استقلال تحریریه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

استقلال تحریریه (انگلیسی: Editorial independence) عبارت است از آزادی سردبیران در تحریریه نشریات برای تصمیم‌گیری بدون دخالت صاحبان یک نشریه.[۱]

استقلال تحریریه مقوله‌ای است که پیش‌تر آزمایش شده‌است، نمونه بارز آن روزنامه‌ای است که ممکن است مقالات منفور یا غیر همسنگ در خصوص مشتریان تبلیغاتی خود داشته باشد.

اهمیت[ویرایش]

استقلال تحریریه از اوایل قرن بیستم در کشورهای غربی، طرف توجه انجمن‌ها و اتحادیه‌های شغلی قرار گرفته است. در دهه‌های اخیر، برخی از سازمان های بین المللی و منطقه ای، مانند «یونسکو»، «شورای اروپا» و «اتحادیه اروپایی»، برای تحقق «استقلال تحریریه ای» روزنامه نگاران، کوشش های فراوانی کرده اند و در بسیاری از تصمیمات و مصوبات خود، بر ضرورت آن تأکید گذاشته اند.[۱]

پیامدها[ویرایش]

نبود رسانه‌های مستقل در کشورها، باعث پدید آمدن چند موضع شده است:

  1. بایکوت شدن اخبار مربوط به فسادهای دولتی و حکومتی در آن کشور[۲]
  2. استقبال مردم از رسانه های خبری غیر داخلی[۳]
  3. ایجاد فضای ناامن و امنیتی در زمان های ملتهب خبری[۴]
  4. ضعف مالی خبرگزاری ها و روزنامه های داخلی به واسطه عدم اطمینان مردم به اخبار آنان[۵]
  5. ضعف عملکرد و ایجاد فضای غیر رقابتی در میان خبرگزاری های داخلی (انحصار)[۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «استقلال تحریریه ای روزنامه نگاران و مشارکت آنان در مالکیت و مدیریت رسانه ها». پرتال جامع علوم انسانی. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۸-۳۱.
  2. «رسانه های آزاد و مستقل اساس مبارزه واقعی با فسادند». www.irna.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۸-۳۱.
  3. «Magiran | روزنامه اعتماد (1393/09/19): در نبود رسانه های مقتدر مستقل در ایران». www.magiran.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۸-۳۱.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ جهان، Fararu | فرارو | اخبار روز ایران و (۱۳۹۶/۰۳/۲۸ - ۱۰:۳۸). «اهميت وجود رسانه مستقل و بی‌طرف در كشور». fa. دریافت‌شده در 2023-08-31. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  5. ایران، عصر (۱۳۹۷/۰۵/۱۷ - ۱۳:۲۰). «اگر رسانه‌های مستقل را توسعه می‎‌دادیم ...». fa. دریافت‌شده در 2023-08-31. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)