می شود. این زمینه به مضامین منحصر به فرد برای رشته فرعی اختصاص یافته است: مستندات زبان خصوصا زبان های محکوم به انقراض دیده می شدند ، این الگو با تمرکز بر زبان اقوام بومی آمریکای شمالی آغاز شد. همچنین این پارادایم بیشتر روی زبان شناسی متمرکز شده است. [۴] مضامین شامل:

الگوی دوم: انسان شناسی زبانی[ویرایش]

پارادایم دوم را می توان با سوئیچ از زبان شناسی مردم شناسی به انسان شناسی زبانی مشخص کرد و نشانگر تمرکز انسان شناسی بیشتر در این مطالعات می باشد. این اصطلاح توسط دل هایمز ابداع شده است ، او همچنین مسئول ایده قوم نگاری ارتباطات است. این اصطلاح ، دیدگاه هایمز برای آینده انسان شناسی زبانی بود ، جایی که زبان در بستر جامعه و شرایط مورد مطالعه قرار می گیرد. [۵]  

هایمز سهم زیادی در انسان شناسی زبانی داشت که اولین مورد آن نوع جدیدی از تحلیل بود . برخلاف پارادایم اول ، که به ابزارهای زبانی مانندسنجش واج ها و تک واژ ها توجه داشت، واحد تجزیه و تحلیل پارادایم دوم "رویداد گفتار" بود. رویداد گفتار رویدادی است که توسط گفتار در طول سخن گفتن اتفاق می افتد (مثلاً سخنرانی ، بحث). در این تحلیل وضعیت گفتاری مثلا محل گفتار که می تواند در زمان شام رخ دهد فرق دارد. هایمز همنین در رویکرد انسان شناسی زبان شناختی به مبحث مردم شناسی نیز پیشگام بود . هیمز امیدوار بود که این الگوی ، انسان شناسی زبانی را بیشتر با مردم شناسی پیوند دهد. با این حال ، این ایده هایمز با استقبال زیادی رو برو نشد و به عنوان رشته فرعی در مردم شناسی قرار گرفت. [۶] [۷]

الگوی سوم: موضوعات انسان شناسی که از طریق روش ها و داده های زبانی مورد مطالعه قرار گرفته اند[ویرایش]

پارادایم سوم ، که از اواخر دهه 1980 آغاز شد ، با ارائه یک رویکرد زبانی به مسائل مردم شناسی ، دوباره به استفاده از انسان شناسی پرداخت. انسان شناسان پارادایم سوم به جای اینکه به کاوش در زبان بپردازند ، به مطالعه فرهنگ با ابزار زبانی توجه می کنند. موضوعات شامل:

بعلاوه ، مانند چگونگی استفاده از الگوی دوم ، از فناوری جدید در مطالعات خود استفاده می كند ، پارادایم سوم به شدت شامل استفاده از اسناد ویدئویی برای پشتیبانی از تحقیقات است. [۸]

حوزه های شمول[ویرایش]

انسان شناسی زبانی معاصر تحقیقات را در هر سه پارادایم شرح داده شده در بالا ادامه می دهد: مستند سازی زبانها ، مطالعه زبان از طریق متن و مطالعه هویت از طریق زبانی. پارادایم سوم ، بررسی موضوعات انسان شناسی ، یک حوزه غنی برای انسان شناسان است.

هویت و درون گرایی[ویرایش]

یکی از اساسی ترین سوالات حوزه انسان شناسی زبانی مربوط به هویت فرهنگی از نظر زبان و گفتمانی است

"دون کولیک" به عنوان یکی از اولین انسان شناسان زبان شناختی اقدام به شناسایی یک سری از ارتباطات هویتی در یک روستای بدوی در شمال پاپوا گینه نو نمود. [۹] او متوجه شد مردم این روستا به دو زبان تایپی و توکپیسین صحبت می کنند که اولی فقط در روستا آنها مورد استفاده قرار میگرفت در حالی که دومی یک زبان رایج در گینه نو بود. [۱۰] صحبت کردن با زبان تایپ هر چند زبان ساده تر و عقب افتاده ای محسوب می شد ولی دارای هویت و استقلال خاص خودش بود. در حال که صحبت کردن به زبان توکپیسین با یک هویت مدرن تر و مذهب مسیحیت و حتی قابلیت و توانایی همکاری و مشارکت جمعی آمیخته شده بود.

علاوه بر وی ، دانشمندانی چون امیل بنوینست [۱۱] ، مری بوچولتز و کیرا هال [۱۲] بنیامین لی [۱۳] ، پل کوکلمن [۱۴] و استنتون ورثام [۱۵] (در میان بسیاری دیگر) در درک هویت نقش داشته اند.  

اجتماعی شدن[ویرایش]

در یک سلسله مطالعات ، انسان شناسان زبانی الینور اوچ و بامی شیفلین به موضوع انسان شناسی جامعه پذیری پرداختند (روندی که نوزادان ، کودکان و بیگانگان به عضویت یک جامعه می آیند و یاد می گیرند در فرهنگ محل مشارکت کنند). [۱۶] آنها کشف کردند که فرآیندهای فراگیری زبان و اجتماعی شدن و به جامعه پیوستن نمی تواند مستقل از هم رخ دهد و این دو شدیدا با هم در ارتباط اند.

اوچ و شیفلین نشان دادند كه اعضای همه جوامع كودكان را با استفاده از زبان و از طریق استفاده از زبان اجتماعی می كنند. اوچ و شیفلین کشف کردند که چگونه ، از طریق داستان ها و قصه های شبانه در خانواده های طبقه متوسط سفید در کالیفرنیای جنوبی ،که توسط مادران و پدران برای فرزدان گفته میشود، تفکر پدرسالاری در قالب کلمات به فرهنگ و هویت اجتماعی بچه ها منتقل میشود.

تحقیقات اخیر شایفلین، نقش اجتماعی جدیدی را برای کشیشان در ارتفاعات جنوبی ، جامعه پاپوآ گینه نو کشف کرد. کشیش ها در آنجا راه انتقال دانش و معرفت شناسی را با آموزش زبان جدید در هم آمیخته بودند.که نوعی از کیفیت تاثیر گذاری زبان و فرهنگ و روابط اجتماعی را نشان می دهد. [۱۷][۱۸][۱۹][۲۰]  

ایدئولوژی ها[ویرایش]

اولین مطالعات شاخص در زمینه زبان شناسی و ایدئولوژی را مایکل سیلورستاین شاگرد رومن یاکوبسون انجام داد.[۲۱] " ایدئولوژی زبان "، گاهی اوقات به عنوان تعریف "تعریف ماهیت جهان با عقل سلیم در زبان." نامیده میشود [۲۲] سیلورستاین ثابت کرده است که این ایدئولوژی ها صرفاً آگاهی کاذب نیستند بلکه در واقع بر تکامل ساختارهای زبانی روزمره تأثیر می گذارند. [۲۳] وولارد ، در بازنگری خود در مورد " تغییر کد " یا عملکرد سیستماتیک متناوب انواع زبانی در یک مکالمه یا حتی یک جمله واحد ، متوجه می شود که سوال اساسی انسان شناسان این است که "چرا آنها این کار را می کنند؟" . این ایدئولوژی است که مردم را وا می دارد که نوع عملکرد های خودشان را تعیین کنند و درک آن برمبنا زبان می تواند راهی برای شناسایی عملکرد و پاسخ انسان شناسان باشد. [۲۴]

فضای اجتماعی[ویرایش]


پارادایم‌ها و موضوعاتِ اصلی[ویرایش]

تحقیقات انسان‌شناسی زبانشناختی معاصر در سه پارادایم صورت می‌پذیرند: «هویت‌های اجتماعی»، «ایدئولوژی‌های مشترک فراگیر» و «ساختمان و کاربردهای روایت در بینا-کنش میان افراد و گروها». موضوعات انسان‌شناختی‌ای که درون این سه پارادایم مورد بررسی قرار می‌گیرند، منجر به ایجاد حوزه‌هایی غنی برای تحقیقات هرچه بیشتر انسان‌شناسان زبانشناختی شده‌اند. از جمله می‌توان به حوزه‌های زیر اشاره کرد:

  1. هویت (Identity)
  2. اجتماعی شدن (Socialization)
  3. ایدئولوژی‌ها (Ideologies)
  4. فضای اجتماعی (Social space)

منابع[ویرایش]

  1. Duranti, Alessandro (ed.), 2004: Companion to Linguistic Anthropology, Malden, MA: Blackwell.
  2. Society for Linguistic Anthropology. n.d. About the Society for Linguistic Anthropology (accessed 7 July 2010).
  3. Duranti, Alessandro. 2003. Language as Culture in U.S. Anthropology: Three Paradigms. Current Anthropology 44(3):323–348.
  4. Duranti, Alessandro. 2003. Language as Culture in U.S. Anthropology: Three Paradigms. Current Anthropology 44(3):323–348.
  5. Duranti, Alessandro. 2003. Language as Culture in U.S. Anthropology: Three Paradigms. Current Anthropology 44(3):323–348.
  6. Bauman, Richard. 1977. "Verbal Art as Performance." American Anthropologist 77:290–311. doi:10.1525/aa.1975.77.2.02a00030.
  7. Hymes, Dell. 1981 [1975] Breakthrough into Performance. In In Vain I Tried to Tell You: Essays in Native American Ethnopoetics. D. Hymes, ed. Pp. 79–141. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.
  8. Duranti, Alessandro. 2003. Language as Culture in U.S. Anthropology: Three Paradigms. Current Anthropology 44(3):323–348.
  9. Kulick, Don. 1992. Language Shift and Cultural Reproduction: Socialization, Self and Syncretism in a Papua New Guinea Village. Cambridge: Cambridge University Press.
  10. Silverstein, Michael. 1976. Shifters, Linguistic Categories, and Cultural Description. In Meaning in Anthropology. K. Basso and H.A. Selby, eds. Pp. 11–56. Albuquerque: School of American Research, University of New Mexico Press.
  11. Benveniste, Emile. 1971. Problems in general linguistics. Miami: University of Miami Press.
  12. Bucholtz, M., & Hall, K. 2005. Identity and interaction: A sociocultural linguistic approach. Discourse Studies, 7(4–5), 585–614.
  13. Lee, Benjamin. 1997. Talking Heads: Language, Metalanguage, and the Semiotics of Subjectivity. Durham: Duke University Press.
  14. Kockelman, Paul. 2004. Stance and Subjectivity. Journal of Linguistic Anthropology, 14(2), 127–150.
  15. Wortham, Stanton. 2006. Learning identity: The joint emergence of social identification and academic learning. New York, NY, US: Cambridge University Press.
  16. Ochs, Elinor. 1988. Culture and language development: Language acquisition and language socialization in a Samoan village. Cambridge: Cambridge University Press.
  17. Schieffelin, Bambi B. 2002. Marking time: The dichotomizing discourse of multiple temporalities. Current Anthropology 43(Supplement):S5-17.
  18. Schieffelin, Bambi B. 1995. Creating evidence: Making sense of written words in Bosavi. Pragmatics 5(2):225–244.
  19. Schieffelin, Bambi B. 2000. Introducing Kaluli Literacy: A Chronology of Influences. In Regimes of Language. P. Kroskrity, ed. Pp. 293–327. Santa Fe: School of American Research Press.
  20. Schieffelin, Bambi B. 2006. PLENARY ADDRESS: Found in translating: Reflexive language across time and texts in Bosavi, PNG. Twelve Annual Conference on Language, Interaction, and Culture, University of California, Los Angeles, 2006.
  21. Silverstein, Michael. 1979. Language Structure and Linguistic Ideology. In The Elements: A Parasession on Linguistic Units and Levels. R. Cline, W. Hanks, and C. Hofbauer, eds. Pp. 193–247. Chicago: Chicago Linguistic Society.
  22. Rumsey, Alan. 1990. "Word, meaning, and linguistic ideology." American Anthropologist 92(2):346–361. doi:10.1525/aa.1990.92.2.02a00060.
  23. Silverstein, Michael. 1985. Language and the Culture of Gender: At the Intersection of Structure, Usage, and Ideology. In Semiotic Mediation: Sociocultural and Psychological Perspectives. E. Mertz and R. Parmentier, eds. Pp. 219–259. Orlando: Academic Press.
  24. Woolard, Kathryn A. 2004. Codeswitching. In Companion to Linguistic Anthropology. A. Duranti, ed. Pp. 73–94. Malden: Blackwell.

پیوند به بیرون[ویرایش]